Doe er maar wat Pattex bij

Gisteren is het eerste eskimootje van expeditie terug gekomen. Oftewel ik heb mijn eerste cryo terugplaatsing gehad.
Om kwart voor twaalf werd ik gebeld dat ik om tien voor vier naar het LUMC mocht voor de terugplaatsing. "Is het eerste embryootje meteen goed ontdooit?" vroeg ik. Ja, dat was het geval. Dat is mooi, want dan heb ik er nog vijf in de vriezer wanneer deze poging mislukt.
In het LUMC aangekomen werden we vrij snel naar binnen geroepen. Het is toch altijd weer een beetje gênant om met ontbloot onderlijf op die stoel plaats te gaan nemen in een houding die allerminst gracieus te noemen is. Dan nog die felle lamp erop gericht en je begint te wensen dat babies romantisch tussen de lakens gemaakt worden. Oh wacht... zo gaat dat ook bij andere mensen. Maar wat moet dat moet.

Enthousiast eitje

Al het kittengeweld heeft me behoorlijk wat afleiding verschaft en ondertussen heb ik de follikelmetingen voor deze cyclus er alweer op zitten. Vanmorgen was de derde en laatste follikelmeting waaruit bleek dat mijn eitje bijna 18mm was. Niet echt groot, maar het bloedonderzoek dat er op volgde moest uitwijzen of het ook op springen staat. En dat staat ie! Ergens toch wel sneu dat dit enthousiaste eitje nooit bevrucht zal worden.

Maar, in de vriezer liggen al sinds november zes eskimootjes cryo's klaar om teruggeplaatst te worden.
Naar alle waarschijnlijkheid zal aankomende vrijdag één ervan worden uitverkoren om plaats te gaan nemen in mijn baarmoeder, met hopelijk een innesteling als gevolg. To be continued...

Ernstig schattig

Nu onze kat Google al een tijdje zijn eigen pad heeft gekozen en zéér waarschijnlijk bij de overbuurvrouw te eten krijgt, hebben we hem niet meer in huis. Dwingen kun je een kat niet -andersom werkt overigens wel-, dus ik heb het maar zo gelaten. Als het maar goed met hem gaat en dat blijkt zo te zijn.
Toch wilde ik graag weer een harig mormel in huis en dus ging ik op zoek naar een kitten. Google had ik uit het asiel gehaald toen hij al twee jaar was en zijn verleden was onbekend. Met een kitten heb je dat niet en bovendien zijn kittens natuurlijk wel érg schattig.
Algauw stuitte ik op een advertentie op Marktplaats waarin drie kittens van acht weken te koop werden aangeboden. Telefoon gepakt, afspraak gemaakt en diezelfde avond er naartoe. En toen moest ik kiezen... omdat ik een zwakke plek voor cypertjes heb -mijn eerste kat 'Freggel' was een cypertje- werd het kiezen tussen twee kittens, want de derde was niet cypers. Allebei waren ze ernstig schattig dus de keuze viel me zwaar. Mijn keuze veranderde elke vijf seconden. Uiteindelijk maar gekozen met het idee dat het toch niets uitmaakt, want verkeerd kiezen kon ik niet. Dus hoppetee, het mormeltje in de draagmand, 175 euro afgerekend -ka ching!- en op naar huis...  Dachten we...

Hysterie

Ik heb vandaag het hysterische rotwijf uitgehangen en mijn lief moest het ontgelden. Niet omdat mijn lief niet lief is, maar omdat mijn lief véél beter is dan ik. En omdat ik gewoon onredelijk ben. En dus een rotwijf. En omdat alles dat ik doe in mijn leven miserabel mislukt. Tenminste, alles dat er toe doet. Ramen lappen Afwassen kan ik namelijk prima. Als ik er zin in heb. Nu valt er te twisten over de importantie van afwassen, maar van wezenlijk belang wordt het nooit.

Goed, hysterie dus. De volgende voorwerpen kregen vliegles: 1 appel, 2 tomaten, 1 banaan, de fruitschaal zelf -tja, die was toen leeg en je moet toch wat- en nog wat ander spul dat voorhanden was. Daarna het plan van mijn lief om boven aan mij te ontsnappen gedwarsboomd, waar vervolgens nog een wissellijst sneuvelde, dat dan wel weer per ongeluk want ik had het alleen op de strijkplank gemunt. (Note to self: nieuwe wissellijst kopen.) Deze hysterie ging langzaam over in héél hard huilen. Maar niet voordat ik mijn lief had uitgedaagd om me hier en nu te wurgen als ultieme blijk van liefde. Ik rust, hij beter af zonder mij. Maar mijn lief wil niet zonder mij. En algauw was ik niet de enige die huilde. En dat was mijn schuld. Ironisch genoeg was dat een bevestiging dat hij inderdaad beter af zou zijn zonder mij, want door mij heeft hij verdriet. Mijn wanhoop drijft hem tot wanhoop. Mijn verdriet maakt hem verdrietig. En toch wil hij het allemaal op de koop toe nemen als er ook maar één gelukkig moment per jaar van ons samen tegenover staat. In een film met romantische muziek ter ondersteuning zou dit wel voor wat kippenvel kunnen zorgen.

De beste wensen

Toen het 1 januari werd, en iedereen elkaar een gelukkig nieuwjaar wenste, dacht ik één ding: "Als het maar niet wéér zo'n k*tjaar wordt." Maar zoiets zeg je niet tegen mensen op 1 januari 00.00 uur, dus heb ik maar weer de traditionele beste wensen uitgesproken. "Ik hoop dat je geen k*tjaar hebt" klinkt toch een beetje lullig.

Ik ben helemaal niet veeleisend eigenlijk. Ik hoef geen bergen geld, noch 2 keer per jaar op vakantie. Ik hoef geen groot huis of dure auto. Ook hoef ik geen carriere te maken, mezelf te bewijzen of bosjes vrienden te hebben. Ik wil maar één ding: me gelukkig voelen. That's it. Heb ik al die andere dingen nodig om me gelukkig te voelen? Nee. Maar wat dan wel?