dinsdag 1 maart 2011

Nog maar drie cryo's over

Gisteren belde het lab van het ziekenhuis om te vertellen dat de cryo goed ontdooid was en dat ik vandaag om 11.20 uur werd verwacht voor de terugplaatsing.
Vanmorgen in het LUMC aangekomen moesten we eerst nog lang wachten in de IVF-wachtkamer. Ik had al bijna een hele 'Quest' uit toen we eindelijk naar binnen werden geroepen.

Deze keer was het een mannelijke arts, met een vrouwelijke gynaecoloog in opleiding erbij. Vorige week was er ook al een leerling bij de follikelmetingen en blijkbaar wordt er tegenwoordig ook niet meer gevraagd of ik daar bezwaar tegen heb. Ik weet eigenlijk van tevoren al dat ik toch zeg geen bezwaar te hebben, gewoon puur omdat de vraag altijd overrompelend is en omdat ik ook niet moeilijk wil doen, want ach, die mensen moeten het ook leren. Maar eigenlijk denk ik "Tuurlijk joh, nodig de rest van het ziekenhuis ook maar uit. Het is natuurlijk nog lang niet erg genoeg dat het verwekken van een kind bij ons niet gewoon romantisch tussen de lakens kan zoals bij de overgrote meerderheid van de bevolking. Nee, dat kan nog veel erger en vooral vernederender. Daar moeten gewoon pottenkijkers bij die verder absoluut geen aandeel hebben in het laten slagen van mijn behandeling." Dat denk ik dus, maar zeggen doe ik het nog nét niet. Ik neem mij voor om het de volgende keer wel te zeggen. Ik ben al die tijd héél flexibel en meegaand geweest, heb zonder morren allerlei pottenkijkers geduld. Ik heb mijn bijdrage aan het opleiden van medisch personeel nu wel geleverd. Gratis en voor niets.

Enfin. Vooraf had ik zoals gebruikelijk nog een gesprekje met de arts, dus we gingen nog even zitten. Ik zag aan zijn gezicht dat hij me slecht nieuws ging brengen. Hij vertelde dat het embryo het niet had gered. Gisteren was de kwaliteit na ontdooiing al achteruit gegaan van 10-cellig naar 6-cellig, maar dat zou nog goed genoeg zijn geweest. Vandaag bleek echter dat er niks meer van over was. Dat was even een klap in mijn gezicht. Ik vreesde dat er nu helemaal geen terugplaatsing meer zou zijn, maar gelukkig hadden ze vanmorgen nog een cryo laten ontdooien en die was gelijk in kwaliteit gebleven. Gelukkig, geen verloren ronde.
Toen we het ziekenhuis hadden verlaten werd ik eerst overmand door het mij welbekende gevoel van wanhoop en moedeloosheid. "Het lukt vast weer niet." liet ik mijn lief weten. "Blijkbaar verdien ik op de een of andere manier geen geluk. Ben ik in een vorig leven een heel slecht mens geweest." - "Heb vertrouwen" reageerde hij. Maar ik kan geen vertrouwen hebben. Het enige dat vertrouwen kan opleveren is dat het extra moeilijk is als blijkt dat het wéér niet is gelukt. "Goed" zei mijn lief, "dan moet ik maar vertrouwen voor twee hebben." Nou, dat lijkt me een goed plan. Dan probeer ik er ondertussen maar niet aan te denken. Alleen moet ik er dan wél aan denken dat ik braaf elke dag mijn foliumzuur inneem, geen alcohol en verboden etenswaren  nuttig en de kattenbak niet verschoon.

3 opmerkingen:

  1. *knijpt heel hard in het handje van alex!*

    Liefs nette

    BeantwoordenVerwijderen
  2. heb zo aan je gedacht vandaag! het kaarsje brand want je verdiend het!
    liefs Tat

    BeantwoordenVerwijderen
  3. Pfff, weer een klap :(
    Hier brandt ook een kaarsje! Nou even genoeg geklapt. Tijd voor een heel ander soort enthousiast geklap.

    *KNUFS*

    Sanneke

    BeantwoordenVerwijderen