dinsdag 10 januari 2012

Een nog altijd kloppend hartje!

Vanmorgen togen we weer naar het ziekenhuis voor de tweede echo. Ik was nog altijd erg nerveus, bang voor slecht nieuws. Mevrouw Ransijn, de nurse practitioner, liet mij niet onnodig lang in spanning en liet mij meteen in de welbekende stoel plaatsnemen.  Ik haalde nog even diep adem en tuurde naar het scherm. Wat kunnen een paar seconden lang duren...
Ik zag de bekende zwarte vlek, maar ik zag niet meteen wat ik zocht.
"Geen conclusie trekken, ze moet gewoon nog even de juiste plek bepalen" dacht ik bij mezelf.
Toen kwam het gewenste witte vlekje in beeld en meteen zocht ik naar het knipperlichtje dat een kloppend hartje zou verraden. Ik zag het niet... lichte paniek. Maar toen wees ze naar het scherm en ik wist dat ze dat alleen zou doen om het hartje aan te wijzen. Het kloppende hartje. Nu zag ik het ook duidelijk. Yes!
Was ik vorige week nog bezorgd om de kleine afmeting, nu was het frummeltje bijna drie keer zo groot! Met 14.2mm ligt het mooi op schema.
Vervolgens zei ze dat ze het hartje ook nog even zou laten horen. Wauw, dat was meer dan ik op had durven hopen... en toen hoorde ik het... Met het horen van het hartje dat zo regelmatig en dapper klopte, kwam ook de ontlading. Tranen van geluk dit keer. Geen idee wat ze verder nog allemaal zei, mijn aandacht was op het scherm gefixeerd, mijn linkerhand in die van mijn lief. Ongeloof maakte plaats voor verwondering. Dit is ons kindje!

3 opmerkingen: