Nog twee dagen en dan weet ik het. Zwanger of niet zwanger. Ik hoop dat mijn lichaam lief voor me is en me niet onnodig in spanning laat als ik niet zwanger ben. Een thuistest heb ik niet. De testdrang die vele vrouwen hebben, die heb ik niet zo. Ik denk dat ik wel mag stellen dat ik een geduldig mens ben. Of misschien gewoon niet zo nieuwsgierig. Natuurlijk ga ik wel een test halen als donderdag nog geen duidelijkheid heeft gegeven. Ik wil wel weten of ik gisteren voor niets bij Gauchos mijn steak heb laten doorbakken.
Ja dat is ook zoiets, mezelf die dingen ontzeggen die schadelijk zijn bij een mogelijke
zwangerschap. Ik hou van steak, medium rare het liefst. Ik vroeg de serveerster welke steak ze me aan kon raden die nog steeds lekker is als je 'm doorbakt en bestelde de steak die ze me aanraadde. Iets met 'Chorizo' in de naam. Hij was heerlijk gebakken en had zo'n lekkere rooksmaak, maar toch een stuk droger helaas. Als ik niet zwanger ben dan sleep ik mijn lief nog een keer mee naar de Gauchos en doe ik het nog een keer 'medium rare' over. Hopelijk is dat niet nodig en mag ik mezelf nog acht maanden lang verboden levensmiddelen ontzeggen.
Eergisteren kreeg ik ineens een vlaag van opruim- en schoonmaakwoede. Alle overbodige snuisterijtjes moesten weg, nieuwe gordijnen moesten ingekort en opgehangen, alles zen. Een opgeruimde woonkamer, een opgeruimd hoofd. Ik heb een grondige hekel aan het huishouden, iets dat ik van mijn moeder heb geërfd. Maar als ik eenmaal bezig ben dan ben ik niet te stoppen. Mijn lief (die allang blij was dat ik ergens goede zin in had) hielp mee. Tussendoor hadden we broodjes shoarma besteld want koken kwam er niet van. 's Nachts werd ik opeens wakker van de misselijkheid. Ik ben op de bank gaan liggen met een emmer naast me, maar het kwam er niet uit. Natuurlijk geef ik de shoarma de schuld van deze misselijkheid. Het feit dat Vincent nergens last van had wijt ik maar aan een zwakke maag. Natúúrlijk is er een haar op mijn hoofd die aan een zwangerschap denkt. Wel meer dan één. Maar de vorige keer was ik ook misselijk en dat helemaal voor niets. Gewoon zomaar. Alsof mijn lichaam een geheel eigen entiteit is dat er een sadistisch genoegen in schept om mij voor de gek te houden. Dat gaat dan ongeveer zo: "Tralalalala... hier pak aan, een portie misselijkheid! Omdat ik ook de misselijkste niet ben! Hahaha!" (Mijn lichaam heeft ook een droog gevoel voor humor.)
Het is verrekte lastig om tegelijkertijd nuchter en hoopvol te blijven. Ik vind het ook steeds enger worden. Wat als het nou gewoon echt niet meer gaat lukken? Ik zie om me heen dat er wonderen bestaan. Vrouwen die een lange, soms zeer zware strijd tegen subfertiliteit hebben geleverd en toch kinderen hebben gekregen. Het geeft me hoop, maar geen garanties.
Ondertussen ligt een hele lieve vriendin van mij te bevallen in het ziekenhuis, met haar lieve man aan haar zijde. Zij staat op het punt te bevallen van hun eigen langverwachte wondertje. Ik verheug me erop dit wondertje te zien en vast te houden. De papa liet mij eerder vandaag weten dat het moeizaam gaat en hij klonk erg ongerust, wat mij ook weer ongerust maakte. Maar het komt vast goed! Wondertjes laten zich niet regelen, die overkomen je gewoon en als ze er zijn wordt er nog lang en vaak -en met veel verwondering- over gesproken!
Lieve San, Daaf en beeb, ik denk aan jullie! Tot gauw!
