Welkom op de wereld, Merlijn!

Het is zo ver, ik en mijn lief zijn op 30 augustus papa en mama geworden van Merlijn!

Het ging allemaal niet van een leien dakje, maar het resultaat mag er zijn. Vorige week woensdag ochtend naar het ziekenhuis gekomen voor het inleiden van de bevalling. Methode 1, het "ballonnetje" mislukte, want de baarmoeder lag te diep. Over op methode 2, hormoontabletten en afwachten. Om de twee uur aan de ctg en de hele dag geen noemenswaardig resultaat. Vincent 's avonds alleen naar huis, want dit ging nog wel even duren. Prima, kan hij lekker slapen, kijk ik nog even naar Nederland Kiest... Boem! Daar kwamen opeens de weeën, en niet zo'n klein beetje ook, en dat om de minuut! Toch maar even afwachten want het kan een valse start zijn en Vincent kan wel wat slaap gebruiken, dus ik bel hem nog niet uit bed. Anderhalf uur -in mijn eentje de weeën wegpuffend- later zegt de verpleegkundige dat ik mijn man wel kan bellen, want ik zou niet meer slapen die nacht, en alleen is maar alleen. Dus Vincent weer terug in het ziekenhuis, mij assisteren met een warme douche op mijn onderrug ter verlichting. Na een paar uur is het duidelijk dat ik dit niet de hele nacht zonder pijnstilling ga trekken, want ik had amper tijd om op adem te komen. Het wordt een ruggenprik. Even infuusje prikken. Naald raakt een klep in de ader, mislukt. Andere plek dan... mislukt. Ik hou vocht vast, dus het is slecht te zien. De anesthesist doet het wel. Dat gaat goed. Dan de ruggenprik, die gaat niet goed... ondertussen gaan de weeën gewoon door en ik moet doodstil blijven zitten. Beetje paniek. Even bijkomen en later nog een keer proberen. Ik verman mezelf en in mijn hoofd herhaal ik de mantra 'stil stil stil'. Gelukt... phew! Een kwartier later ben ik een ander (want pijnvrij!) mens. We hebben weer lol. Best leuk, bevallen. De nacht lekker soezend doorgekomen. De volgende dag krijg ik weer meer gevoel in mijn benen, maar vooral in mijn rug. Een vreselijke pijn tussen mijn schouderbladen, zomaar ineens. Een positie vinden waarin het draaglijk is, is moeilijk te vinden. Ondertussen schiet het ook al niet op met de ontsluiting en blijf ik hangen op 6 cm. De gynaecoloog besluit een echo te maken. Het wordt duidelijk dat Merlijntje niet door het bekken gaat passen. Sorry, dit wordt een keizersnede. Goed, het is niet anders en de ruggenprik kan zo weer opgespoten worden dus ik ben "bij" als de baby geboren wordt. Ik wordt naar de voorbereidingskamer voor de ok gereden. Vincent mag een sexy blauw pak met idem mutsje op. De artsen zijn vrolijk en grappen er op los. Ik grap vrolijk mee. Totdat de ruggenprik opnieuw wordt opgespoten... SEVEN HELLS!!! Mijn rug!!! De anesthesist schrikt van dit mysterie, want de pijn zit boven de prik. Deze pijn was ondraaglijk en dus moest ik onder volledige narcose. Ja prima, toe, maak me weg! Verlos me van die pijn! Elke seconde duurt een minuut terwijl alles in gereedheid wordt gebracht. Eindelijk val ik in slaap... en word ik wakker in de wetenschap dat ik moeder ben geworden. Ik ben duf en slaperig, maar vecht ertegen. Waar is mijn kind?! "Hij maakt het goed" zegt een arts in groen pak. Gelukkig... En nu wil ik hem zien. Het duurt nog zeker een uur voordat ik eindelijk word opgehaald. Eerst zie ik Vincent, die me bijpraat en verteld dat hij de geboorte op camera heeft. Merlijn lag op de kinderkamer, want hij had wat koorts, net als ikzelf. Voor de zekerheid ligt hij in de couveuse, want een infectie zou niet goed zijn. Het moment dat ik hem zie begin ik te huilen. Hij herkent me en kijkt me onderzoekend aan en geeft zich aan me over in vol vertrouwen. Hallo mijn lieve kleine Merlijn, welkom op de wereld!

