All I want for Christmas...

Inmiddels ben ik weer twee zwangerschapstests verder, met een knallend positief resultaat. Het was erg fijn om te zien dat het tot dusver de goede kant uit gaat, maar de onzekerheid en angst slaan altijd weer toe. Ik wíl erin geloven en ik wíl er vertrouwen in hebben, maar tegelijkertijd weet ik ook dat de dan klap des te harder aankomt als het toch misgaat. Statistisch gezien is die kans nog vreselijk groot. Een vrouw van mijn leeftijd, met mijn voorgeschiedenis, heeft maar liefst 27% kans op een miskraam. Bij elke volgende miskraam wordt dit percentage hoger. Met dit in het achterhoofd kan ik maar beter met beide benen op de grond blijven staan. Ik zou heel graag op die roze wolk willen klimmen, maar het mag nog niet.
Op 3 januari zal ik mijn eerste echo krijgen. Ik ben dan 7 weken ver, als ik het haal. Nog 11 dagen... En daarna is het natuurlijk nog steeds spannend. Ik hoop daarom op een echo waarop goede hartactie te zien zal zijn, want dat zou de kans dat het goed blijft gaan aanzienlijk vergroten.

Ik merk dat ik ondanks de bezorgdheid toch een goed humeur heb. Niet vreemd eigenlijk. Jarenlang lag de ongewenste kinderloosheid als een donkere sluier over mijn gemoed. Nu is die sluier weg. Heerlijk, opzouten met die sluier!

Nog een gewaarwording is dat ik moe ben, maar ook meer energie heb. Mijn lichaam is moe, maar mentaal heb ik meer energie. Ik geniet van mijn lief, van mijn schattige 'poezels', van de kerstlampjes in huis, van het vooruitzicht op een fijne kerst met lieve vrienden en familie (deze keer waarschijnlijk in een gelukkigere omstandigheid) en zelfs de koude donkere dagen kunnen me niet deren. All I want for Christmas is in my belly. Let it grow, let it grow, let it grow!

Fijne feestdagen!

Zwangerschapstest nummer 2

Gisterenmorgen heb ik nog maar eens een test gedaan om te zien of de streep duidelijker zou zijn na 48 uur. (Het zwangerschapshormoon hCG behoort elke 48 uur te verdubbelen bij een gezonde zwangerschap.)
Wat was ik zenuwachtig, bang voor de uitslag, maar de zenuwen bleken onterecht... Dit keer een overtuigend resultaat!
Morgen weer een nieuwe test. Als ik durf.

Zwangerschapstest

Vanmorgen om 6 uur werd ik wakker en moest nodig naar het toilet. Dat leek me een uitstekend moment om er maar meteen een zwangerschapstestje aan te wagen. Gisteren was ik er nerveus voor, of eigenlijk gewoon bang. Bang voor wéér een teleurstelling. Maar vanmorgen dacht ik: "Let's get this over with!" Dus ik pakte mijn 'piesglaasje' -ik ben nogal een kluns met het absorberende gedeelte van de test te raken- en presteerde het toen alsnog om over mijn vingers te plassen. Het is een gave...
Handen wassen, test uitpakken (grrr wat een kloteverpakking om 6 uur 's ochtends) en 20 seconden erin dompelen terwijl ik luisterde naar het tikken van de klok. Timer van de oven op 2 minuten en wachten... tik tak tik tak... en ja hoor, ik zie een licht streepje verschijnen.
Maar het streepje is te licht naar mijn zin en mijn geloof is al eerder getart. Ik toog met mijn test naar boven, waar mijn lief nog half lag te slapen. "Kijk, ik heb een test gedaan... een lichte streep. Wil je 't zien?"
-"Ik kijk zo wel in beter licht... of nee, laat toch maar zien. Oh ja ik zie het. Nou laten we maar even afwachten he. Hij is wel licht."
Allebei zijn we nuchter. We moeten wel. Al drie keer eerder maakten we dit mee, waarvan de laatste twee keren ook een lichte test was en het binnen een week alweer mis was.
"Ik heb liever een negatieve test, dan een positieve en dat het dan weer mis gaat." zei m'n lief. Daar kan ik het alleen maar hartgrondig mee eens zijn. Is het lot weer met ons aan het spelen, of mogen ook wij deze keer het geluk meemaken?

Eindelijk weer verder

Na twee weken vakantie in Florida (wat overigens erg fijn was) begon voor ons eindelijk weer een nieuwe ronde met nieuwe kansen. Tijd om weer in te stappen in de achtbaan die ook wel de Medische Malle Molen wordt genoemd.

Na de eerste follikelmeting op 24 november bleek er al meteen een dominante follikel te groeien. Dat was snel. Drie dagen later -op zondag- weer terug om te kijken of deze genoeg gegroeid was. Maar nee, hij had er geen zin in, een eisprong was nog niet in zicht. Het zag ernaar uit dat we moesten wachten op één van de andere follikels. Oke, geen probleem, ik ben een geduldig mens. Weer drie dagen later terug voor de volgende meting en wat bleek, het ei had er weer zin in en was gegroeid. Meteen bloed laten prikken en de LH-piek was er al, de afspraak voor de terugplaatsing van mijn laatste 2 cryo's kon gemaakt worden.
Afgelopen 5 december om 11.00 uur swaren we weer present op de IVF-afdeling van het LUMC. We werden binnengeroepen en de arts liet ons weten dat de cryo 8-cellig was toen deze werd ingevroren, 7 cellen had na ontdooien, en daarna weer is gaan delen en inmiddels alweer 9-cellig was. Goed nieuws dus. En de andere cryo? Die bleek niet ondooit te zijn. Miscommunicatie met ons eigen ziekenhuis. Er werd even een telefoontje aan gewijd met mijn eigen gynaecologe en we mochten een uur later terugkomen en dan werd de andere alsnog ontdooit. Prima, wij gingen wel even luchen bij Starbucks.
De reden dat ik beide cryo's tegelijk wilde, is dat we nooit van tevoren weten of een cryo goed ontdooit en geschikt zal zijn voor terugplaatsing. Stel, deze poging mislukt, dan moeten we een maand wachten. Als dan de laatste cryo niet goed is, dan hebben we die ronde geen kans meer. Dan liever deze keer een dubbele kans.
Enfin, na een uur konden we weer naar binnen en vertelde de arts dat ook de tweede cryo goed was ontdooit. Deze had wel minder cellen, maar de kwaliteit was goed.
Tijd om uit te kleden voor de terugplaatsing. De keren dat ik half ontbloot in de stoel van een gynaecoloog plaatsnam kan ik niet meer bijhouden, maar wennen doet het nooit. Elke keer weer voelt het als een inbreuk op mijn privacy, ook al is het dan met mijn toestemming. Maar ja, alles voor het goede doel.

Nu is het weer afwachten. Zoals gebruikelijk probeer ik niet te hopen, niet te denken, om vervolgens toch weer tegen dat sprankje hoop te vechten, omdat ik voorbereid moet zijn op een teleurstelling. Hoe meer hoop ik nu heb, hoe groter de teleurstelling straks.

Donderdag kan ik testen...

De dagelijkse confrontaties

Ik vraag mij af of het ooit kan wennen, ongewenst kinderloos zijn. Zal er ooit een tijd aanbreken dat ik babynieuws kan lezen zonder het spreekwoordelijke mes in mijn hart te voelen? Het is verdomd lastig om door het leven te gaan met een denkbeeldig babyharnas aan. Een harnas dat mij moet beschermen tegen plotselinge confrontaties met kinderen en zwangeren. Als ik dan bijvoorbeeld in een winkelcentrum loop en ik zie overal kinderwagens, dan doe ik net alsof ze er niet zijn. Zodra ik een kinderwagen spot kijk ik snel een andere kant op. Om dan meestal weer meteen geconfronteerd te worden met de volgende. Zodra ik er over na ga denken gaat het mis. Dan wordt ik jaloers, verdrietig en boos. Het zal de eerste keer niet zijn dat ik word overmand met emoties en tegen mijn lief zeg "Kom, we gaan naar huis. Nu!" om me vervolgens naar huis te laten rijden. Ik hoef niet meer uit te leggen waarom. Hij weet het al.
Dus ik moet het harnas aan, want anders wordt het onmogelijk om te doen waarvoor ik kwam. Of om plezier te hebben. Als we een dagje naar de dierentuin gaan, dan weet ik dat ik het harnas aan moet, want een dierentuin is bij uitstek een plek om overspoeld te worden met het geluk van jonge gezinnetjes.
Ik zou ervoor kunnen kiezen om dan maar niet meer naar dierentuinen te gaan, want ja, als ik er wel heen ga dan zoek ik het toch op? De volgende stap zou dan zijn om ook nooit meer te gaan winkelen. Ridicuul natuurlijk, maar toch kies ik er soms voor om thuis te blijven.

