dinsdag 30 november 2010

No shit, Sherlock!

Vandaag stuitte ik op een artikel dat in een Vlaamse krant heeft gestaan;

"10 dingen over ouderschap die niemand je vertelt

Je verwacht je aan slapeloze nachten en stinkende luiers. Maar voor deze dingen die ook bij het ouderschap horen, waarschuwt niemand je.

Je krijgt een andere kijk op de wereld
Wanneer je iemand op deze wereld zet, komen dingen als de opwarming van de aarde en oorlog in een heel nieuw perspectief te staan. Je kijkt naar de impact die deze dingen hebben en naar hoe de wereld er zal uitzien als jij dood bent. Een betere wereld maken voor je kinderen en kleinkinderen krijgt een heel andere betekenis.

Je voelt je als mislukkeling
Er zullen tijden zijn dat hoe hard je ook probeert, je kinderen niet gelukkig zijn. Je hebt het gevoel dat je te veel nee zegt, dat je voortdurend op ze zeurt dat ze hun kamer moeten opruimen of dat je hun dromen de grond inboort. Toch moet je blijven volhouden bij wat jij voelt dat het beste is voor je kinderen.

Geen tijd
Dit lijkt voor de hand liggend, maar je kunt gewoon niet geloven hoe weinig tijd je zult hebben. Je start met het afmeten van dingen in slechts minuten en seconden. Als de baby nog tien minuutjes slaapt, kan ik nog een douche nemen vandaag, bijvoorbeeld.

Niet meer alleen zijn
Eens je kinderen kleuters zijn, ben je nergens meer gerust. Zelfs al ga je maar even naar het toilet, staan ze al aan de deur te kloppen om te vragen waar mama blijft.

Gevoelig
Deze is vooral verontrustend voor mannen. Je zult merken dat je zelfs bij de stomste film over het ouderschap in tranen uitbarst. Als je een meisje hebt, moet je niet verrast zijn als je plots tussen de poppen zit of samen koekjes gaat bakken.

Ze brengen je in verlegenheid
In je gedachten zijn je kinderen kleine engeltjes maar in de realiteit zijn het kleine mensen die hun eigen weg zoeken. Je verwacht wel dat zij zich ooit voor jou zullen schamen, maar nooit omgekeerd. Kinderen zeggen spijtig genoeg wat ze willen, wanneer ze willen. Soms kan het iets grappigs zijn zoals "papa laat scheetjes" maar het kan ook gênanter zijn als een woede-uitbarsting in de supermarket.

Zorgen
Vanaf de dag dat je kind geboren is, zul je je zorgen maken. Je piekert over dat ze wel nog ademen in hun wiegje of je vreest dat je dat autostoeltje er toch niet verkeerd hebt ingezet. En als ze ouder zijn, maak je je zorgen over hun eerste liefde of dat ze de verkeerde vrienden zullen ontmoeten. En als ze gaan studeren twijfel je of ze wel de juiste keuze hebben gemaakt. Met andere woorden de zorgen stoppen nooit.

Je bent niet wie je dacht
Iedereen heeft een idee van hoe hij als ouder zal zijn. Op voorhand heb je allerlei ideeën van hoe je je kind gaat opvoeden, welke waarden en normen je gaat meegeven. Maar eens het zo ver is, zul je toch merken dat je het voornamelijk op intuïtie doet.

Onvoorwaardelijke liefde
Je weet dat je van je kinderen zult houden, maar wat je voor hen gaat voelen, is iets wat je nog nooit eerder hebt meegemaakt. Een simpele lach van je kroost kan een ganse slechte dag op kantoor goedmaken.
"
*einde artikel*


Ik word er altijd een béétje moe van als mensen met kinderen me gaan vertellen 'wat ik allemaal nog wel zal ervaren'. (Vooruit, het belerende toontje is ze vergeven. Ik zou het waarschijnlijk ook doen.) Het mag dan misschien zo zijn dat zíj volslagen onvoorbereid en met allerlei illusies het ouderschap in gestapt zijn, maar echt, ik heb er langer dan een blauwe maandag over nagedacht.

'Andere kijk op de wereld' Opwarming van de aarde, oorlog etc. Ja, ook daar heb ik aan gedacht. Jarenlang heb ik mijzelf de vraag gesteld "In wat voor wereld zouden mijn kinderen terecht komen?" Het was al belangrijk (ik gun andere kinderen óók een toekomst)en het blijft belangrijk.

'Mezelf een mislukkeling voelen' Afgezien van het gegeven dat ik daar niet perse een kind voor nodig heb, kan ik mij dat écht voorstellen. En ik denk dat de twijfel die je als ouder voelt -of je het wel goed doet- juist goed is. Niet alleen richting je kroost, ook in je persoonlijke relaties. Jezelf een spiegel durven voorhouden maakt je vast geen slechtere ouder.

'Tijd.' Daar heb ik momenteel genoeg van. Wat een luxe he. Maar ook als dit niet het geval was geweest, dan maak ik graag de keuze om er meer van vrij te maken. Niet alleen omdat het moet, maar omdat ik het wil.

'Nooit meer alleen zijn.' Euhm... dat was wel een beetje de opzet ja. No shit, Sherlock!