Over de helft

Nu 23 weken en 3 dagen zwanger begint het besef te komen dat we echt papa en mama gaan worden. Het onvoorstelbare gaat gebeuren. Onze grootste wens gaat in vervulling. Natuurlijk kan er nog van alles mis gaan, maar ik heb vertrouwen. Dat vertrouwen kwam eindelijk na de 20-wekenecho. Een goed moment, zodat ik de 2e helft van de zwangerschap écht kan genieten. Natuurlijk is niet alles rond zwangerschap genieten. Pijnlijke handen in de ochtend, met enige regelmaat hoofdpijn, een buik die nu toch echt een beetje in de weg gaat zitten, dat soort dingetjes. Maar ik klaag niet. Een paar kleine fysieke ongemakken vallen in het niet vergeleken bij de wanhoop en het verdriet dat ik voelde toen het zwanger worden maar niet lukte. En al had ik dat niet meegemaakt, ik accepteer het met liefde.

Ik heb al veel voorbereid. Het babykamertje is geschilderd, de uitzet is nagenoeg compleet en we zijn goed geïnformeerd over wat ons te wachten staat. Nu staat er eerst nog een renovatie van de badkamer op stapel. Dat is hard nodig. Het was een erg leuk project om nieuwe tegels en sanitair te kiezen en het leukste is dat we straks een bad gaan krijgen. Voor het eerst een eigen bad, heerlijk! Met het oog op de komende gezinsuitbreiding is dit het moment om dat nog te realiseren, zodat we straks volop van onze kleine kunnen genieten.

Roze bril

Hoeveel blogs heb ik wel niet geschreven waar de misère van afdruipt? Van die blogs waarbij je na
het lezen bijna zelf een galg om je nek aan het leggen bent. Goed nieuws. Dit is niet zo'n blog!

Jarenlang had ik grote moeite met het handhaven van een dag- en nachtritme. Nu ik zwanger ben moet ik 's ochtends écht op tijd opstaan, want dan staat mijn blaas op klappen. En als ik er eenmaal uit ben, ga ik niet meer terug naar bed en is mijn dag begonnen.
Zo ook deze morgen. Na het douchen en aankleden mag de buitenwereld binnendringen, de gordijnen mogen open. Door mijn cremekleurige gordijnen heen zie ik al de zachtgele gloed van een bleek zonnetje dat schijnt. Heerlijk, kom maar binnen, zon! Vandaag begint de dag goed. Ook de katten laven zich aan het zonnetje en spinnen zachtjes.
Mijn lief ligt nog heerlijk te slapen. Voor hem is het weer lekker weekend.
Het is stil in huis, afgezien van het vertrouwde gezoem van mijn computer. Buiten hoor ik vogeltjes fluiten. De bekende bioloog Midas Dekkers zei eens dat als vogeltjes fluiten, ze hun territorium aan het bewaken zijn en eigenlijk dingen naar elkaar roepen als "Blijf met je vlerken van m'n wijf!" Dat geloof ik best, maar ik blijf het lieflijk vinden.

Is dit misschien wat men bedoelt met het bekijken van de wereld door een roze bril? Dat "kwaaltje" dat aan zwangerschap wordt toegeschreven? Ik hoop het niet, want dat zou betekenen dat het weer over gaat. Liever geloof ik dat de zwangerschap me heeft geholpen om uit mijn dal te kruipen en dat ik het vermogen om van kleine dingen te genieten heb herwonnen.
Ik ben gewoon gelukkig.