Niet dat ik thuis bespaard blijf van confrontaties, want er is altijd nog dat venster op de wereld dat internet heet. Wanneer vriend 'X' zijn profielfoto heeft gewijzigd in een afbeelding van zijn eerstgeborene en vriendin 'Y' haar 20 weken echo deelt met al haar Facebookvrienden, ziet niemand de jaloerse blik in mijn ogen, of de rollende traan op mijn wang. Ook ziet niemand mijn gezicht verstrakken wanneer er een geboortekaartje wordt bezorgd van dat ene stel bij wie het de eerste poging meteen raak was.
Confrontaties zijn er elke dag weer. Televisiereclames van luiers, zwangerschapstests, bevallingsprogramma's en babyverzorgingsproducten komen alleen binnen bij hen die er ontvankelijk voor zijn. Zo ook wensouders.
En dan zijn er nog die bedrijven die gewoon post blijven sturen om me te strikken voor een abonnement op een tijdschrift voor ouders en me e-mails sturen met de mededeling dat 'mijn kindje' nu 16 maanden oud is en dat "veel ouders verbaasd staan van de sterke persoonlijkheid van hun kind op deze leeftijd". Het aanmelden voor 'de Blije Doos' toen ik in 2009 zwanger was bleek heel makkelijk. Het afmelden na mijn miskraam bleek een stuk lastiger.
Nog altijd heb ik de hoop dat ook ik me ooit eens mag abonneren op zo'n burgerlijk tijdschrijft, het nieuwe smaakje Olvarit mag uitproberen en me mag gaan verdiepen in de pasvorm en het absorberend vermogen van wegwerpluiers. Tot die tijd zeg ik "Opzouten, Pampers!"

Minus 16 kilo verder

De vorige keer schreef ik dat ik weer verder ging met het ICSI-traject. Echter, in combinatie met mijn Cambridge dieet mocht ik wederom niet zwanger worden. Drie maanden lang heb ik op shakes, soepjes en maaltijdrepen geleefd. En water, heel veel water. Zo'n 500 calorieën per dag nam ik in, om in ketose te blijven.
Gemiddeld valt iemand dan 2,5 kilo per week af. Ik niet. Ik haal nog geen 1,5 kilo per week. Ik zal wel een trage stofwisseling hebben. Desalniettemin is er toch zo'n 16 kilo af inmiddels. Weg zijn mijn depressiekilootjes. Ik pas mijn favoriete spijkerbroek ook weer, fijne bijkomstigheid. Waar het mij vooral om te doen was, is mijn kans op een succesvolle zwangerschap vergroten. Nu is het tijd om het dieet af te bouwen en weer zo snel mogelijk verder te gaan met ICSI.
Maar helaas zal ik tóch weer moeten wachten, want dankzij mijn wederom lange cyclus zal mijn volgende ovulatie op zijn vroegst enkele dagen voor onze vakantie plaatsvinden. Mag ik even schelden?
In april dit jaar was mijn laatste ICSI-mislukking en ik zal dus pas weer in december verder kunnen. Da's dus zo'n 8 maanden dat het hele traject heeft stil gelegen. Eerst door de antidepressiva, vervolgens door het dieet.
Ondertussen ben ik ook nog 35 jaar geworden en zijn mijn statistische kansen op zwangerschap daarmee ernstig gedaald. Maar eh... 'no pressure'!
Laat ik mijn zegeningen nog maar eens tellen voordat ik zwelg in zelfmedelijden. Ik heb een fantastische lieve man, een fijn huisje, twee heerlijk stoute knuffelpoezen en een aantal fijne lieve vrienden die mij niet hebben laten stikken tijdens mijn depressie. Dat laatste lijkt misschien logisch, maar ze zijn er geweest, die mensen. Niet in het minst mijn eigen familie. Het voordeel is dat ik weet wie er toe doen in mijn leven en wie niet. Ha, nog een zegening!

Al met al gaan de dingen weer de goede kant op in mijn leven. Ik heb mijn verjaardag eindelijk weer eens gevierd met lieve vriendinnen en heb weer wat dingen ondernomen. Ook zeker een hoogtepunt was de nieuwe show van Najib Amhali!
Volgend weekend komen twee leden van onze World of Warcraft guild over uit Engeland en zo worden 'virtuele vrienden' opeens 'real life' vrienden. Ja mensen, het betekent echt meer dan pixels alleen.
En dan vakantie. Eindelijk heb ik ook eens echt ZIN om op vakantie te gaan! We gaan twee weken lang de staat Florida rondreizen per huurauto. We gaan onder andere naar Orlando, Miami, Everglades, St. Augustine, Ft. Lauderdale en dat bij een temperatuurtje van gemiddeld 26 graden in november! Wat wil een mens nog meer. Oh ja, een kind. Volgend jaar dan misschien?

Na de rust

Na een hele lange pauze, een rustperiode waarin ik moest gaan wennen aan mijn antidepressivum, ben ik gisteren weer voor de eerste follikelmeting in het ziekenhuis geweest. Twee cyclussen lang heb ik het zwanger worden helemaal los gelaten. Maar dan ook écht los gelaten, want ik wist niet eens meer precies te vertellen op welke dag van de cyclus ik zat. Desondanks weet ik dat mijn laatste cyclus ongewoon lang heeft geduurd. Zeker zes weken. Ik had er zelfs -tegen beter weten in- een zwangerschapstest aan gewaagd!

Gisteren in het ziekenhuis was mijn eigen vertrouwde gynaecoloog er niet, maar een andere vrouwelijke gynaecoloog. Er was ook een co-assistent bij die "mee liep". Een jonge knul. Ha, mooi niet dat ik die mee liet gluren. "Ik vind één paar ogen genoeg." vertelde ik de gynaecoloog. De afgelopen paar jaar heeft genoeg medisch personeel me van mijn intiemste kant gezien. Ik vind het welletjes zo. Ik heb mijn deel wel bijgedragen inmiddels.

Op de echo was nog geen dominante follikel te zien en als dat overmorgen nog steeds niet zo is, dan moet ik aan de hormonen. Omdat mijn laatste cyclus zo lang is geweest, is het waarschijnlijk dat ik geen eisprong heb gehad. Onwillige eitjes is nu net iets waar ik niet op zat te wachten. Maar ik heb er niets over te zeggen helaas. Ik zit nu eenmaal in de hoek waar zwanger worden (en blijven) niet vanzelfsprekend is.
Er mogen wel wat kilootjes af bij mij, want dat zou kunnen bijdragen aan het zwanger worden en blijven. De ironie wil dat ik door die hele klerezooi juist ben aangekomen.
Ik kreeg een behoorlijke inzinking, nog voordat ik de spreekkamer had verlaten. Ik wilde het bijltje erbij neergooien. Ik wilde op de terugweg niet langs de apotheek voor een nieuw recept antidepressivum, ik wilde een drankje om van in te slapen en nooit meer wakker te worden.

Zojuist weer een evaluatiegesprek met mijn psychiater gehad. Ik dacht dat de scherpe kantjes van mijn depressie er wel af waren met deze medicijnen, maar het blijkt niet genoeg. Met ingang van heden is mijn dosis Sertraline verdubbeld. En vanaf maandag ga ik op dieet.

"Leven is meervoud van lef "
~Loesje~


Daar kan ik het alleen maar hartgrondig mee eens zijn.

Twee kwaden

Jarenlang heb ik geweigerd om antidepressiva tot me te nemen. Antidepressiva kunnen schadelijk zijn voor het ongeboren kind en ik wilde geen enkel risico nemen. Resultaat: al jarenlang voel ik me kut en ik heb nog steeds geen kind.

Ik ben eindelijk overstag gegaan. Mijn psychiater had me een paar namen gegeven van antidepressiva die volgens haar het minst kwaad kunnen bij een mogelijke zwangerschap. *proest* Alsof ik ooit zwanger zou worden en blijven, wat een slechte grap.

Enfin. Ik heb er een paar weekjes over nagedacht en besloten om Sertraline te gaan slikken.
"Oh maar die zou ik niet voorschrijven bij een zwangerschapswens" zei mijn huisarts. Nou, mijn psychiater wel en die behoort het te weten.
"Oh ik zie hier dat je ook bezig was of bent met zwanger worden. Dan moet je ermee stoppen." zei de apotheker. Jáhaaa! Ik weet het nu godverdomme wel, ik kan ook bijsluiters lezen. Mijn psychiater heeft het voorgeschreven omdat het godverdomme NOG schadelijker is als ik NIKS slik! Nee, dat heb ik niet tegen haar gezegd, maar dat dacht ik wel. Maar dit is mijn blog en dus mag ik schelden wat ik wil.