'Gevoeligheid.' En dit is een probleem... waarom? Oh het is alleen verontrustend voor mannen? Gelukkig zijn we dan niet allemaal getrouwd met een stereotype machoman die zijn mannelijk nageslacht het liefst meteen een voetbalshirt in hijst en een Autoweek in de knuistjes drukt.

'In verlegenheid gebracht worden.' Ja kinderen zijn puur en eerlijk. Dus als het een hobby is van papa om naakt in de kerstboom te hangen en kindlief ziet het per ongeluk, dan kan het nog wel eens knap ongemakkelijk worden in gezelschap. Of je lacht erom.

'Zorgen.' Ja, daar maak ik me inderdaad zorgen over. Ik maak me zo'n zorgen over de zorgen dat het nu al niet meer zorgeloos is. Maar ja, that's life.

'Je bent niet wie je dacht.' Ik heb nu op voorhand het idee dat ik het vooral op intuitie ga doen. Oh dat zei je al? Maar afgezien daarvan is wat pedagogisch inzicht ook best handig hoor!

Maar evengoed bedankt voor alle waarschuwingen. :)

maandag 29 november 2010

Tussen hoop en vrees, maar toch vooral vrees

Nog 10 nachtjes slapen... dan krijg ik de gevreesde eerste echo. Ik kan de ongerustheid niet van me afschudden. In gedachten stel ik me voor dat het wéér mis is. Dat dokter Geluk naar de echo monitor tuurt.. zoekt... en dat ze dan de bom laat vallen... "Helaas, ik heb geen goed nieuws..." Vervolgens stort mijn wereld nog een keertje in en ben ik ontroostbaar.
Deze nachtmerrie heeft zich nu in mijn hoofd genesteld, precies naast het plekje waar mijn hoop zich heeft genesteld. Het hoopscenario gaat als volgt; Dokter Geluk vindt vrijwel onmiddelijk het embryo en zoomed er op in op de echo monitor. "Kijk, dat is 'm. En dat bewegende stipje is het hartje dat heel snel klopt." Vervolgens barst ik uiteraard in vreugdetranen uit, evenals Vincent.
Echter, ik mag van mezelf niet in het goede scenario geloven want ik wil mezelf niet voor de gek houden. Dus dan maar doemdenken. Dat gaat ongeveer als volgt;
Het kan gewoon niet waar zijn dat ik dat geluk zou mogen meemaken. Dat geluk is altijd voor anderen, niet voor mij. Het zou gewoon niet kloppen met mijn beeld van de werkelijkheid. Ik?! Een gezond kind op de wereld zetten? Nou, dat is echt vergezocht hoor. Als deze zwangerschap zich blijft ontwikkelen dan zit er vast een addertje onder het gras.
Jaaaaah gezellige gedachten.
Nu ben ik al een beetje hypochondrisch van aard, dus toen ik gisteravond buikpijn kreeg dacht ik al onmiddelijk "Dit is het dan. Het gaat mis." Maar het ging niet mis. Gelukkig kan ik er met Vincent goed over praten. Hij snapt precies mijn ongerustheid. Hij heeft er wel meer vertrouwen in dan ik. "De kans dat het goed gaat is veel groter." benadrukte hij nog maar een keer. Maar ook hij kan pas echt genieten als we een goede echo gehad hebben.
Tot die tijd moet ik proberen om er niet aan te denken. Maar je weet hoe dat gaat he:
"Denk NIET aan een witte ijsbeer!"
(...)
"Waar denk je nu aan?"

zondag 28 november 2010

En nu wil ik.

Al ben ik dan nu -hopelijk nog steeds- zwanger, mijn blik op de wereld om mij heen is nog niet veranderd. Ik ben nog steeds jaloers op zwangere vrouwen. En op vrouwen én mannen met kleine kinderen. Vooral als die kinderen in een vloek en een zucht op de wereld zijn gezet. Oke, misschien niet in een vloek en een zucht, maar wel nádat ík ben begonnen met proberen. En nog daarna zelfs, toen ik er al een missed abortion op had zitten.
Vandaag was ik op een verjaardag. Paar kleine kindjes erbij. Leuk hoor, vooral de jongste dreumes, die vreselijk lief in zijn kinderstoeltje zat, met een lief klein duimpje in zijn mond, onderwijl de omgeving goed observerend. Ik stelde me voor dat ik een kindje krijg, precies zo.
Toen kwam er een dikke buik binnen met daar achteraan de eigenaresse ervan. Ouch... weer iemand die me ingehaald heeft. Ach, ik ben het inmiddels gewend. Om me heen krijgen stelletjes opeens kinderen en ik wist niet eens dat ze ze wilden. Het zwangere stel van vandaag ken ik niet goed, maar ik weet dat hij rookt en drinkt... en op de één of andere manier, ja echt heel gek is dat, moet ik dan altijd de vergelijking trekken met mijn Vincent, die niet rookt, niet drinkt, maar desalniettemin zich tevreden moet stellen met trage zwemmers.

