Twee kwaden

Jarenlang heb ik geweigerd om antidepressiva tot me te nemen. Antidepressiva kunnen schadelijk zijn voor het ongeboren kind en ik wilde geen enkel risico nemen. Resultaat: al jarenlang voel ik me kut en ik heb nog steeds geen kind.

Ik ben eindelijk overstag gegaan. Mijn psychiater had me een paar namen gegeven van antidepressiva die volgens haar het minst kwaad kunnen bij een mogelijke zwangerschap. *proest* Alsof ik ooit zwanger zou worden en blijven, wat een slechte grap.

Enfin. Ik heb er een paar weekjes over nagedacht en besloten om Sertraline te gaan slikken.
"Oh maar die zou ik niet voorschrijven bij een zwangerschapswens" zei mijn huisarts. Nou, mijn psychiater wel en die behoort het te weten.
"Oh ik zie hier dat je ook bezig was of bent met zwanger worden. Dan moet je ermee stoppen." zei de apotheker. Jáhaaa! Ik weet het nu godverdomme wel, ik kan ook bijsluiters lezen. Mijn psychiater heeft het voorgeschreven omdat het godverdomme NOG schadelijker is als ik NIKS slik! Nee, dat heb ik niet tegen haar gezegd, maar dat dacht ik wel. Maar dit is mijn blog en dus mag ik schelden wat ik wil.

Klotezooi.

Met het doosje Sertraline in mijn tas ben ik weer naar huis gefietst. Keihard huilend. Is dit echt wel goed? Wat als ik zwanger raak *even met mijn ogen rollen* en mijn ongeboren kind blijkt een afwijking te hebben door mijn toedoen?
Na wat verder speurwerk vond ik op internet de volgende tekst:

Onbehandelde depressie is in de zwangerschap geassocieerd met spontane miskramen, complicaties in de zwangerschap, een verhoogd risico op hoge bloeddrukproblemen, en vaker opname van de baby op de couveuseafdeling. Acuut stoppen van medicatie in het algemeen kan aanleiding geven tot onthoudingsverschijnselen zoals slapeloosheid, verwardheid en agitatie en in het geval van een zwangere of kraamvrouw sterke kans op toename van psychische klachten met alle gevolgen van dien voor de moeder, de ongeboren baby of de pasgeborene. 

Oke, duidelijk.
Maar vervolgens lees ik ook weer dat het gebruik van dit medicijn in het laatste trimester van een zwangerschap de kans op PPHN vergroot. Een ernstige aandoening waar een baby zelfs aan kan overlijden. Nou, lekker dan.

Waarom kan ik me nou niet "gewoon" happy voelen, en "gewoon" een kind krijgen?
Het is ook nog maar afwachten of dit medicijn aanslaat en hoewel mijn schildklierwaarden nu binnen 'de norm' vallen kan het tóch ook gewoon stiekem wél aan mijn schildklier liggen want de ideale waarden liggen voor elk individu anders.

Ik weet het niet meer.

Diep dal

Weliswaar een dag te vroeg, maar ik heb negatief getest. Ik had geen zin in valse hoop te koesteren. 
Veelcellige top cryo of niet, het maakt geen ruk uit. Het gaat gewoon nooit lukken. 


Ik trek dit niet meer. 


Moe van het vechten, moe van het verdriet. Als ik in de spiegel kijk zie ik duidelijk dat het verdriet zich op mijn gezicht heeft afgetekend. 
Ik weet niet hoe anderen dit langer dan drie jaar vol kunnen houden, maar ik kan het niet. Dit is de grens van mijn kracht en positiviteit. Ik wil er verdomme eens klaar mee zijn. 


Ik probeer mij een leven voor te stellen zonder dat ik ooit deel zal uitmaken van een eigen écht gezin. Alleen ik en mijn lief en verder niemand. Alle vrijheid om te doen en laten wat we willen, maar wel uiteindelijk de ander moeten verliezen om daarna slechts te wachten tot de dood je komt halen.
Geen herinneringen aan de geboorte van een eigen kind, de eerste stapjes, de eerste woordjes en alles dat daarna zou kunnen zijn geweest. 