Klotezooi.

Met het doosje Sertraline in mijn tas ben ik weer naar huis gefietst. Keihard huilend. Is dit echt wel goed? Wat als ik zwanger raak *even met mijn ogen rollen* en mijn ongeboren kind blijkt een afwijking te hebben door mijn toedoen?
Na wat verder speurwerk vond ik op internet de volgende tekst:

Onbehandelde depressie is in de zwangerschap geassocieerd met spontane miskramen, complicaties in de zwangerschap, een verhoogd risico op hoge bloeddrukproblemen, en vaker opname van de baby op de couveuseafdeling. Acuut stoppen van medicatie in het algemeen kan aanleiding geven tot onthoudingsverschijnselen zoals slapeloosheid, verwardheid en agitatie en in het geval van een zwangere of kraamvrouw sterke kans op toename van psychische klachten met alle gevolgen van dien voor de moeder, de ongeboren baby of de pasgeborene. 

Oke, duidelijk.
Maar vervolgens lees ik ook weer dat het gebruik van dit medicijn in het laatste trimester van een zwangerschap de kans op PPHN vergroot. Een ernstige aandoening waar een baby zelfs aan kan overlijden. Nou, lekker dan.

Waarom kan ik me nou niet "gewoon" happy voelen, en "gewoon" een kind krijgen?
Het is ook nog maar afwachten of dit medicijn aanslaat en hoewel mijn schildklierwaarden nu binnen 'de norm' vallen kan het tóch ook gewoon stiekem wél aan mijn schildklier liggen want de ideale waarden liggen voor elk individu anders.

Ik weet het niet meer.

Diep dal

Weliswaar een dag te vroeg, maar ik heb negatief getest. Ik had geen zin in valse hoop te koesteren. 
Veelcellige top cryo of niet, het maakt geen ruk uit. Het gaat gewoon nooit lukken. 


Ik trek dit niet meer. 


Moe van het vechten, moe van het verdriet. Als ik in de spiegel kijk zie ik duidelijk dat het verdriet zich op mijn gezicht heeft afgetekend. 
Ik weet niet hoe anderen dit langer dan drie jaar vol kunnen houden, maar ik kan het niet. Dit is de grens van mijn kracht en positiviteit. Ik wil er verdomme eens klaar mee zijn. 


Ik probeer mij een leven voor te stellen zonder dat ik ooit deel zal uitmaken van een eigen écht gezin. Alleen ik en mijn lief en verder niemand. Alle vrijheid om te doen en laten wat we willen, maar wel uiteindelijk de ander moeten verliezen om daarna slechts te wachten tot de dood je komt halen.
Geen herinneringen aan de geboorte van een eigen kind, de eerste stapjes, de eerste woordjes en alles dat daarna zou kunnen zijn geweest. 


Het lijkt alsof mijn leven niet had moeten zijn, denk ik soms.
Toen ik werd geboren ging mijn moeder bijna dood. Mijn vader bracht me de eerste weken van mijn leven bij zijn zusje, omdat hij niet voor me "kon" zorgen.
Een geboortekaartje had ik niet. Foto's van mij als baby zijn er niet gemaakt door mijn ouders, ook niet in de jaren erna. Ik heb twee zwart-wit portretfoto's die een kennis heeft gemaakt, dat is alles. 
Mijn moeder hield wel van me, dat heb ik altijd gevoeld, maar ze was simpelweg niet in staat om dat warme veilige nest te creëren dat elk kind zo ontzettend nodig heeft. Ze had genoeg aan zichzelf.


En mijn vader, tja... tot op de dag van vandaag weet ik niet of hij van me houdt. Hij heeft het wel gezegd, maar ik heb het nooit gevoeld. Na een jeugd waarin hij vooral de man was die mijn fiets repareerde en om de kleinste dingen kon ontploffen, heeft hij voor de tweede keer zijn gezin verruild voor een nieuw gezin met kinderen. Inmiddels is hij opa voor het kind van mijn stiefzusje, die zwanger werd toen ik net een missed abortion had gekregen. Auw. Omdat hij mijn intense verdriet om mijn eigen kinderloosheid niet begreep hebben we inmiddels helemaal geen contact meer. Die deur heeft hij definitief dicht gegooid. Maar het is niet zo dat ik opeens een liefhebbende vader mis. Het is niet veel anders dan toen hij en zijn vrouw mij op veertienjarige leeftijd het huis uit zetten omdat ik depressief was. ("Ga maar weer terug naar je moeder.") Ik snap het wel, een dochter die depressief is daar word je niet vrolijk van. Gezinstherapie was echter beter geweest.


Juist omdat ik zelf een liefdevol en warm thuis heb gemist, is het verlangen om een eigen kind dat wél te bieden zo groot. Natuurlijk heb ik niet de illusie dat ouderschap makkelijk is, maar ik wil er wel voor vechten en ik heb een heleboel liefde te geven. 
Mijn lief zou ook echt een liefhebbende vader zijn, daar durf ik alles op in te zetten. En wat gun ik hem dat vaderschap! Helaas houdt de natuur daar geen rekening mee. We zullen het ermee moeten doen.


Of er nog een volgende ICSI-poging komt weet ik niet. Eerst eens eindelijk aan die antidepressiva beginnen. 

Niet alleen

Op subfertiliteit lijkt een taboe te rusten. Mensen praten er niet over. Waarom? Uit schaamte wellicht. Het kunnen verwekken van kinderen wordt vaak gezien als iets vanzelfsprekends en soms zelf als iets om over op te scheppen. (Nee heren, snel zaad maakt jullie niet mannelijker.)
Omdat er zo weinig over gesproken wordt, wordt het ook maar weinig begrepen. Voor iemand die met gemak een paar kinderen op de wereld heeft gezet is het erg moeilijk voor te stellen wat het met iemand doet als een kinderwens steeds maar niet vervuld wordt. Het onbegrip dat hier uit voortkomt heeft helaas ook tot gevolg dat verminderd vruchtbare stellen er nóg minder over gaan praten. Goed bedoelde kwetsende opmerkingen worden weggeslikt, tranen worden bedwongen wanneer zij de zoveelste zwangere feliciteren en smoesjes worden verzonnen om niet naar gelegenheden te gaan waar ook kinderen of zwangere buiken van de partij zijn.

Maar ik doe het niet. Wie een kwetsende opmerking maakt kan op een pittig weerwoord rekenen, wie zwanger is feliciteer ik wanneer het enigszins oprecht mijn mond uit kan komen en als ik geen zin heb om met kinderen of zwangere buiken geconfronteerd te worden dan zeg ik dat gewoon. Ik heb gevoel, daar ben ik mens voor en daar hoef ik mij niet voor te schamen.

Gevoelens die gepaard gaan met ongewenste kinderloosheid zijn in bijna alle gevallen zeer heftig. Deze gevoelens worden veelal alleen gedeeld met zij die hetzelfde meemaken en het begrijpen. De wetenschap niet de enige te zijn, niet raar, "abnormaal" of een jaloerse heks te zijn, werkt troostend.

Een greep uit de ervaringen van een paar lieve vrouwen die mij tot troost zijn geweest:

Nina:
(3 miskramen, eindelijk zwanger na 3 jaar)

Ik denk dat voor bijna iedereen die zwanger werd in de medische malle molen geldt dat er zoveel momenten zijn dat je dacht dat het gewoon nooit, maar dan ook nooit kan lukken. En dan toch meestal wanneer je het totaal al niet meer verwachtte, dan komt die dag waar we het allemaal voor doen... Was er maar een manier om te weten hoe lang je nog moet wachten, maar helaas bestaat dat niet.Ik had op een gegeven moment zo'n permanent hopeloos, lusteloos, verdrietig gevoel, dat ik bijna verbaasd was als ik me een dag eens wat vrolijker voelde. Het is best eng om te zien hoe snel en 'makkelijk' ik kon wennen aan zo'n dal. Naarmate het langer duurde merkte ik dat ik over heel veel ongevoeliger werd, waarschijnlijk puur uit functie van zelfbescherming. Zowel mijn man als ik hebben ook een veel donkerder soort humor ontwikkelt om toch af en toe maar eens om al onze ellende te lachen. Wat bij ons bijvoorbeeld een 'running gag' werd was dat wanneer we wat dan ook probeerden te plannen in de toekomst, dat de een dan tegen de ander zei 'maar misschien zijn we dan wel zwanger' en we dan allebei in lachen uitbarstten. Het was natuurlijk helemaal niet grappig en diep van binnen kon ik ook wel huilen, maar dit was onze rare manier om er mee om te gaan. 