Soms denk ik wel eens dat ons portie geluk helemaal is opgegaan aan het fijne huwelijk dat we hebben. We zijn zo absurd gelukkig met elkaar, dat ik me kan voorstellen dat andere mensen daar jaloers op zijn. Cirkeltje rond.
Dit is natuurlijk suf gefilosofeer van mij, zoekend naar een reden, een betekenis, zingeving. Het is menselijk. Als er dingen gebeuren die moeilijk te accepteren zijn gaan we vaak op zoek naar dieperliggende redenen om er troost uit te putten.

Er is ook een voordeel aan heel lang moeten wachten. Ik heb namelijk al heel veel tijd gehad om me voor te bereiden op het moederschap. Ik heb kennis genomen van verscheidene pedagogische visies, heb geleerd over kinderziektes, ontwikkelingsfasen, verzorging etcetera. En dat moet ook wel, want ik heb geen moeder meer die me met raad en daad bij zou kunnen staan. Oke, wel een schoonmoeder die een prachtige prestatie heeft geleverd met de opvoeding van vier zoons. Maar ik ben niet iemand die snel een beroep doet op anderen. Ik ben gewend mijn eigen problemen op te lossen en als ik me in een onderwerp heb verdiept, dan ben ik dikwijls een vraagbaak voor anderen.
Alhoewel ik het heel belangrijk vind om de keuze voor het ouderschap bewust te maken en er voorbereid in te stappen, is dit niet voor iedereen vanzelfsprekend. Ik zie jonge vrouwen om mij heen, verblind door een roze fantasie van kleine schattige babietjes. En dan opeens hebben ze er één. Paniek! Help! De werkelijkheid eist zijn plek op en opeens voelen ze die loodzware verantwoordelijkheid op hun schouder drukken. There is no way back.

Ik ben er klaar voor.

vrijdag 26 november 2010

Gevraagd: zwangerschapskwaaltjes

Vandaag ben ik 4 weken en 4 dagen zwanger, maar ik kan niet zeggen dat ik me zwanger voel. Goed, ik voel soms wat steekjes en de boobs lijken ook wat gevoeliger, maar anders dan dat... nee. Misschien moet het nog komen. Ik word er wel behoorlijk onzeker van. Ik wil echt héél graag misselijk worden!
En dan vooral 's ochtends, dat lijkt me wel wat. Lekker hartstikke zwanger boven de toiletpot hangen! En dan opeens zin krijgen in dingen die je anders nooit eet. Heb ik ook (nog) helemaal niet. Ik vind chocola namelijk nog steeds héél lekker en vieze dingen nog steeds vies.
Hmm... speak about -om nom nom- chocolate, ik wist dat er iets miste in dit huis. Dat wordt een boterham met hagelslag dan maar.

donderdag 25 november 2010

Van kinderwens naar gezinswens

Ik zou wel graag een egeltje willen zijn. Dan zou ik nu lekker een winterslaap houden en dan word ik wel weer wakker over 8 weken. Dan ben ik over die magische grens van 12 weken en dan kan ik mijn buitenproportionele ongerustheid een beetje laten varen. Maar helaas, ik zal me door elke lange dag heen moeten slepen en ondertussen mijn bloglezers met mijn zieleroerselen vervelen. ;)

Gisteren schreef ik over de ongewenst kinderlozen. Vandaag wil ook hen noemen die al wel een kind (of 2,3) hebben maar te maken hebben met wat in vaktermen secundaire infertiliteit genoemd wordt.
Natuurlijk is er een verschil tussen kinderloos zijn en problemen ondervinden bij het krijgen van een volgend kind. Wie nog helemaal geen kind heeft (en ik richt me in dit voorbeeld even op de vrouwen maar uiteraard zijn er gelijkwaardige voorbeelden denkbaar voor mannen) heeft immers nog nooit mogen ervaren wat het betekent om een zwangerschap te voldragen, te bevallen, verrast te worden met moederdag en last but not least: het mogen voelen van die befaamde overweldigende allesomvattende liefde voor een kind. Als ik ouders mag geloven, dan kun je je dat simpelweg niet voorstellen totdat je het meemaakt. Ik mag me wel schrap zetten dan, want ik ben ervan overtuigd dat ik heel wat liefde te geven heb.
Goed, terug naar secundaire infertiliteit. Wie reeds een kind heeft zal nooit meer kinderloos zijn, maar de kinderwens wordt een gezinswens. In de contacten die ik heb met vrouwen die een onvervulde gezinswens hebben, is gebleken dat die wens niet onderdoet voor de kinderwens van de kinderlozen. Juist omdat zij weten hoe mooi het is, doet het pijn als deze wens niet in vervulling gaat. Eenieder bepaalt of voelt zelf wanneer een gezin 'compleet' is. Voor het ene stel is één genoeg, terwijl een ander stel droomt van een groot gezin.
De mensen die hiermee te maken hebben stuiten ook vaak op onbegrip. Zij moeten hun wens vaak verdedigen tegenover mensen die van mening zijn dat ze tevreden moeten zijn met wat ze hebben. Maar laten we eens heel eerlijk kijken naar onszelf en naar de maatschappij om ons heen: hoeveel mensen stellen zich tevreden met wat ze hebben? Leven we niet in een graaicultuur waarin geld, macht en materiële zaken als hoogste goed wordt gezien? Twee auto's voor de deur, drie keer per jaar op vakantie, een tweede huis in een goedkoop land, het is allemaal heel normaal en niemand die er iets van zegt. Maar o wee als je verdrietig durft te zijn om een onvervulde gezinswens. En laat nou juist dát eens een keer niet gaan over geld, macht en materiële zaken. Nee, we hebben het hier over iets existentieels, iets puurs. Een wens die uit liefde geboren wordt. Laten we daar toch begrip voor opbrengen en het koesteren.

