Bloody hate it

Gistermorgen moest ik wederom voor een follikelecho naar het ziekenhuis. De follikel bleek nu goed gegroeid tot een mooie 19mm en ook het baarmoederslijmvlies was nu dik genoeg. Voor de zekerheid nog even bloedprikken daarna, om het oestrogeenlevel te meten. Nou ja, even bloedprikken, ik vind het altijd vreselijk. Ik trof weer iemand die grote moeite had om mijn ader te vinden en het duurde me veeeeel te lang. Bloedprikken prima, maar dan wel effe gauw die naald erin jassen en bloed trekken voor ik in paniek raak graag. Maar deze prikker was niet snel genoeg om te voorkomen dat ik het vertrouwen in haar prikkunst verloor. "Dit duurt te lang, ik heb er geen vertrouwen meer in." zei ik al. "Mag ik een ander?" Nou, toen schoot ze een beetje op en daarna zei ze "Dat viel toch wel mee?" Ja, als het voorbij is... Maar hoewel bloedprikken inmiddels routine is geworden, het geeft me nog altijd een eng gevoel. Zelfs daarna nog. Noem me een raar mens, maar dat is nou eenmaal wat een bloedfobie kan doen.
's Middags kreeg ik te horen dat het eitje inderdaad op springen stond, dus ik mag dinsdag weer naar het LUMC voor de terugplaatsing van één van mijn cryo's die nu zitten te bibberen in de vriezer. One cryo down, five to go.