Isabelle: 
(5 miskramen, kinderwens sinds 2005, bijna uitbehandeld)

Je gewoon weer een beetje happy voelen ..... dat lijkt mij zo heerlijk. Je leven staat in het teken van de kinderwens en wordt bepaald door de kinderwens. Ik moet eerlijk zeggen dat ik ergens ook snak naar de tijd dat wij weten waar we aan toe zijn. We verleggen zelf steeds de grens, maar je bent ook zo bang dat als je stopt het misschien een maand later wel was gelukt. Wij moeten binnenkort wel stoppen, vanwege mijn leeftijd. Aan de ene kant vind ik dat ontzettend erg, want dan is het afgelopen en uit. Maar aan de andere kant vind ik het wel ontzettend fijn om de draad van het 'gewone' leven weer op te pakken, alhoewel dat natuurlijk niet direct lukt op het moment dat wij stoppen om onze droom uit te laten komen.Helaas is het bij mij de laatste jaren continue in de put zitten en dit geldt helaas ook voor mijn vriend. Zo nu en dan kruipen we omhoog uit het dal, maar we komen nooit helemaal boven en donderen dan weer net zover terug als waar we zaten. Ooit komen we er wel uit.

Madelon:

(Kinderwens sinds 2006, eindelijk zwanger na 7e IVF/ICSI)

Ik heb me zo lang en zo vaak me zo vreselijk kut gevoelt. Heb zo vaak de strijdbijl willen neergooien. Maar op andere momenten, of soms ook op hetzelfde moment bedacht ik me dat ik dat echt niet ging doen en knalde maar weer verder....En nu, nu ik tot de bofkonten behoor kan ik me soms niet voorstellen waar ik de moed en de energie en de kracht vandaan heb gehaald. Maar weet wel dat het het nu al zo waard is geweest. 

Lieve meiden, bedankt voor jullie openheid en steun!

Ontelbaarcellig

Vanmorgen om 11.10 uur werd voor de vierde keer een pre-embryo teruggeplaatst.
De vorige keer was er een embryo niet goed ontdooit, waarna ze een nieuwe embryo hebben moeten ontdooien. Deze keer echter, hebben we een super embryo! De cellen waren met zo veel dat ze niet meer te tellen waren. In dit stadium wordt de embryo een morula genoemd. Bijna een blastula. Natuurlijk heb ik even gegoogled om meer te weten te komen over succeskansen en het schijnt dat cryo's die op dag vijf (na de eisprong) teruggeplaatst worden, 35 tot 50% meer kans hebben op implantatie, dan cryo's die op dag twee teruggeplaatst worden. Ik zit vandaag op dag vier (of vijf?), net als bij de vorige terugplaatsingen. In die zin is er deze keer geen verschil, maar dit is wel de eerste keer dat ik een ontelbaarcellig embryo teruggeplaatst heb gekregen. Elke ronde kan dé ronde zijn en misschien wordt dit 'm wel!

Oh jee.... stop... niet hopen. Niet doen, Alexandra! 
- "Maar ik heb een morula in me! Ik en mijn lief hebben een morula voortgebracht! Dit embryootje wil graag!"
Ja, maar dat wil niet zeggen dat het deze keer wel blijft plakken. Er kan van alles misgaan. En vergeet die schildklier niet, die zou ook nog wel eens roet in het eten kunnen gooien.
- "Ik kan niet meer terug... Er is hoop in mijn hart geslopen en ik wil het koesteren."

Lui ei, trage schildklier

Acht dagen geleden had ik de eerste follikelecho van deze ronde. Afgelopen dinsdag kreeg ik de tweede en vandaag de derde. En nog steeds is de dominante follikel niet groot genoeg, maar het zit er aan te komen. Morgenochtend weer terug. Dit ei denkt dat ik alle tijd van de wereld heb of zo.

Na de echo meteen door voor het bloedprikken: oestrogeen om te bepalen of mijn ei niet stiekem al wil springen, chromosomenonderzoek om te bepalen of een chromosoomafwijking misschien de oorzaak is van mijn herhaalde miskramen en TSH en FT4 om nog eens kritisch naar mijn schildklier te kijken. 

Die schildklier, dat is een hot item sinds ik me er in aan het verdiepen ben. Vorig jaar bleek mijn TSH-waarde  te hoog (5,0 mU/l) en dus mijn schildklier te traag. Men spreekt dan van hypothyreoïdie. (Niet te verwarren met hyperthyreoïdie.) Pffff, zelfs ik, dicteewonder, heb moeite met dat woord. Het is onder andere een belangrijke oorzaak van vroege miskramen. Maar de artsen vonden het niet hoog genoeg om iets aan te doen. Echter, er zijn ook artsen (in het buitenland vooral) die een TSH-waarde van 5 véél te hoog vinden. Vrouwen die zwanger willen worden zouden zelfs het meest gebaat zijn bij een TSH van rond de 1. De Schildklierstichting Nederland houdt een norm aan van 0,4 tot 4,0 mU/l dus ik zit hoe dan ook boven de norm. 

Het past ook heel goed in het plaatje van mijn andere klachten, zoals vermoeidheid, kouwelijkheid en... depressie! Dus nu maar even afwachten wat er deze keer uit het onderzoek gaat komen en als ik dan nog steeds boven de norm zit, ga ik met een internist om de tafel zitten want dan wil ik aan de Thyrax. Dat is een zeer goedkoop schildkliermedicijn, dus voor de kosten hoef ik het niet te laten. Het zou zelfs nog talloze dure ICSI-pogingen kunnen voorkomen... Ik hoop nu maar op een abnormaal hoge TSH-waarde zodat niemand er meer omheen kan en er wat aan gedaan wordt. Drie miskramen vind ik meer dan genoeg! 

En ondertussen gewoon weer verder met de volgende poging om zwanger te worden én te blijven... de emotionele achtbaan dendert voort. 

Ga weg, verdriet

Het gaat de afgelopen dagen relatief goed met me. Zolang ik mezelf maar bezig hou en niet blijf hangen in gedachten over zwanger worden. Maar oh... wat is deze balans fragiel. Er is maar weinig voor nodig om me weer aan het wankelen te brengen. Een opmerking, een foto, iets dat mij weer keihard naar de realiteit terugbrengt. De realiteit van nog altijd kinderloos zijn.
En dan overspoelt het me, een golf van verdriet. Onontkoombaar, hoe hard ik er ook tegen vecht. Ik voel de tranen prikken, maar ik buig mijn verdriet om naar boosheid. Gewoon boos zijn op het verdriet. Fuck off, verdriet! Ga eens een keer iemand anders lastig vallen. Ik weet nu wel dat jij er bent en je zal vast wel ergens nut voor hebben op de een of andere rare manier, maar ik heb genoeg van jou!
En zo voorkom ik dat ik weer met een noodgang die put in kletter. Boosheid geeft energie en kracht en van daaruit is het makkelijker om weer in een positieve gemoedstoestand terecht te komen.
Ik wil even niet bezig zijn met het zwanger worden, maar ik wil ook geen tijd verliezen, dus aankomende vrijdag weer de eerste follikelmeting. Niet aan denken. Gewoon doen.

Zekerheid

Gisteren begon dan officieel mijn nieuwe cyclus. Geen twijfel meer of ik misschien toch nog zwanger was, want ik had nog een sprankje hoop. Een sprankje hoop dat vooral ontstond doordat mensen om me heen me positieve dingen wisten te vertellen. "Joh dat had ik ook toen ik zwanger was!" en "Het kan ook aan de test liggen." Maar nee, gisteren drong de realiteit door, het is weer voorbij. "Nu heb je tenminste zekerheid." zei iemand me. Klopt. Joepie... Ik weet zeker dat ik niet meer zwanger ben. Mag ik dan nu gewoon verdrietig zijn?
Weet je waar ik zekerheid over wil? Of ik ooit een kind ga krijgen. Of deze hel een keer ophoudt. Eén kind wil ik maar. Niet omdat dat mijn ideaalbeeld is, maar daar stel ik me tevreden mee. Gaat dat voor mij een keer gebeuren? Of kan ik beter meteen ophouden met dit slopende medische traject? Was daar maar een test voor. Eentje waarbij een plusje betekent "Hou vol! Er is licht aan het einde van de tunnel." en een minnetje betekent "Stop er maar mee. Het zit er niet in voor je. Ga wat anders doen met je leven."
Fucking hell.