Zo. Dit egeltje heeft gesproken.

(Maria, Ineke, Karen, Suussuus, Nanette, Twijfel, MvL, Lentebloempje, Elba en last but not least Marjolein. Het is jullie gegund, go for it!)

woensdag 24 november 2010

Ongewenst kinderlozen: hoe ga je ermee om?

Ook al ben ik nu zwanger, het is nog láng geen tijd om een gat in de lucht te springen dus laat ik dat ook maar niet doen. Ik neem trouw mijn dagelijkse shotje vitamientjes en foliumzuur en verder kan ik alleen maar wachten. En daarna nog maar een tijdje wachten.
Mijn omgeving durft er echter wat meer vertrouwen in te hebben dan ikzelf. Gisteren opende ik een mail met daarin het woord ‘Gefeliciteerd!!!!!!!!!!!!!!!’ in koeienletters. Het was afkomstig van iemand met wie ik al geruime tijd geen contact meer heb. Ze had via iemand anders gehoord dat ik nu zwanger ben en blijkbaar was dit aanleiding om weer wat van zich te laten horen.
Het is typisch. Mensen kunnen vaak niet omgaan met andermans verdriet. Omdat ze niet weten wat ze moeten zeggen, kiezen ze ervoor om niets te zeggen of zich zelfs helemaal uit het contact terug te trekken.
In de afgelopen 2,5 jaar is duidelijk geworden wat ik aan de mensen in mijn omgeving heb. Dat zie ik als winst. Sommige mensen zijn alleen geïnteresseerd in je als het goed met je gaat, en anderen zijn er onvoorwaardelijk voor je, dus ook als je het moeilijk hebt.
Of het nou vrienden, familieleden of vage kennissen zijn, begrip en onbegrip -in dit geval voor ongewenste kinderloosheid- komt onverwacht uit elke hoek.
Wat het meeste opvalt bij ‘de onbegripvollen’ is de onwetendheid waaruit dat onbegrip waarschijnlijk voorkomt.

Een greep uit de veel voorkomende 'foute' opmerkingen;

- "Je moet er niet zo mee bezig zijn."
Wat deze mensen blijkbaar niet weten, is dat er niet mee bezig zijn zéker geen zwangerschap oplevert. Als er een medisch probleem is, gaat een vakantie of een nieuwe hobby niet op miraculeuze wijze voor een bevruchting zorgen.
- "Heb je al aan adoptie gedacht?"
Wat ze hier niet weten, is dat een adoptieprocedure 3 tot 5 jaar in beslag neemt. En dat de kosten voor een adoptieprocedure beginnen bij €5000 en kunnen oplopen tot wel €20.000. Zouden deze mensen ook bereid zijn om bij te dragen in de kosten?
Even afgezien van de kosten, gooi je niet zomaar even je wens voor een eigen kind overboord. Een aanzienlijk deel van mijn wens behelst ook het zwanger zijn, de ervaring van een wonder mogen dragen in mijn eigen buik. Mensen die met de term ‘adoptie’ op de proppen komen hebben zelf meestal wel kinderen. En niet eens geadopteerd.
- "Kinderen hebben is ook niet alles."
Gek genoeg hoor ik dit alleen van mensen die er zelf wél voor gekozen hebben om kinderen te krijgen. En laten we maar niet gaan beginnen over wie er het meest bewust voor kinderen kiest, wie er het langst en diepst over nagedacht heeft. Dat win ik toch. :)

Maar hoe dan wel met ongewenst kinderlozen om te gaan?
Ah! Ik ben blij dat je het vraagt. Omdat ik ook de beroerdste niet ben, geef ik graag wat tips. ;)
- Sta voor hen klaar en vraag af en toe hoe het met ze gaat en hoe het met de onderzoeken en/of behandelingen staat.
- Probeer je te verdiepen in wat kinderloosheid nou eigenlijk is. Het is vervelend om steeds maar weer te moeten herhalen wat bijvoorbeeld IUI, IVF enz. inhoudt.
- Kondig geen nieuwe zwangerschap aan in gezelschap. Stel het nieuws niet uit en breng het voorzichtig.
- Realiseer je dat jaloezie bij ongewenste kinderloosheid hoort en heel normaal is. Elke nieuwe zwangerschap benadrukt het grote pijnlijke gemis bij hen die ongewenst kinderloos zijn.
- Kom niet met zogenaamde ‘oplossingen’. Als er een makkelijke oplossing was geweest, dan hadden ze die echt al lang gevonden.
- Positief blijven is goed, maar bagatelliseer niet. Verdriet mag er zijn en mag gevoeld worden. Erken dit verdriet. Doe 's gek! ;)

dinsdag 23 november 2010

Ik durf het nu ook uit te spreken: ik ben zwanger!