De vlag mag uit

Vorige week kregen we een uitgebreid echo onderzoek. De nekplooi van het ukkie werd gemeten en ik moest bloed laten prikken.
De nekplooi was met 1.1mm alvast netjes onder de 3mm grens. De uitslag van het bloedonderzoek krijg ik over drie dagen. Samen met de nekplooimeting wordt er dan een kansberekening gemaakt op het syndroom van Down. Ik ben er niet bang voor. De gynaecoloog wist namelijk ook al te vertellen dat het kindje een tweede neusbotje heeft en dat is iets dat meestal ontbreekt bij kinderen met het syndroom van Down.
Het was mooi om ons ukkie weer te zien wriemelen. Ik had er uren naar kunnen kijken! Toen viel ukkie in slaap in een positie die niet handig was voor de gynaecoloog, die eigenlijk nog een tweede meting moest doen. Ik stelde daarom voor om even op en neer te springen om ukkie ertoe te bewegen om van positie te veranderen. Zo gezegd, zo gedaan. Ik sprong flink op en neer en nam weer plaats op de behandelstoel. Ukkie was weer wakker en nu voelde ik me schuldig dat ik dat gedaan had. Awww... Maar toen viel uk gewoon weer heerlijk in slaap.

Vanmorgen hadden we weer een controle. Eerst nog even urine inleveren en bloeddruk meten, allemaal goed. Vervolgens een gesprek met weer een nieuwe gynaecoloog. Een hoop vragen, over ziektes in de familie, over eerdere zwangerschappen en miskramen, medisch verleden etcetera.
Natuurlijk kwam ook het gebruik van mijn antidepressivum ter sprake. Hoewel ik aangaf dat een zwangerschap een goed antidepressivum blijkt te zijn, schijnt het toch standaard procedure te zijn dat ik nog even een babbeltje maak met de psychiater van het ziekenhuis. Voor het geval dat ik een terugval krijg, tijdens de zwangerschap of na de bevalling. Ook standaard procedure is dat ik na de bevalling 3 tot 5 dagen in het ziekenhuis blijf ter observatie van mijzelf, maar ook het kindje. Ik vind het prima. Het allerbelangrijkste is het welzijn van ons uk.

Na het gesprek kreeg ik nog een echo. Bijna onmiddelijk nadat ze het apparaat op mijn buik had geplaatst vertelde ze dat het hartje klopt, en dat ik dus weer mocht ademen. Fijn zo'n gynaecoloog!
Helaas was dit apparaat niet zo duidelijk en zelfs als ze aanwees welke lichaamsdelen waar zaten, moest ik even goed kijken. Maar dat is van ondergeschikt belang. Uk maakt het goed en dat wilde ik weten. Ze benadrukte nog eens dat de kans dat het nu nog misgaat echt minimaal is (zo'n 0.1%) en dat nu ECHT de vlag uit mag! Nu moet ik gewoon vertrouwen hebben. Toen ze nog even wat nieuwe afspraken in de computer zette, voelde ik mijn ogen nat worden. Een paar stiekeme traantjes van geluk.

Wriemel wriemel!

Vandaag ben ik 9 weken en 6 dagen zwanger. De magische grens van 12 weken is nabij!
Vanmiddag had ik mijn derde echo. Mijn lief was van tevoren erg nerveus, ik had iets meer vertrouwen.
Deze keer was het voor het eerst een uitwendige echo, maar omdat een inwendige meestal duidelijker is hebben we die ook nog gedaan.
Het hartje klopte en voor het eerst konden we ook armpjes en beentjes zien wriemelen. Super!

Vandaag was het de laatste keer dat ik bij de lieve vertrouwde nursepractitioner van het fertiliteitsteam was. Ik ben nu een "normaal zwangere" en ga over 2 weken naar de "gewone" gynaecoloog of assistent. Erg jammer, vonden mijn lief en ik, maar het is ook een heuglijk feit, want wij staan nu aan de andere kant, de kant van de zwangeren. Er is een hele grote kans dat wij in augustus kunnen zeggen "We hebben het ICSI-traject met succes afgesloten." Het blijft nog steeds spannend, maar zolang ik af en toe het gewriemel van ons beebje kan zien, heb ik er vertrouwen in.