Gedicht

Vasthouden

Het is mogelijk
Dat we er nooit komen
Het is mogelijk
Dat we nu voorbij het midden zijn
Het is mogelijk
Dat we er bijna zijn
Alles is mogelijk
Zelfs het onmogelijke
Maar mogelijk ook niet
We weten het niet

Wat ik weet
Is dat we hoopvol waren
Wat ik weet
Is dat die omsloeg in verdriet
Wat ik weet
Is dat we verscheurd zijn
Alles wat ik weet
Is wat we diep van binnen voelen
Maar wat ik niet weet
Is hoe lang nog

Hoe vaak nog
Hervinden wij de moed
Hoe vaak nog
Ritjes naar het ziekenhuis
Hoe vaak nog
Is mijn lichaam niet mijn tempel
Misschien te vaak
Om het vol te houden
Misschien niet vaak genoeg
Om het einde te halen

Ik hou me vast
Aan een sprankje hoop
Ik hou me vast
Aan mijn lief
Ik hou me vast
Aan de gedachte
Dat er misschien
Ooit
Een kindje zal zijn
Dat zich aan mij mag vasthouden.


Alexandra

Een lichter plusje... foute boel

Omdat ik wilde weten of mijn HCG wel aan het stijgen was, heb ik net een tweede test gedaan. Helaas, een véél lichter plusje, nauweljks zichtbaar.
Klotezooi.

Een plusje!

De positieve test:
in het echt is ie duidelijker!

Vandaag is het dag tien na de terugplaatsing, vijftien dagen na mijn eisprong en dus besloot ik een testje te wagen. Ik had er geen in huis, dus ik moest nog even op de fiets naar de Albert Heijn om een Clearblue-tje te halen. Thuisgekomen heb ik met gespannen verwachting de test uitgevoerd. Twee minuten zou het duren voor er een plusje in het venster zou moeten verschijnen. Ik was vergeten om de exacte tijd in seconden op te nemen, maar er waren zeker nog geen twee minuten verstreken toen ik al heel licht een plusje zag verschijnen. Eerst nog onzeker of het geen schaduw was, maar toen werd ie toch wat duidelijker en toen kon ik er niet meer omheen. Ik zag 'm staan, zonder te turen, gewoon een plusje. Zwanger!
Eerst Vincent even gebeld natuurlijk. We zijn beiden behoudend positief. We hebben dit al twee keer eerder meegemaakt. Een positieve test is nog geen kindje, maar het is een begin. We zullen hoe dan ook een keer door die eerste onzekere fase heen moeten komen. Dit is alvast weer een stap in de goede richting. En nu blijven plakken! Het grote onzekere wachten gaat weer verder.

Nog twee dagen

Nog twee dagen en dan weet ik het. Zwanger of niet zwanger. Ik hoop dat mijn lichaam lief voor me is en me niet onnodig in spanning laat als ik niet zwanger ben. Een thuistest heb ik niet. De testdrang die vele vrouwen hebben, die heb ik niet zo. Ik denk dat ik wel mag stellen dat ik een geduldig mens ben. Of misschien gewoon niet zo nieuwsgierig. Natuurlijk ga ik wel een test halen als donderdag nog geen duidelijkheid heeft gegeven. Ik wil wel weten of ik gisteren voor niets bij Gauchos mijn steak heb laten doorbakken.
Ja dat is ook zoiets, mezelf die dingen ontzeggen die schadelijk zijn bij een mogelijke

zwangerschap. Ik hou van steak, medium rare het liefst. Ik vroeg de serveerster welke steak ze me aan kon raden die nog steeds lekker is als je 'm doorbakt en bestelde de steak die ze me aanraadde. Iets met 'Chorizo' in de naam. Hij was heerlijk gebakken en had zo'n lekkere rooksmaak, maar toch een stuk droger helaas. Als ik niet zwanger ben dan sleep ik mijn lief nog een keer mee naar de Gauchos en doe ik het nog een keer 'medium rare' over. Hopelijk is dat niet nodig en mag ik mezelf nog acht maanden lang verboden levensmiddelen ontzeggen.

Eergisteren kreeg ik ineens een vlaag van opruim- en schoonmaakwoede. Alle overbodige snuisterijtjes moesten weg, nieuwe gordijnen moesten ingekort en opgehangen, alles zen. Een opgeruimde woonkamer, een opgeruimd hoofd. Ik heb een grondige hekel aan het huishouden, iets dat ik van mijn moeder heb geërfd. Maar als ik eenmaal bezig ben dan ben ik niet te stoppen. Mijn lief (die allang blij was dat ik ergens goede zin in had) hielp mee. Tussendoor hadden we broodjes shoarma besteld want koken kwam er niet van. 's Nachts werd ik opeens wakker van de misselijkheid. Ik ben op de bank gaan liggen met een emmer naast me, maar het kwam er niet uit. Natuurlijk geef ik de shoarma de schuld van deze misselijkheid. Het feit dat Vincent nergens last van had wijt ik maar aan een zwakke maag. Natúúrlijk is er een haar op mijn hoofd die aan een zwangerschap denkt. Wel meer dan één. Maar de vorige keer was ik ook misselijk en dat helemaal voor niets. Gewoon zomaar. Alsof mijn lichaam een geheel eigen entiteit is dat er een sadistisch genoegen in schept om mij voor de gek te houden. Dat gaat dan ongeveer zo: "Tralalalala... hier pak aan, een portie misselijkheid! Omdat ik ook de misselijkste niet ben! Hahaha!" (Mijn lichaam heeft ook een droog gevoel voor humor.)
Het is verrekte lastig om tegelijkertijd nuchter en hoopvol te blijven. Ik vind het ook steeds enger worden. Wat als het nou gewoon echt niet meer gaat lukken? Ik zie om me heen dat er wonderen bestaan. Vrouwen die een lange, soms zeer zware strijd tegen subfertiliteit hebben geleverd en toch kinderen hebben gekregen. Het geeft me hoop, maar geen garanties.

Ondertussen ligt een hele lieve vriendin van mij te bevallen in het ziekenhuis, met haar lieve man aan haar zijde. Zij staat op het punt te bevallen van hun eigen langverwachte wondertje. Ik verheug me erop dit wondertje te zien en vast te houden. De papa liet mij eerder vandaag weten dat het moeizaam gaat en hij klonk erg ongerust, wat mij ook weer ongerust maakte. Maar het komt vast goed! Wondertjes laten zich niet regelen, die overkomen je gewoon en als ze er zijn wordt er nog lang en vaak -en met veel verwondering- over gesproken!

Lieve San, Daaf en beeb, ik denk aan jullie! Tot gauw!

Nog maar drie cryo's over

Gisteren belde het lab van het ziekenhuis om te vertellen dat de cryo goed ontdooid was en dat ik vandaag om 11.20 uur werd verwacht voor de terugplaatsing.
Vanmorgen in het LUMC aangekomen moesten we eerst nog lang wachten in de IVF-wachtkamer. Ik had al bijna een hele 'Quest' uit toen we eindelijk naar binnen werden geroepen.

Deze keer was het een mannelijke arts, met een vrouwelijke gynaecoloog in opleiding erbij. Vorige week was er ook al een leerling bij de follikelmetingen en blijkbaar wordt er tegenwoordig ook niet meer gevraagd of ik daar bezwaar tegen heb. Ik weet eigenlijk van tevoren al dat ik toch zeg geen bezwaar te hebben, gewoon puur omdat de vraag altijd overrompelend is en omdat ik ook niet moeilijk wil doen, want ach, die mensen moeten het ook leren. Maar eigenlijk denk ik "Tuurlijk joh, nodig de rest van het ziekenhuis ook maar uit. Het is natuurlijk nog lang niet erg genoeg dat het verwekken van een kind bij ons niet gewoon romantisch tussen de lakens kan zoals bij de overgrote meerderheid van de bevolking. Nee, dat kan nog veel erger en vooral vernederender. Daar moeten gewoon pottenkijkers bij die verder absoluut geen aandeel hebben in het laten slagen van mijn behandeling." Dat denk ik dus, maar zeggen doe ik het nog nét niet. Ik neem mij voor om het de volgende keer wel te zeggen. Ik ben al die tijd héél flexibel en meegaand geweest, heb zonder morren allerlei pottenkijkers geduld. Ik heb mijn bijdrage aan het opleiden van medisch personeel nu wel geleverd. Gratis en voor niets.

Enfin. Vooraf had ik zoals gebruikelijk nog een gesprekje met de arts, dus we gingen nog even zitten. Ik zag aan zijn gezicht dat hij me slecht nieuws ging brengen. Hij vertelde dat het embryo het niet had gered. Gisteren was de kwaliteit na ontdooiing al achteruit gegaan van 10-cellig naar 6-cellig, maar dat zou nog goed genoeg zijn geweest. Vandaag bleek echter dat er niks meer van over was. Dat was even een klap in mijn gezicht. Ik vreesde dat er nu helemaal geen terugplaatsing meer zou zijn, maar gelukkig hadden ze vanmorgen nog een cryo laten ontdooien en die was gelijk in kwaliteit gebleven. Gelukkig, geen verloren ronde.
Toen we het ziekenhuis hadden verlaten werd ik eerst overmand door het mij welbekende gevoel van wanhoop en moedeloosheid. "Het lukt vast weer niet." liet ik mijn lief weten. "Blijkbaar verdien ik op de een of andere manier geen geluk. Ben ik in een vorig leven een heel slecht mens geweest." - "Heb vertrouwen" reageerde hij. Maar ik kan geen vertrouwen hebben. Het enige dat vertrouwen kan opleveren is dat het extra moeilijk is als blijkt dat het wéér niet is gelukt. "Goed" zei mijn lief, "dan moet ik maar vertrouwen voor twee hebben." Nou, dat lijkt me een goed plan. Dan probeer ik er ondertussen maar niet aan te denken. Alleen moet ik er dan wél aan denken dat ik braaf elke dag mijn foliumzuur inneem, geen alcohol en verboden etenswaren  nuttig en de kattenbak niet verschoon.

Politieke discussie abortus (schokkend)

'Late abortus om sociale redenen niet van deze tijd' berichtte de Volkskrant van afgelopen zaterdag.

"AMSTERDAM - De grens voor abortus om sociale redenen kan best worden verlaagd van 24 naar 18 weken zwangerschap. De grens voor abortus om medische redenen zou daarentegen juist moeten worden verhoogd. Dit stelt hoogleraar verloskunde Frank Vandenbussche van het UMC St. Radboud naar aanleiding van de politieke discussie om de abortusgrens te verlagen.

Foetus van 20 weken

Volgens Vandenbussche moet er onderscheid gemaakt worden tussen abortus om sociale redenen en abortus om medische redenen. 'Ik heb er moeite mee als een normale zwangerschap van 22 weken wordt afgebroken om sociale redenen. Ergens doet het toch pijn als je hoort dat het leven van volkomen gezonde kinderen zo laat wordt beëindigd.' Een abortus om medische redenen  is totaal iets anders, zegt hij. 'Dat zijn kinderen die in principe heel gewenst zijn, maar die zeer ernstige lichamelijke en geestelijke afwijkingen hebben. Daarvoor zou je de termijn juist moeten verlengen. Als ouders daar bij de 20-wekenecho achterkomen, moeten ze juist de tijd krijgen om een zorgvuldige afweging te maken."

Ik ben persoonlijk nooit tegen abortus geweest. Er zijn nu eenmaal omstandigheden waarin een zwangerschap zeer ongewenst is. Bijvoorbeeld als de moeder zelf nog een kind is, of wanneer er sprake is geweest van verkrachting. Er zijn vast nog wel een aantal redenen denkbaar die het beëindigen van een zwangerschap 'rechtvaardigen'. Ik vind echter wel dat er niet te lang gewacht moet worden met een abortus en ik schrik er eigenlijk van dat de grens nu bij 24 weken ligt. Vanaf 28 weken is een baby officieel levensvatbaar.

(Vervolg artikel)

"(...) Een late abortus om sociale redenen, zoals die in abortusklinieken plaatsvindt, is volgens hem 'niet meer van deze tijd'. Hij noemt de manier waarop dit meestal wordt uitgevoerd 'schokkend': 'Je moet je voorstellen hoe dat gaat: de baarmoedermond wordt geopend en met een tangetje wordt een voet of een armpje van het kind afgedraaid. Vervolgens wordt dat herhaald, net zo lang tot het kind zoveel bloed verliest dat het doodgaat.' 

(...)  'In klinieken wordt eerst de navelstreng doorgesneden, zodat de foetus overleden is voordat je verder gaat met de behandeling. Daar voelt hij dus niets van. In ziekenhuizen gebeurt het door de bevalling op te wekken. Een baby zit uren klem in het geboortekanaal.  Soms komt hij levend ter wereld, waarna hij dan naar adem ligt te happen voor hij overlijdt. Het zijn allebei geen prettige methoden." 

Schokkend! Denk je eens in... een baby van 24 weken dat geaborteerd wordt, happend naar adem als een vis op het droge... slechts een luttele 4 weken verwijderd van een volwaardig leven! Er is maar één woord dat bij mij opkomt: barbaars. We kunnen niet spreken van beschaving wanneer men het zo ver laat komen. Het is dan wezenlijk niet erg verschillend van hoe men voorafgaand aan de middeleeuwen gehandicapte kinderen doodde.
Wat dan wel een goede grens is? Die wijsheid heb ik ook niet, maar je mag toch wel verwachten dat de beslissing tot abortus binnen een redelijke termijn na ontdekking van de zwangerschap wordt genomen. Stel, een vrouw is een maand overtijd, wat erg lang is als er dan pas een belletje gaat rinkelen, dan is de officiële zwangerschapsduur dus nog steeds maar circa 8 weken. Voeg daar wat bedenktijd aan toe, laten we zeggen 4 weken. Is 12 weken dan een erg onredelijke grens? Of denk ik nu te simplistisch?
Laat ik er nog een simplistisch idee ingooien dan. Bevorder het overwegen van adoptie en maak adoptieprocedures makkelijker. Waarom worden kinderen altijd in het buitenland geadopteerd? Is dat omdat er in Nederland gewoon voor abortus wordt gekozen als de zwangerschap ongewenst is? Een heleboel mensen zouden er alles voor over hebben om zo'n kindje te krijgen, maar absurd hoge kosten en belachelijk strenge eisen maken van adoptie geen optie voor veel mensen. Kan dat nou echt niet anders?

Bloody hate it

Gistermorgen moest ik wederom voor een follikelecho naar het ziekenhuis. De follikel bleek nu goed gegroeid tot een mooie 19mm en ook het baarmoederslijmvlies was nu dik genoeg. Voor de zekerheid nog even bloedprikken daarna, om het oestrogeenlevel te meten. Nou ja, even bloedprikken, ik vind het altijd vreselijk. Ik trof weer iemand die grote moeite had om mijn ader te vinden en het duurde me veeeeel te lang. Bloedprikken prima, maar dan wel effe gauw die naald erin jassen en bloed trekken voor ik in paniek raak graag. Maar deze prikker was niet snel genoeg om te voorkomen dat ik het vertrouwen in haar prikkunst verloor. "Dit duurt te lang, ik heb er geen vertrouwen meer in." zei ik al. "Mag ik een ander?" Nou, toen schoot ze een beetje op en daarna zei ze "Dat viel toch wel mee?" Ja, als het voorbij is... Maar hoewel bloedprikken inmiddels routine is geworden, het geeft me nog altijd een eng gevoel. Zelfs daarna nog. Noem me een raar mens, maar dat is nou eenmaal wat een bloedfobie kan doen.
's Middags kreeg ik te horen dat het eitje inderdaad op springen stond, dus ik mag dinsdag weer naar het LUMC voor de terugplaatsing van één van mijn cryo's die nu zitten te bibberen in de vriezer. One cryo down, five to go.

Het is nog geen pasen, stom ei!

Vanmorgen om half elf had ik een afspraak bij dokter Geluk voor de tweede follikelmeting. Ik en m'n lief moesten ons een beetje haasten om op tijd te komen, waarna we uiteraard nog een klein half uur moesten wachten in de wachtkamer, die deze keer weer eens vol zat met zwangere vrouwen die opvallend chagrijnig keken.
Het was niet erg om te wachten, want ik moest toch nog even naar het toilet. Vervolgens trof ik één van die toiletten nogal smerig aan, alsof iemand er behoorlijk naast had zitten urineren. Aangezien die toiletten altijd gebruikt worden wanneer patienten urinemonsters moeten afgeven leek het mij waarschijnlijk dat één van die chagrijnige zwangere vrouwen het door toedoen van in de weg zittende dikke buik het niet was gelukt om een beetje deftig in een potje te plassen. Maar dan nog... zwanger zijn maakt je nog niet debiel zou je zeggen. Geef het tenminste even aan bij de balie -door middel van discreet gefluister- dat je het toilet als rampgebied hebt achtergelaten. Enfin, ik heb mopperend het volgende toilet maar genomen.

Lezing Odile van Eck: Kinderloosheid in de sociale omgeving

Eind vorig jaar werd bij de landelijke dag van Freya een lezing gegeven door Odile van Eck voor mensen met vruchtbaarheidsproblemen en mensen uit hun omgeving. 
Ze vertelde in deze lezing over een interessant fenomeen: splitsen.

Van jongs af aan hebben we allemaal  in meer of mindere mate geleerd om onze gevoelswereld in te delen in goede en slechte gevoelens, positieve of negatieve. De positieve willen we voelen, de negatieve proberen we te onderdrukken. In de psychologie wordt dit splitsen genoemd. Eigenlijk is splitsen een manier om je gevoelsleven te managen. Je bent of gelukkig of verdrietig. Je bent of blij of boos. Dit mechanisme van splitsen treedt sterk op als je te maken krijgt met ingrijpende situaties zoals vruchtbaarheidsproblemen.