Vanmorgen om 9 uur bloed laten prikken op hCG, het zwangerschapshormoon. Ik kon meteen doorlopen en binnen 5 minuten stond ik weer buiten. Ook al had ik stiekem toch al zelf getest, het blijft tóch spannend! Ik wilde het gewoon nog eens uit de mond van de dokter horen. Gelukkig hoefde ik daar niet lang op te wachten. Om 11.15 ging de telefoon al. Zenuwachtig nam ik op en terwijl ze haar naam noemde en controleerde of ik de persoon was die ze spreken moest, probeerde ik al uit haar stem op te maken of ze goed nieuws zou brengen.
"Nou, ik heb positief nieuws." zei ze. *voeg hier zucht van verlichting in* "Eigenlijk had ik stiekem al getest" reageerde ik, "maar ik was er toch onzeker over. Wat is de hCG-waarde?" Die bleek 92 te zijn. Blijkbaar is dat goed.
Donderdag 9 december krijg ik een echo van dr. Geluk. Dan gaat ze kijken of het op de juiste plek zit en of er een hartje klopt. Dat is dus over 2 weken en 2 dagen, sneller dan verwacht! Toch niet geheel zonder angst in het hart neem ik weer plaats op het wachtbankje...

maandag 22 november 2010

Onrustige nacht

Gisteravond  vroeg naar bed voor mijn doen. Eerst nog even googelen op mijn iPad, zoekterm "angst voor miskraam". Ik stuitte op een artikel van de Telegraaf getiteld "Driekwart zwangere vrouwen bang voor miskraam". Als ik even verder lees is het helemaal niet driekwart, maar 50%. De meeste vrouwen (59%) maken zich ongerust over afwijkingen.
Enfin, een rustige nacht was er niet bij met elke 2 uur ontwaken en dan nog van die onrustige dromen er tussendoor. Vincent bleek hetzelfde te hebben gehad, maar volgens hem kwam dat door volle maan. "Dan slapen we altijd onrustig." wist hij te vertellen. Ik had geen idee. Maar hij moest ook telkens aan de uitslag denken. "Welke uitslag?" vroeg ik nog. Duh!
We hadden vanmorgen beiden het idee dat we het gedroomd hadden. Maar nee dus. Het is echt! Maar ervan genieten is er nog niet bij. Vincent mailde me zojuist wat info van het ziekenhuis;

"Als u 's ochtends voor elf uur bloed laat prikken krijgt u dezelfde dag nog telefonisch de uitslag.
Hopelijk krijgt u te horen dat de test positief is. In dat geval zal u gevraagd worden om binnen enkele dagen nogmaals een test te laten doen om zo te kunnen beoordelen of er een goede stijging is van het zwangerschapshormoon.
Dit geeft een eerste indicatie of er sprake is van een goede zwangerschap.
Van de zwangerschappen die op deze manier worden vastgesteld blijkt uiteindelijk bijna een kwart af te vallen doordat er sprake van is van een vroege miskraam of een buitenbaarmoederlijke zwangerschap.

Een positieve zwangerschapstest is dus een heel goed begin, maar het is nog steeds maar een begin!"


Ja, thanks for the reminder.
Gewoon maar even 12 weken doen alsof ik niet zwanger ben dan.

zondag 21 november 2010

Hij staat er toch echt!

Oke. Ik kon me niet meer inhouden. Ik moest een test doen! Ik vroeg het net aan Vincent, of ik een test zou doen en hij antwoordde dat ik er blijkbaar  toch niet van te weerhouden ben... maar dat het toch wel vervelend zou zijn om straks naar de nieuwe Harry Potter te gaan met een verdrietig gevoel. Maar, het zou ook gewoon kunnen betekenen dat ik te vroeg had getest en dan kon ik gewoon nog lekker even mijn kop in het zand steken.
Dus reden voor een test! En na een paar zeeeer spannende seconden -jeetje wat is een seconde lang- dacht ik toch echt een licht streepje te zien! En Vincent zag 'm ook! "Hij staat er toch echt? Ik zit 'm d'r toch zeker niet op te denken?!" En alle vrouwen op de zwangerschapsfora weten het: streep is streep! Maar oh jee, ik durf niet blij te zijn, het kan nog mis gaan. Maar toch voel ik me blij! Wauw wat dubbel...

Zwanger of niet zwanger

Nog 2 dagen tot de bloedtest. Nu had ik al besloten dat ik van tevoren zelf een test wil doen. Vandaag of morgen dus. Vanmorgen heb ik me kunnen inhouden.
Vanmorgen voor de spiegel zag ik dat mijn huid wat onrustig was. Niet zo'n goed teken. Maar met de Utrogestan die ik 3 maal daags moet inbrengen is alles mogelijk. Nergens mag ik conclusies aan verbinden. Weten waar je aan toe bent is er niet bij als je een vruchtbaarheidsbehandeling ondergaat.
De afgelopen twee en een half jaar heb ik rekening gehouden met een eventuele zwangerschap. In ieder geval de helft van de tijd, na mijn ovulatie, wanneer er een ieniemini kansje was dat ik zwanger zou zijn. Geen alcohol, geen filet americain of heerlijke rundercarpaccio waar ik zo gek op ben. Ik neem me voor om helemaal los te gaan als het deze ronde weer mis is.