Een nog altijd kloppend hartje!

Vanmorgen togen we weer naar het ziekenhuis voor de tweede echo. Ik was nog altijd erg nerveus, bang voor slecht nieuws. Mevrouw Ransijn, de nurse practitioner, liet mij niet onnodig lang in spanning en liet mij meteen in de welbekende stoel plaatsnemen.  Ik haalde nog even diep adem en tuurde naar het scherm. Wat kunnen een paar seconden lang duren...
Ik zag de bekende zwarte vlek, maar ik zag niet meteen wat ik zocht.
"Geen conclusie trekken, ze moet gewoon nog even de juiste plek bepalen" dacht ik bij mezelf.
Toen kwam het gewenste witte vlekje in beeld en meteen zocht ik naar het knipperlichtje dat een kloppend hartje zou verraden. Ik zag het niet... lichte paniek. Maar toen wees ze naar het scherm en ik wist dat ze dat alleen zou doen om het hartje aan te wijzen. Het kloppende hartje. Nu zag ik het ook duidelijk. Yes!
Was ik vorige week nog bezorgd om de kleine afmeting, nu was het frummeltje bijna drie keer zo groot! Met 14.2mm ligt het mooi op schema.
Vervolgens zei ze dat ze het hartje ook nog even zou laten horen. Wauw, dat was meer dan ik op had durven hopen... en toen hoorde ik het... Met het horen van het hartje dat zo regelmatig en dapper klopte, kwam ook de ontlading. Tranen van geluk dit keer. Geen idee wat ze verder nog allemaal zei, mijn aandacht was op het scherm gefixeerd, mijn linkerhand in die van mijn lief. Ongeloof maakte plaats voor verwondering. Dit is ons kindje!

Een heel klein kloppend hartje

Zowel ik als mijn lief hadden vannacht bijna geen oog dicht gedaan van de spanning. Toen dat even wel het geval was droomden we ervan. De echo.
In de auto onderweg naar het ziekenhuis schakelde ik mijn zelfbeschermingsmechanisme in: mezelf voorbereiden op slecht nieuws en dat we terug zouden keren met een afspraak voor een curettage...
Eenmaal gearriveerd werden we al snel naar binnen geroepen door de aardige nurse practioner die al zo vaak mijn follikelecho's had gedaan. "Hoe gaat het?" vroeg ze, en ik antwoordde dat ik nerveus was. "Nou laten we dan maar gauw gaan kijken."
Ik keek mee op het schermpje en zag eerst alleen maar een zwarte vlek. Na een beetje zoeken was daar dan toch echt een heel klein frummeltje met een knipperlichtje. Ik had verwacht dat dit me minder zenuwachtig zou maken, maar nee... "Klopt het snel genoeg?" vroeg ik. Het was goed genoeg voor dit prille stadium.
Het kleine frummeltje lag helemaal tegen het randje aan en was moeilijk op te meten. Ongeveer 5mm is het nu.
Volgende week weer een nieuwe echo. De spanning blijft...

De dag voor de 1e echo

Morgen ben ik 7 weken zwanger en krijg ik mijn eerste echo om 9.30 uur. Hoewel ik steeds meer last heb van misselijkheid en vermoeidheid weet ik ook dat het niets zegt over een gezonde zwangerschap. Het bevestigd slechts de aanwezigheid van hCG in mijn lichaam. Morgen zal ik pas echt een beetje zekerheid hebben.
De eerste echo die ik kreeg in 2009 zit nog vers in het geheugen. Toen was het mis. Zal de geschiedenis zich herhalen? Of zal deze keer ook voor ons het geluk zijn weggelegd?
We zullen het zien morgen.