Confrontaties

Ik zit met een probleem. Ik wil een stukje schrijven, maar ik kan de woorden niet vinden. Tenminste, niet de juiste. Of beter gezegd: de sociaal wenselijke. Het liefst zou ik nu namelijk in een zin ALLE scheldwoorden die ik ken opsommen. Op z'n Haagse Harries, want dan klinkt het nog leuk. Om ze nog meer kracht bij te zetten zou ik dat ook nog in hoofdletters willen doen. Ken je dat gevoel, beste lezer? Dat je alles eruit wil gooien? (Al dan niet in combinatie met servies werpen.) Nou, zo voel ik me dus. Ik weet gewoon niet wat ik met de frustratie van het niet zwanger worden aan moet, terwijl om me heen de een na de ander zwanger wordt, voor de eerste, tweede, derde, ja toe maar, de vierde keer. Overal om me heen zie ik lieftallige gezinnetjes en het doet pijn mensen! Oneindig, venijnig, afschuwelijk veel pijn! Al die trotse ouders... trots op de kinderen die ze veelal zomaar in de schoot geworpen kregen. En ze zijn overal. Net als ik even niet denk aan zwanger worden, zie ik weer een Pampers reclame. Of gaat het in een spelshow over geslachtsbepaling. Of een reclame over zwangerschapstesten. Oh en daar komt weer een nieuwsbrief van dat blad voor ouders. En ga zo maar door. Ja ik weet het nu wel! Ik weet nu wel dat de rest van de wereld kinderen heeft of krijgt en ik niet. Even time-out graag. Even geen confrontaties. Bestaat er niet zoiets als een kindvrije zondag? Of een "Dag van de ongewenste kinderloosheid"? Misschien een idee om dat in te voeren? De dag na moederdag lijkt mij wel een mooie datum. Een dag om ongewenst kinderlozen eens in het zonnetje te zetten voor hun vruchteloze inspanningen, hun bovenmenselijk incasseringsvermogen en dagelijks verdriet.
Een dag om een kaartje te sturen aan die moeder of vader zonder kinderen. Of een lelijke maar goed bedoelde zelfbeschilderde mok met de tekst "Voor de liefste IVF-patient!" cadeau te doen.
Wordt het toch nog een beetje leuk. ;)

Bestemming onbekend

Aankomende donderdag is het weer zover, de eerste follikelmeting van deze nieuwe ronde. Mijn gynaecoloog had me zoals afgesproken vandaag gebeld. Ze vroeg hoe het met me ging. "Oh... wel goed. Maar het is dus mislukt, die cryo terugplaatsing."
Ze uitte nog wat woordjes van medeleven. Hoe vervelend ze het voor me vond. Lief, want dat doet niet elke arts. Ik bleef echter niet bij de aardige woordjes stil staan. Ik wilde graag weer gauw door naar de volgende ronde. Huppetee, afspraak! Kom maar weer op met die follikelmetingen, het bloedprikken en de volgende cryo terugplaatsing.

Let's get this over with.

Des te eerder kan ik beginnen aan mijn rouwproces voor de kinderen die ik nooit gekregen heb. Misschien, heel misschien, kan ik dan ook weer een normaal leven hebben. Een leven zonder follikelecho's, terugplaatsingen, injecties, puncties en zonder de bijbehorende emotionele achtbaan.

Ja, ik ben wanhopig en moedeloos. What gave it away? 

Ik ben niet altijd wanhopig en moedeloos. Als ik er even niet aan denk voel ik me helemaal niet wanhopig en moedeloos. Ik zal het je nog sterker vertellen. Ik lach nog elke dag. Hoe zwart mijn dag ook is, er is altijd wel iets waar ik om kan lachen. Al is het maar om mijn eigen desperatie. Een prachtige voedingsbodem voor zwartgallige humor! Het is werkelijk een emotionele achtbaan waar ik in zit. Of een voortdenderende trein van waaruit ik naar buiten kijk. Het ene moment kijk ik naar buiten en zie iets moois, en het volgende moment zie ik iets dat me emotioneel volledig onderuit haalt. Het is niet te stoppen. Ik moet het uitzitten en hopen dat ik veilig aankom. Waar ik uiteindelijk aankom weet ik niet, maar ik hoop dat deze reis niet lang meer zal duren. Ik heb genoeg gezien.

Outsider

Zolang als ik mij kan herinneren ben ik een outsider geweest. Een einzelgänger.
Op de basisschool had ik één vriendinnetje -uiteraard ook een outsider- met wie ik optrok. Voor de rest van de klas was ik gewoon onzichtbaar. Behalve als ze hulp nodig hadden met schoolwerk. Dat dan weer wel.
Ondanks mijn angst en verlegenheid, besloot ik het roer om te gooien toen ik in de brugklas zat. Ik werd punker! Ik verfde mijn haar zwart, lippen en nagels idem dito, wat gescheurde kleding, legerkistjes aan en daar was de 'new and improved' Alexandra. Als ik dan een outsider moest zijn, dan een stoere outsider. Volwassen mensen die niet door het masker van een twaalfjarig meisje heen konden prikken, liepen met een boog om me heen. Ja, meisjes van twaalf met zwarte lippen zijn doodeng, toch?

Tears and Hope - the infertility awareness project

Dit filmpje is al een aantal jaren oud, maar de inhoud is tijdloos voor hen die met subfertiliteit te maken hebben.
Ik kwam het net weer toevallig tegen en bekeek het nog eens. Mooi omschreven...

De hoop voorbij

Gisteravond werd het duidelijk: de cryobehandeling is mislukt. Ik had een heel klein sprankje hoop gehouden tot op het laatste moment. Natuurlijk kwam het juist op het moment dat ik gezellig met twee lieve vrienden in een restaurant zat. Zul je altijd zien. Maar ik bleef er rustig onder. Bijna zen gewoon. Nadat ik terugkwam van het toilet ben ik weer aan tafel gaan zitten en bestelde een zoete witte wijn om even later toe te lichten waarom een wijntje nu opeens wel oké was. Mijn gezelschap wist van de hele situatie en als ik ter plekke in huilen was uitgebarsten hadden ze het ook helemaal begrepen. Maar ik heb het droog gehouden. Ik zei tegen mezelf dat het fijn was dat ik niet lang in onzekerheid heb hoeven zitten en hoe gek dit ook mag klinken, het is beter dan wél zwanger zijn en het daarna weer verliezen. Ik weet dat ik door die eerste onzekere 13 weken heen moet om ooit een kindje te kunnen krijgen, maar ik zie er nu alvast tegenop. Hoe dubbel kan het zijn?
Uiteraard ben ik verdrietig, teleurgesteld en zinkt de moed me in de schoenen. Moet ik het nog wel willen? Is het gewoon niet de bedoeling dat ik moeder word? Maar is het dan wel de bedoeling dat 16-jarige meisjes per ongeluk zwanger raken? Of verkrachte vrouwen? Of heroïnehoertjes? Verstandelijk gehandicapten? (Oohh gevoelig onderwerp!) Of al die mensen die hun kinderen verwaarlozen, mishandelen, misbruiken, vermoorden...

Heeft alles een dieperliggende/goddelijke/spirituele reden? En als dat zo is, wat moet ik er dan van leren? Moet ik leren dat niet alles in het leven te controleren is? Check! Moet ik leren dat het een wonder is om een kind te mogen krijgen? Check! Moet ik leren om niet op te geven wanneer het moeilijk wordt? Ehm... check? Is mijn portie geluk helemaal opgegaan aan het fantastische huwelijk dat ik en mijn lief hebben? Mag ik daarom niet klagen en niet meer wensen?
Als het er niet in zit voor ons, goed, dan zal ik dat moeten accepteren. Maar waarom moet ik daar jaren-freaking-lang over doen om dat uit te vinden? Wat is het nut ervan, om er jarenlang voor te vechten, me ellendig te voelen, bloed zweet en tranen te vergieten, om aan het einde van de rit nog stééds met lege handen te staan? Oké, ik heb mijn lief en ik weet dat anderen er heel wat voor over zouden hebben om dergelijke liefde te vinden en ik zou hem nooit, ik herhaal: nooit opgeven voor mijn kinderwens. If thát is what it takes, dan zijn we uitgepraat... ik en God/ het universum/ welke hogere macht dan ook.
En daarmee basta.