Wat er aan vooraf ging

De ontmoeting


Vincent en ik. We leerden elkaar kennen via World of Warcraft, een online spel waarbij je met vele spelers tegelijk op een server zit en met elkaar kan praten. Maandenlang voerden we persoonlijke gesprekken  voordat we besloten elkaar in het echt te ontmoeten.
Toen het eenmaal zo ver was, bleek het ook in de echte wereld liefde op het eerste gezicht. Het ging toen heel snel allemaal, het voelde goed en we woonden al snel samen. We wilden allebei hetzelfde en hoefden dat amper naar elkaar uit te spreken. Trouwen? Ja! En voor de eerste keer in mijn leven dacht ik "Dat is de vader van mijn toekomstige kinderen. Met hem word ik oud."


De kinderwens


Nog voordat we trouwden spraken we onze kinderwens uit. Juni 2008 gingen we ervoor. Het mocht gebeuren. We zouden twee maanden later trouwen en als ik dan al zwanger zou zijn zou ik vast nog wel in mijn trouwjurk passen. En anders maar niet.
Op onze trouwdag was ik -zoals verwacht- niet zwanger, wel ongesteld. Desondanks beleefden we de mooiste dag van ons leven. De weken erna liepen we met onze hoofden in de wolken. Vol verwachting keken we naar onze toekomst samen. Project baby had nu de volle aandacht. Ik kocht een boek over zwanger worden, bezocht allerlei zwangerschapssites en de maanden werden nu cyclussen. Vol overgave stippelden we uit wanneer we het beste konden vrijen en voor alle zekerheid ook nog maar wat vaker. Maar ook weer niet té vaak, nee dat was niet goed voor het zaad.
Ik wist dat het wel een jaar kon duren, maar na 9 maanden begon ik toch echt wel ongeduldig te worden. We timeden het elke maand toch heel goed? Hoe moeilijk kon het zijn? Elke cyclus eindigde toch weer in een teleurstelling. Een afspraak met de huisarts volgde. Ik wilde niet oeverloos proberen om er later achter te komen dat het geen zin had. Als er wat aan de hand was wilde ik het nu weten. Met 32 jaar werd ik er niet bepaald jonger op. Mijn huisarts begreep het. Vincent kreeg een verwijzing voor een zaadonderzoek.


Zwanger? Nee toch?


Ik was 7 dagen overtijd. So what? Dacht ik. Vorige maand was ik dat ook en toen was ik niet zwanger. Ik laat me mooi niet voor de gek houden door dat onbetrouwbare lijf van mij. Maar de volgende dag was ik nog altijd niet ongesteld en ik besloot dat dit nieuwe record aanleiding was om te testen. Ik had er toch nog een liggen. Vincent had die dag een afspraak om zijn zaad in te leveren, maar we deden eerst nog even samen een test. Nou ja, eigenlijk ging ik plassen en hij deed de test. "Het is toch negatief" zei ik tegen Vincent. Ik geloofde er niet in en liep ervan weg.Vincent staarde naar het venstertje en ik hoor hem vanuit de keuken zeggen "Ehm... nou... volgens mij is ie positief." Ik was verbijsterd. Blij en verbijsterd. Echt? Wauw! We zijn zwanger!!!! Ik wilde het van de daken schreeuwen en ik geloof dat ik dat nog nét niet heb gedaan. Die dag straalde ik. En ook de weken erna.
Omdat ik het de eerste dagen nog niet kon bevatten had ik voor de zekerheid nóg een test gedaan. Ja, hij stond er toch echt. Een dikke vette roze streep. Wat was ie mooi! Het was de mooiste streep die ik ooit had gezien!
En toen moesten er natuurlijk dingen geregeld worden. Waaronder een afspraak bij de verloskundige voor een intake en een echo. Mijn hoofd liep om. Ik wilde het liefst alles in één maand regelen!


En toen ging het mis


Juni 2009. Ik was 10 weken en 3 dagen zwanger toen ik eindelijk voor een echo mocht. Maar wat was ik ongerust! Ik voelde me eigenlijk helemaal niet zo zwanger... Toen de echoscopiste het echo apparaat op mijn buik zette en  ging zoeken, zag ze in eerste instantie niks. Ze zocht verder. "Wanneer heb je getest?" vroeg ze. Alle alarmbellen in mijn hoofd gingen af. Dit was niet goed. "Ik moet je heel erg teleurstellen...." zei ze met medelijden in haar stem. Ze kon een vruchtzakje zien, maar het was gestopt met groeien met 7 weken en 3 dagen. Ik huilde. En links van me zat Vincent die wit wegtrok. Hij voelde zich niet lekker. De echoscopiste zag het en bood hem mijn plek aan om te liggen. De schok kwam ook bij hem hard aan en het echokamertje was om hem heen gaan draaien. Na een paar minuutjes ging het alweer en met een paar echofoto's van een levenloos vruchtzakje gingen wij op huis aan. Ik geloof niet dat ik die dag ben gestopt met huilen.
Oh ja, de verloskundige nog bellen. Of ik een curettage wilde of gewoon afwachten tot het vanzelf mijn lichaam zou verlaten. Ik koos voor het laatste. Maar na een paar dagen was er nog steeds niks en ik werd er steeds nerveuzer voor. Toch maar een curettage. Dezelfde week nog werd ik huilend in een ziekenhuisbed naar de OK gereden.


