maandag 17 oktober 2011

De dagelijkse confrontaties

Ik vraag mij af of het ooit kan wennen, ongewenst kinderloos zijn. Zal er ooit een tijd aanbreken dat ik babynieuws kan lezen zonder het spreekwoordelijke mes in mijn hart te voelen? Het is verdomd lastig om door het leven te gaan met een denkbeeldig babyharnas aan. Een harnas dat mij moet beschermen tegen plotselinge confrontaties met kinderen en zwangeren. Als ik dan bijvoorbeeld in een winkelcentrum loop en ik zie overal kinderwagens, dan doe ik net alsof ze er niet zijn. Zodra ik een kinderwagen spot kijk ik snel een andere kant op. Om dan meestal weer meteen geconfronteerd te worden met de volgende. Zodra ik er over na ga denken gaat het mis. Dan wordt ik jaloers, verdrietig en boos. Het zal de eerste keer niet zijn dat ik word overmand met emoties en tegen mijn lief zeg "Kom, we gaan naar huis. Nu!" om me vervolgens naar huis te laten rijden. Ik hoef niet meer uit te leggen waarom. Hij weet het al.
Dus ik moet het harnas aan, want anders wordt het onmogelijk om te doen waarvoor ik kwam. Of om plezier te hebben. Als we een dagje naar de dierentuin gaan, dan weet ik dat ik het harnas aan moet, want een dierentuin is bij uitstek een plek om overspoeld te worden met het geluk van jonge gezinnetjes.
Ik zou ervoor kunnen kiezen om dan maar niet meer naar dierentuinen te gaan, want ja, als ik er wel heen ga dan zoek ik het toch op? De volgende stap zou dan zijn om ook nooit meer te gaan winkelen. Ridicuul natuurlijk, maar toch kies ik er soms voor om thuis te blijven.

Niet dat ik thuis bespaard blijf van confrontaties, want er is altijd nog dat venster op de wereld dat internet heet. Wanneer vriend 'X' zijn profielfoto heeft gewijzigd in een afbeelding van zijn eerstgeborene en vriendin 'Y' haar 20 weken echo deelt met al haar Facebookvrienden, ziet niemand de jaloerse blik in mijn ogen, of de rollende traan op mijn wang. Ook ziet niemand mijn gezicht verstrakken wanneer er een geboortekaartje wordt bezorgd van dat ene stel bij wie het de eerste poging meteen raak was.
Confrontaties zijn er elke dag weer. Televisiereclames van luiers, zwangerschapstests, bevallingsprogramma's en babyverzorgingsproducten komen alleen binnen bij hen die er ontvankelijk voor zijn. Zo ook wensouders.
En dan zijn er nog die bedrijven die gewoon post blijven sturen om me te strikken voor een abonnement op een tijdschrift voor ouders en me e-mails sturen met de mededeling dat 'mijn kindje' nu 16 maanden oud is en dat "veel ouders verbaasd staan van de sterke persoonlijkheid van hun kind op deze leeftijd". Het aanmelden voor 'de Blije Doos' toen ik in 2009 zwanger was bleek heel makkelijk. Het afmelden na mijn miskraam bleek een stuk lastiger.
Nog altijd heb ik de hoop dat ook ik me ooit eens mag abonneren op zo'n burgerlijk tijdschrijft, het nieuwe smaakje Olvarit mag uitproberen en me mag gaan verdiepen in de pasvorm en het absorberend vermogen van wegwerpluiers. Tot die tijd zeg ik "Opzouten, Pampers!"

vrijdag 14 oktober 2011

Minus 16 kilo verder

De vorige keer schreef ik dat ik weer verder ging met het ICSI-traject. Echter, in combinatie met mijn Cambridge dieet mocht ik wederom niet zwanger worden. Drie maanden lang heb ik op shakes, soepjes en maaltijdrepen geleefd. En water, heel veel water. Zo'n 500 calorieën per dag nam ik in, om in ketose te blijven.
Gemiddeld valt iemand dan 2,5 kilo per week af. Ik niet. Ik haal nog geen 1,5 kilo per week. Ik zal wel een trage stofwisseling hebben. Desalniettemin is er toch zo'n 16 kilo af inmiddels. Weg zijn mijn depressiekilootjes. Ik pas mijn favoriete spijkerbroek ook weer, fijne bijkomstigheid. Waar het mij vooral om te doen was, is mijn kans op een succesvolle zwangerschap vergroten. Nu is het tijd om het dieet af te bouwen en weer zo snel mogelijk verder te gaan met ICSI.
Maar helaas zal ik tóch weer moeten wachten, want dankzij mijn wederom lange cyclus zal mijn volgende ovulatie op zijn vroegst enkele dagen voor onze vakantie plaatsvinden. Mag ik even schelden?
In april dit jaar was mijn laatste ICSI-mislukking en ik zal dus pas weer in december verder kunnen. Da's dus zo'n 8 maanden dat het hele traject heeft stil gelegen. Eerst door de antidepressiva, vervolgens door het dieet.
Ondertussen ben ik ook nog 35 jaar geworden en zijn mijn statistische kansen op zwangerschap daarmee ernstig gedaald. Maar eh... 'no pressure'!
Laat ik mijn zegeningen nog maar eens tellen voordat ik zwelg in zelfmedelijden. Ik heb een fantastische lieve man, een fijn huisje, twee heerlijk stoute knuffelpoezen en een aantal fijne lieve vrienden die mij niet hebben laten stikken tijdens mijn depressie. Dat laatste lijkt misschien logisch, maar ze zijn er geweest, die mensen. Niet in het minst mijn eigen familie. Het voordeel is dat ik weet wie er toe doen in mijn leven en wie niet. Ha, nog een zegening!

Al met al gaan de dingen weer de goede kant op in mijn leven. Ik heb mijn verjaardag eindelijk weer eens gevierd met lieve vriendinnen en heb weer wat dingen ondernomen. Ook zeker een hoogtepunt was de nieuwe show van Najib Amhali!
Volgend weekend komen twee leden van onze World of Warcraft guild over uit Engeland en zo worden 'virtuele vrienden' opeens 'real life' vrienden. Ja mensen, het betekent echt meer dan pixels alleen.
En dan vakantie. Eindelijk heb ik ook eens echt ZIN om op vakantie te gaan! We gaan twee weken lang de staat Florida rondreizen per huurauto. We gaan onder andere naar Orlando, Miami, Everglades, St. Augustine, Ft. Lauderdale en dat bij een temperatuurtje van gemiddeld 26 graden in november! Wat wil een mens nog meer. Oh ja, een kind. Volgend jaar dan misschien?