Het lijkt alsof mijn leven niet had moeten zijn, denk ik soms.
Toen ik werd geboren ging mijn moeder bijna dood. Mijn vader bracht me de eerste weken van mijn leven bij zijn zusje, omdat hij niet voor me "kon" zorgen.
Een geboortekaartje had ik niet. Foto's van mij als baby zijn er niet gemaakt door mijn ouders, ook niet in de jaren erna. Ik heb twee zwart-wit portretfoto's die een kennis heeft gemaakt, dat is alles. 
Mijn moeder hield wel van me, dat heb ik altijd gevoeld, maar ze was simpelweg niet in staat om dat warme veilige nest te creëren dat elk kind zo ontzettend nodig heeft. Ze had genoeg aan zichzelf.


En mijn vader, tja... tot op de dag van vandaag weet ik niet of hij van me houdt. Hij heeft het wel gezegd, maar ik heb het nooit gevoeld. Na een jeugd waarin hij vooral de man was die mijn fiets repareerde en om de kleinste dingen kon ontploffen, heeft hij voor de tweede keer zijn gezin verruild voor een nieuw gezin met kinderen. Inmiddels is hij opa voor het kind van mijn stiefzusje, die zwanger werd toen ik net een missed abortion had gekregen. Auw. Omdat hij mijn intense verdriet om mijn eigen kinderloosheid niet begreep hebben we inmiddels helemaal geen contact meer. Die deur heeft hij definitief dicht gegooid. Maar het is niet zo dat ik opeens een liefhebbende vader mis. Het is niet veel anders dan toen hij en zijn vrouw mij op veertienjarige leeftijd het huis uit zetten omdat ik depressief was. ("Ga maar weer terug naar je moeder.") Ik snap het wel, een dochter die depressief is daar word je niet vrolijk van. Gezinstherapie was echter beter geweest.


Juist omdat ik zelf een liefdevol en warm thuis heb gemist, is het verlangen om een eigen kind dat wél te bieden zo groot. Natuurlijk heb ik niet de illusie dat ouderschap makkelijk is, maar ik wil er wel voor vechten en ik heb een heleboel liefde te geven. 
Mijn lief zou ook echt een liefhebbende vader zijn, daar durf ik alles op in te zetten. En wat gun ik hem dat vaderschap! Helaas houdt de natuur daar geen rekening mee. We zullen het ermee moeten doen.


Of er nog een volgende ICSI-poging komt weet ik niet. Eerst eens eindelijk aan die antidepressiva beginnen. 

Niet alleen

Op subfertiliteit lijkt een taboe te rusten. Mensen praten er niet over. Waarom? Uit schaamte wellicht. Het kunnen verwekken van kinderen wordt vaak gezien als iets vanzelfsprekends en soms zelf als iets om over op te scheppen. (Nee heren, snel zaad maakt jullie niet mannelijker.)
Omdat er zo weinig over gesproken wordt, wordt het ook maar weinig begrepen. Voor iemand die met gemak een paar kinderen op de wereld heeft gezet is het erg moeilijk voor te stellen wat het met iemand doet als een kinderwens steeds maar niet vervuld wordt. Het onbegrip dat hier uit voortkomt heeft helaas ook tot gevolg dat verminderd vruchtbare stellen er nóg minder over gaan praten. Goed bedoelde kwetsende opmerkingen worden weggeslikt, tranen worden bedwongen wanneer zij de zoveelste zwangere feliciteren en smoesjes worden verzonnen om niet naar gelegenheden te gaan waar ook kinderen of zwangere buiken van de partij zijn.

Maar ik doe het niet. Wie een kwetsende opmerking maakt kan op een pittig weerwoord rekenen, wie zwanger is feliciteer ik wanneer het enigszins oprecht mijn mond uit kan komen en als ik geen zin heb om met kinderen of zwangere buiken geconfronteerd te worden dan zeg ik dat gewoon. Ik heb gevoel, daar ben ik mens voor en daar hoef ik mij niet voor te schamen.

Gevoelens die gepaard gaan met ongewenste kinderloosheid zijn in bijna alle gevallen zeer heftig. Deze gevoelens worden veelal alleen gedeeld met zij die hetzelfde meemaken en het begrijpen. De wetenschap niet de enige te zijn, niet raar, "abnormaal" of een jaloerse heks te zijn, werkt troostend.