Dromen in het donker

De zon schijnt

Maar het is donker

Langzaam laat ik mij zakken

In de poel van apathie

Waar ik niet hoef te vechten

Daar heb ik rust

Mijn ogen zijn open

Maar zien de wereld niet

Ik ben alleen

In een droom

Hier wil ik blijven

Maar ik mag het niet

Ik moet leven

De dag plukken

Ik moet genieten

Van kleine dingen

Ik moet

Ja, ik moet

Begrijp me niet verkeerd

Ik vind het leven aardig

En ik wil best vriendjes zijn

Maar meer dan dat

Nee

Meer zit er niet in

En dus droom ik 

In het donker

Met mijn ogen open

Van een zon die schijnt

Mij verwarmd

Mij verlicht

CliniClowns voor wensmoeders?

Vandaag stuitte ik op het volgende bericht op een Amerikaanse nieuwssite. Vrij vertaald:

Studie suggereert dat clowns succes IVF verhogen.

Een recente studie toont aan dat vrouwen een betere kans hebben op een zwangerschap tijdens een IVF-procedure als zij entertained worden door een professionele "medische clown" vlak nadat de embryo's in de baarmoeder zijn geplaatst. Hoe vreemd het ook klinkt, de resultaten spreken voor zich.

Dr. Shevach Friedler, die de studie opzette, vermeldde dat "patienten die lijden aan infertiliteit en IVF ondergaan zijn exceptioneel gestrest. Dus ik dacht dat deze interventie heilzaam zou kunnen zijn op cruciale momenten na de embryotransfer. Uiteindelijk is dit één van de minst risicovolle interventies op ons terrein."
In de studie documenteerden onderzoekers dat 36% van de patienten die entertained werden door een "medische clown" zwanger werden tegenover 20% van vrouwen die een "komedievrij" herstel na een implantatie hadden. (...)

Riiiiight. Heb je net je embryo transfer gehad, staat Bassie daar met z'n handjes te zwaaien... "Hállo vriend-jus, en vriendiiin-nuh-tjus!" -We willen een kind, we zijn niet infantiel!
Op wat voor vrouwen hebben ze dat onderzocht? Mogen die ook stemmen? En is het de bedoeling dat je je nog wel even aankleedt of haalt dat het verrassingseffect weg? De term 'onderbroekenlol' zou zowaar een extra dimensie krijgen.

Zal wat zijn om tegen het kind te vertellen later. "Lieverd, Pipo heeft jou mogelijk gemaakt. Ga maar een mooie tekening voor hem maken."

Het nut van hoop

Vanmorgen toen ik onder de douche stond (wat totaal irrelevante informatie is) wist ik het gewoon: ik ben niet zwanger. Er is geen enkel signaal meer dat op een zwangerschap zou kunnen duiden. De lichte misselijkheid die ik aanvankelijk had heb ik al een paar dagen niet meer. Hoop, jij was er ongewild... jij vervloekte misleidende hoop! Ga iemand anders lastig vallen! Of ga eens wat voor jezelf doen. Punniken of zo.
Hoop doet leven, luidt het bekende gezegde. En soms is dat waar. Maar hoop kan ook verraderlijk zijn, je vertrouwen aan het wankelen brengen en je wilskracht breken. Als ik na nog een paar pogingen stop met de behandelingen, wat heeft die hoop mij dan gebracht in die drie wanhopige jaren? Ik zal eens proberen een opsomming te maken van wat hoop mij tot nu toe heeft opgeleverd.

• Eén teleurstelling per cyclus
• Twee bezoekjes aan de huisarts
• Eén missed abortion
• Eén curettage
• Stralende zwangere vrouwen in de wachtkamer
• Eén botte gynaecoloog
• Vooruit, ook een hele fijne gynaecoloog
• Gynaecologische onderzoeken
• Talloze bloedonderzoeken
• Eén mislukte IUI-poging
• Talloze inwendige echo's
• Puregon en Decapeptyl injecties
• Een punctie 'from hell'
• Een miskraam
• Een depressie 
• Jaloezie
• Woede
• en liters... nee serieus... liters tranen.

Dus. (Spreek uit als 'Dhuuuuuhss')

Iemand anders nog iets leuks te vertellen? 

Oh ja, het plaatje bij dit artikel slaat nog wel ergens op. Vandaag ben ik naar de bioscoop geweest met een vriendin. 'Black Swan' hebben we gezien. "Een film die over je heen dendert als een stoomtrein." zei de vriendin toen de aftiteling verscheen. En dat was niets teveel gezegd. Subliem acteerwerk van Natalie Portman. (Die Oscar heeft zij zo goed als op zak.) Intens!!!

Praatjes vullen geen wiegjes

Wat een mens al niet doet om bezig te blijven. Gisteravond in bed lag ik te bedenken hoe ik bekende spreekwoorden en gezegden zodanig kon verhaspelen dat het iets met subfertiliteit te maken heeft. Dat leverde de volgende onzin op:

"Geen commentaar"

Het is nu vijf dagen sinds de cryo terugplaatsing. Voel ik al wat? Afgezien van wat brandend maagzuur, nee. Wat zegt mijn gevoel? Hmm... geen idee?

Verslaggever: Gevoel van Alexandra, Gevoel van Alexandra! Een paar vragen alstublieft! Denkt u dat het gelukt is?

- Gevoel van A: Geen commentaar.
Verslaggever: Hoopt u dat het gelukt is?
- Gevoel van A: Uiteraard.
Verslaggever: Denkt u dat Alexandra kan wachten tot de officiele testdatum?
- Gevoel van A: Dat lijkt mij onwaarschijnlijk.
Verslaggever: Wat vind u daar van?
- Gevoel van A: Geen commentaar. Ik moet nu verder.

Mijn gevoel waagt zich dus niet aan een voorspelling. Iemand nog een kristallen bol te koop toevallig?

Doe er maar wat Pattex bij

Gisteren is het eerste eskimootje van expeditie terug gekomen. Oftewel ik heb mijn eerste cryo terugplaatsing gehad.
Om kwart voor twaalf werd ik gebeld dat ik om tien voor vier naar het LUMC mocht voor de terugplaatsing. "Is het eerste embryootje meteen goed ontdooit?" vroeg ik. Ja, dat was het geval. Dat is mooi, want dan heb ik er nog vijf in de vriezer wanneer deze poging mislukt.
In het LUMC aangekomen werden we vrij snel naar binnen geroepen. Het is toch altijd weer een beetje gênant om met ontbloot onderlijf op die stoel plaats te gaan nemen in een houding die allerminst gracieus te noemen is. Dan nog die felle lamp erop gericht en je begint te wensen dat babies romantisch tussen de lakens gemaakt worden. Oh wacht... zo gaat dat ook bij andere mensen. Maar wat moet dat moet.

Enthousiast eitje

Al het kittengeweld heeft me behoorlijk wat afleiding verschaft en ondertussen heb ik de follikelmetingen voor deze cyclus er alweer op zitten. Vanmorgen was de derde en laatste follikelmeting waaruit bleek dat mijn eitje bijna 18mm was. Niet echt groot, maar het bloedonderzoek dat er op volgde moest uitwijzen of het ook op springen staat. En dat staat ie! Ergens toch wel sneu dat dit enthousiaste eitje nooit bevrucht zal worden.

Maar, in de vriezer liggen al sinds november zes eskimootjes cryo's klaar om teruggeplaatst te worden.
Naar alle waarschijnlijkheid zal aankomende vrijdag één ervan worden uitverkoren om plaats te gaan nemen in mijn baarmoeder, met hopelijk een innesteling als gevolg. To be continued...

Ernstig schattig

Nu onze kat Google al een tijdje zijn eigen pad heeft gekozen en zéér waarschijnlijk bij de overbuurvrouw te eten krijgt, hebben we hem niet meer in huis. Dwingen kun je een kat niet -andersom werkt overigens wel-, dus ik heb het maar zo gelaten. Als het maar goed met hem gaat en dat blijkt zo te zijn.
Toch wilde ik graag weer een harig mormel in huis en dus ging ik op zoek naar een kitten. Google had ik uit het asiel gehaald toen hij al twee jaar was en zijn verleden was onbekend. Met een kitten heb je dat niet en bovendien zijn kittens natuurlijk wel érg schattig.
Algauw stuitte ik op een advertentie op Marktplaats waarin drie kittens van acht weken te koop werden aangeboden. Telefoon gepakt, afspraak gemaakt en diezelfde avond er naartoe. En toen moest ik kiezen... omdat ik een zwakke plek voor cypertjes heb -mijn eerste kat 'Freggel' was een cypertje- werd het kiezen tussen twee kittens, want de derde was niet cypers. Allebei waren ze ernstig schattig dus de keuze viel me zwaar. Mijn keuze veranderde elke vijf seconden. Uiteindelijk maar gekozen met het idee dat het toch niets uitmaakt, want verkeerd kiezen kon ik niet. Dus hoppetee, het mormeltje in de draagmand, 175 euro afgerekend -ka ching!- en op naar huis...  Dachten we...