Nieuwe hoop


"Na een miskraam ben je extra vruchtbaar!" wisten diverse vrouwen mij te vertellen. Nou dat vond ik eigenlijk wel hoopgevend. Let's go for it! Geen tijd te verliezen. Niks wachten, gewoon doorgaan. We kunnen het, dat hadden we bewezen. Ik kon zwanger raken!
Maar de eerste ronde na mijn curettage was ik toch niet zwanger. En ook de ronde daarna niet. Extra vruchtbaar aan me hoela! Niks extra vruchtbaar. Tijd voor een onderzoek.


Het zijn luie donders, die zwemmers!


Vincent moest er dit keer toch aan geloven. Het semenonderzoek in vakterminologie. De huisarts belde met de uitslag. Aan de stem en het gezicht van Vincent kon ik al opmaken dat het slecht nieuws was. Traag zaad.
Volgende stap: naar een gynaecoloog in het Haga ziekenhuis. Nu zullen we vast wel voor IUI in aanmerking komen. Dacht ik.
Op de dag van de afspraak werden we ontvangen door de assistent van de gynaecoloog. Zij vulde samen met ons wat formulieren in. Toen kwam de dokter binnenstappen. Het gesprek was kort. Volgens hem was het zaad niet zo slecht om verdere stappen te ondernemen en bovendien moesten we gewoon weer opnieuw beginnen met tellen vanaf de missed abortion. Een half jaar wachten dus. Ik probeerde nog wat in te brengen en wat vragen te stellen, maar meneer de botte gynaecoloog onderbrak me en was geenszins van plan om een beetje begrip op te brengen of om mijn vragen te beantwoorden. "Nou, bedankt voor het begrip!" brieste ik en ik beende de spreekkamer uit. Vincent achter me aan.
Thuis gekomen mijn huisarts gebeld. Ja, ze vond het ook raar. Second opinion dus! Ze wist wel iemand in het MCH ziekenhuis en regelde een afspraak met mevrouw Geluk. Dat konden wij wel gebruiken!


Onderzoeken en Geluk


De Medische Malle Molen noemen ze het op zwangerschapsfora. En wij kwamen er nu in terecht. Dokter Geluk bleek een lieve begripvolle jongedame. Wat een verschil met dr. Botterik. Het zaad was inderdaad niet zo goed, maar voor de zekerheid nog een zaadonderzoek, want het is altijd een momentopname. Helaas, maar toch ook verwacht, was de uitslag van het tweede onderzoek niet veel beter. Vincent was inmiddels begonnen met vitaminepreparaten slikken. Meer dan dat kan hij niet doen om zijn zaadkwaliteit te verbeteren. Hij rookt niet, drinkt niet, draagt geen strak ondergoed en neemt nooit hete baden etcetera. Voor de zekerheid toch maar zonder ondergoed slapen 's nachts, wie weet helpt het...
Ik werd ondertussen ook aan allerlei onderzoeken onderworpen. Bij mij was alles goed. Phew, dat scheelt weer! We kwamen voor IUI in aanmerking. Joepie! Er gloort weer hoop aan de horizon!


Intra Utera... Uteri... Kunstmatige inseminatie!


We zouden eerst 3 keer IUI zonder hormonen proberen. Als ik daar niet zwanger van zou worden zou ik een pijnlijk HSG onderzoek krijgen en dan 3 keer IUI met hormonen. Zover kwam het echter niet. Op de dag van de IUI bleek het zaad van Vincent nog slechter te zijn dan de keren daarvoor. Hé?!! Hoe kon dat nou?? Hij had toch geen koorts gehad? Hij had toch alles in het werk gesteld om de kwaliteit te verbeteren? Rechtvaardigheid of logica bestaat niet bij vruchtbaarheid. De eerste de beste rokende, drinkende vent met slecht eetpatroon kan een kind verwekken. Hoppa! Zonder moeite. Maar mijn Vincent, die er werkelijk alles voor over heeft en bovendien een fantastische vader zou zijn heeft traag zaad. Hoe onrechtvaardig kan het lot zijn.


ICSI. En doe nog maar een onderzoekje.


Ondanks het slechte zaad ging de IUI door, je weet maar nooit, maar deze leidde zoals verwacht niet tot een zwangerschap. En toch voelde ik me ellendig toen de menstruatie zich weer aandiende. Een bekend gevoel.
Er volgden meer onderzoeken voor ons beiden, waaronder een chromosomenonderzoek bij Vincent waarvan de uitslag lang op zich liet wachten. Wachten.... daar was ik expert in geworden. Maar alle uitslagen waren goed. We mochten wachten op de intake voor ICSI.
De intake hadden we weer bij een andere lieve en begripvolle vrouwelijke arts. Ze dacht met ons mee en stippelde een tijdschema uit zodat we niet al te lang meer hoefden te wachten. Het hele ICSI-traject werd uitgelegd. Wat ingewikkeld! En we leerden hoe we hormooninjecties konden zetten in mijn buik. Brrr! Dat was wel even iets om tegenop te zien.


