Roze bril

Hoeveel blogs heb ik wel niet geschreven waar de misère van afdruipt? Van die blogs waarbij je na
het lezen bijna zelf een galg om je nek aan het leggen bent. Goed nieuws. Dit is niet zo'n blog!

Jarenlang had ik grote moeite met het handhaven van een dag- en nachtritme. Nu ik zwanger ben moet ik 's ochtends écht op tijd opstaan, want dan staat mijn blaas op klappen. En als ik er eenmaal uit ben, ga ik niet meer terug naar bed en is mijn dag begonnen.
Zo ook deze morgen. Na het douchen en aankleden mag de buitenwereld binnendringen, de gordijnen mogen open. Door mijn cremekleurige gordijnen heen zie ik al de zachtgele gloed van een bleek zonnetje dat schijnt. Heerlijk, kom maar binnen, zon! Vandaag begint de dag goed. Ook de katten laven zich aan het zonnetje en spinnen zachtjes.
Mijn lief ligt nog heerlijk te slapen. Voor hem is het weer lekker weekend.
Het is stil in huis, afgezien van het vertrouwde gezoem van mijn computer. Buiten hoor ik vogeltjes fluiten. De bekende bioloog Midas Dekkers zei eens dat als vogeltjes fluiten, ze hun territorium aan het bewaken zijn en eigenlijk dingen naar elkaar roepen als "Blijf met je vlerken van m'n wijf!" Dat geloof ik best, maar ik blijf het lieflijk vinden.

Is dit misschien wat men bedoelt met het bekijken van de wereld door een roze bril? Dat "kwaaltje" dat aan zwangerschap wordt toegeschreven? Ik hoop het niet, want dat zou betekenen dat het weer over gaat. Liever geloof ik dat de zwangerschap me heeft geholpen om uit mijn dal te kruipen en dat ik het vermogen om van kleine dingen te genieten heb herwonnen.
Ik ben gewoon gelukkig.

De vlag mag uit

Vorige week kregen we een uitgebreid echo onderzoek. De nekplooi van het ukkie werd gemeten en ik moest bloed laten prikken.
De nekplooi was met 1.1mm alvast netjes onder de 3mm grens. De uitslag van het bloedonderzoek krijg ik over drie dagen. Samen met de nekplooimeting wordt er dan een kansberekening gemaakt op het syndroom van Down. Ik ben er niet bang voor. De gynaecoloog wist namelijk ook al te vertellen dat het kindje een tweede neusbotje heeft en dat is iets dat meestal ontbreekt bij kinderen met het syndroom van Down.
Het was mooi om ons ukkie weer te zien wriemelen. Ik had er uren naar kunnen kijken! Toen viel ukkie in slaap in een positie die niet handig was voor de gynaecoloog, die eigenlijk nog een tweede meting moest doen. Ik stelde daarom voor om even op en neer te springen om ukkie ertoe te bewegen om van positie te veranderen. Zo gezegd, zo gedaan. Ik sprong flink op en neer en nam weer plaats op de behandelstoel. Ukkie was weer wakker en nu voelde ik me schuldig dat ik dat gedaan had. Awww... Maar toen viel uk gewoon weer heerlijk in slaap.

Vanmorgen hadden we weer een controle. Eerst nog even urine inleveren en bloeddruk meten, allemaal goed. Vervolgens een gesprek met weer een nieuwe gynaecoloog. Een hoop vragen, over ziektes in de familie, over eerdere zwangerschappen en miskramen, medisch verleden etcetera.
Natuurlijk kwam ook het gebruik van mijn antidepressivum ter sprake. Hoewel ik aangaf dat een zwangerschap een goed antidepressivum blijkt te zijn, schijnt het toch standaard procedure te zijn dat ik nog even een babbeltje maak met de psychiater van het ziekenhuis. Voor het geval dat ik een terugval krijg, tijdens de zwangerschap of na de bevalling. Ook standaard procedure is dat ik na de bevalling 3 tot 5 dagen in het ziekenhuis blijf ter observatie van mijzelf, maar ook het kindje. Ik vind het prima. Het allerbelangrijkste is het welzijn van ons uk.

Na het gesprek kreeg ik nog een echo. Bijna onmiddelijk nadat ze het apparaat op mijn buik had geplaatst vertelde ze dat het hartje klopt, en dat ik dus weer mocht ademen. Fijn zo'n gynaecoloog!
Helaas was dit apparaat niet zo duidelijk en zelfs als ze aanwees welke lichaamsdelen waar zaten, moest ik even goed kijken. Maar dat is van ondergeschikt belang. Uk maakt het goed en dat wilde ik weten. Ze benadrukte nog eens dat de kans dat het nu nog misgaat echt minimaal is (zo'n 0.1%) en dat nu ECHT de vlag uit mag! Nu moet ik gewoon vertrouwen hebben. Toen ze nog even wat nieuwe afspraken in de computer zette, voelde ik mijn ogen nat worden. Een paar stiekeme traantjes van geluk.