Roze bril

Hoeveel blogs heb ik wel niet geschreven waar de misère van afdruipt? Van die blogs waarbij je na
het lezen bijna zelf een galg om je nek aan het leggen bent. Goed nieuws. Dit is niet zo'n blog!

Jarenlang had ik grote moeite met het handhaven van een dag- en nachtritme. Nu ik zwanger ben moet ik 's ochtends écht op tijd opstaan, want dan staat mijn blaas op klappen. En als ik er eenmaal uit ben, ga ik niet meer terug naar bed en is mijn dag begonnen.
Zo ook deze morgen. Na het douchen en aankleden mag de buitenwereld binnendringen, de gordijnen mogen open. Door mijn cremekleurige gordijnen heen zie ik al de zachtgele gloed van een bleek zonnetje dat schijnt. Heerlijk, kom maar binnen, zon! Vandaag begint de dag goed. Ook de katten laven zich aan het zonnetje en spinnen zachtjes.
Mijn lief ligt nog heerlijk te slapen. Voor hem is het weer lekker weekend.
Het is stil in huis, afgezien van het vertrouwde gezoem van mijn computer. Buiten hoor ik vogeltjes fluiten. De bekende bioloog Midas Dekkers zei eens dat als vogeltjes fluiten, ze hun territorium aan het bewaken zijn en eigenlijk dingen naar elkaar roepen als "Blijf met je vlerken van m'n wijf!" Dat geloof ik best, maar ik blijf het lieflijk vinden.

Is dit misschien wat men bedoelt met het bekijken van de wereld door een roze bril? Dat "kwaaltje" dat aan zwangerschap wordt toegeschreven? Ik hoop het niet, want dat zou betekenen dat het weer over gaat. Liever geloof ik dat de zwangerschap me heeft geholpen om uit mijn dal te kruipen en dat ik het vermogen om van kleine dingen te genieten heb herwonnen.
Ik ben gewoon gelukkig.