Prikken, prikken, prikken. En echo's. En prikken.


Op de 21e cyclusdag moesten we beginnen met injecties. Ik had me voorgenomen om de injecties zelf te zetten, maar toen het eenmaal zover was vond ik het een veel beter idee dat Vincent het ging doen. Die eerste keer ging ik op de bank liggen met mijn buik ontbloot en nog voordat Vincent de spuit uit de verpakking had gehaald raakte ik toch lichtelijk in paniek. Neeeee..... ik wil dit niet! Maar ik moest wel. Vincent vond het zoooo zielig voor me, maar hij bleef rustig en zette de eerste injectie. En dat werd voorlopig een vast avondritueel. De ene keer voelde ik niks, de andere keer prikte het venijnig. Maar ik wende er aan.
Na een paar weken volgde de eerste echo om te zien hoe mijn follikels het deden. Veel was goed, maar te veel was niet goed. Het ging goed. Ook werd er bloed geprikt. En dat zou zich nog regelmatig herhalen. Nu heb ik ook nog eens een bloedfobie (handiiiig!), dus ik stond niet bepaalt te trappelen en moest telkens de angst om flauw te vallen onderdrukken.
Toen er voldoende follikels gerijpt waren mochten we beginnen met het volgende hormoon erbij te injecteren. Puregon, dat ingespoten wordt met een speciale pen vergezeld met ingewikkelde handleiding. Oh jee, als we nou maar niks verkeerd doen. Maar Vincent had alles onder controle.
De echo's en bloedafnames gingen vrolijk door totdat de follikels groot genoeg waren en we de volgende stap mochten zetten. 's Avonds om half 11 naar de EHBO voor een fijne dosis Pregnyl in mijn bilspier. Intramusculair ja. Nou dat voel je hoor. Zelfs de volgende dag. Maar ach, alles voor het goede doel.


De hel  punctie!


De dag van de punctie vroeg opgestaan, want 2 uur van tevoren moest ik 1000mg Paracetamol innemen en om 8 uur moesten we in het ziekenhuis zijn. We mochten vrijwel meteen door naar de poliklinische OK. Ik kreeg een ziekenhuisschort aan en een infuus in mijn arm. Dat infuus lukte niet zo erg. Na vele malen bloedprikken te hebben doorstaan, ging ik nu daadwerkelijk bijna van mijn stokje. Lekker begin. Andere arm dan maar. Hehe, gelukt. Ik mocht in de welbekende behandelstoel gaan liggen. Fijn. Steriele doeken er overheen, nog ergens inwendig een verdoving en punctie kon beginnnen.... AUWWWW!!!!!!! Nee, "auw" is een understatement. Het was hels! Ik had van tevoren gelezen dat de de punctie 'over het algemeen goed te verdragen' was. Ik viel duidelijk niet onder het algemene groepje vrouwen dat geinteresseerd meekijkt op de monitor om te zien hoe haar follikels aangeprikt en leeggezogen worden. Iets wat ik me nog had voorgenomen te doen, want dat leek mij wel interessant. Maar nee... mijn universum bestond op dat moment uit inademen en uitademen, inademen, uitademen.
Ik had veel follikels, en blijkbaar liggen mijn eierstokken ook niet op de meest gunstige plek. Ook toen de punctie voorbij was had ik nog een half uur dusdanig erge pijn, dat de tranen in mijn ogen sprongen. Ik begon te denken dat ik kleinzerig was, maar dokter Geluk zei achteraf dat ze respect had voor de wijze waarop ik met de pijn was omgegaan. Ik had goed doorgeademd en ik was stil blijven liggen.
Ondertussen was Vincent met mijn 13 eicellen naar het LUMC onderweg om ze daar af te leveren en nog een eigen donatie in een potje te doen. Niet bepaald zonder gêne, daar in een hokje naast de wachtruimte. Maar het resultaat mocht er zijn! Trots vertelde hij later hoeveel het wel niet was. ;)


Bevruchten, delen, terugplaatsen en poolexpeditie


De volgende dag werd me verteld dat er 9 eitjes bevrucht waren. Joepie! Weer twee dagen later werd er een 7-cellig klasse A pre-embryootje in mijn baarmoeder geplaatst. Van de 9 bevruchte eitjes waren er 7 gaan delen. De overige 6 waren van dusdanige kwaliteit dat ze ingevroren konden worden. Dat was super nieuws! Er zijn nu 6 eskimootjes op poolexpeditie, maar het idee dat ze daar bibberen van de kou vind ik toch een beetje zielig... Ja, mijn fantasie is groot.


Op het wachtbankje...


En nu is het wachten to 23 november. Dan zal een bloedtest op hCG uitwijzen of ik zwanger ben of niet...
Maar eigenlijk wil ik eerder testen met een thuistest...