Een greep uit de ervaringen van een paar lieve vrouwen die mij tot troost zijn geweest:

Nina:
(3 miskramen, eindelijk zwanger na 3 jaar)

Ik denk dat voor bijna iedereen die zwanger werd in de medische malle molen geldt dat er zoveel momenten zijn dat je dacht dat het gewoon nooit, maar dan ook nooit kan lukken. En dan toch meestal wanneer je het totaal al niet meer verwachtte, dan komt die dag waar we het allemaal voor doen... Was er maar een manier om te weten hoe lang je nog moet wachten, maar helaas bestaat dat niet.Ik had op een gegeven moment zo'n permanent hopeloos, lusteloos, verdrietig gevoel, dat ik bijna verbaasd was als ik me een dag eens wat vrolijker voelde. Het is best eng om te zien hoe snel en 'makkelijk' ik kon wennen aan zo'n dal. Naarmate het langer duurde merkte ik dat ik over heel veel ongevoeliger werd, waarschijnlijk puur uit functie van zelfbescherming. Zowel mijn man als ik hebben ook een veel donkerder soort humor ontwikkelt om toch af en toe maar eens om al onze ellende te lachen. Wat bij ons bijvoorbeeld een 'running gag' werd was dat wanneer we wat dan ook probeerden te plannen in de toekomst, dat de een dan tegen de ander zei 'maar misschien zijn we dan wel zwanger' en we dan allebei in lachen uitbarstten. Het was natuurlijk helemaal niet grappig en diep van binnen kon ik ook wel huilen, maar dit was onze rare manier om er mee om te gaan. 

Isabelle: 
(5 miskramen, kinderwens sinds 2005, bijna uitbehandeld)

Je gewoon weer een beetje happy voelen ..... dat lijkt mij zo heerlijk. Je leven staat in het teken van de kinderwens en wordt bepaald door de kinderwens. Ik moet eerlijk zeggen dat ik ergens ook snak naar de tijd dat wij weten waar we aan toe zijn. We verleggen zelf steeds de grens, maar je bent ook zo bang dat als je stopt het misschien een maand later wel was gelukt. Wij moeten binnenkort wel stoppen, vanwege mijn leeftijd. Aan de ene kant vind ik dat ontzettend erg, want dan is het afgelopen en uit. Maar aan de andere kant vind ik het wel ontzettend fijn om de draad van het 'gewone' leven weer op te pakken, alhoewel dat natuurlijk niet direct lukt op het moment dat wij stoppen om onze droom uit te laten komen.Helaas is het bij mij de laatste jaren continue in de put zitten en dit geldt helaas ook voor mijn vriend. Zo nu en dan kruipen we omhoog uit het dal, maar we komen nooit helemaal boven en donderen dan weer net zover terug als waar we zaten. Ooit komen we er wel uit.

Madelon:

(Kinderwens sinds 2006, eindelijk zwanger na 7e IVF/ICSI)

Ik heb me zo lang en zo vaak me zo vreselijk kut gevoelt. Heb zo vaak de strijdbijl willen neergooien. Maar op andere momenten, of soms ook op hetzelfde moment bedacht ik me dat ik dat echt niet ging doen en knalde maar weer verder....En nu, nu ik tot de bofkonten behoor kan ik me soms niet voorstellen waar ik de moed en de energie en de kracht vandaan heb gehaald. Maar weet wel dat het het nu al zo waard is geweest. 

Lieve meiden, bedankt voor jullie openheid en steun!

Ontelbaarcellig

Vanmorgen om 11.10 uur werd voor de vierde keer een pre-embryo teruggeplaatst.
De vorige keer was er een embryo niet goed ontdooit, waarna ze een nieuwe embryo hebben moeten ontdooien. Deze keer echter, hebben we een super embryo! De cellen waren met zo veel dat ze niet meer te tellen waren. In dit stadium wordt de embryo een morula genoemd. Bijna een blastula. Natuurlijk heb ik even gegoogled om meer te weten te komen over succeskansen en het schijnt dat cryo's die op dag vijf (na de eisprong) teruggeplaatst worden, 35 tot 50% meer kans hebben op implantatie, dan cryo's die op dag twee teruggeplaatst worden. Ik zit vandaag op dag vier (of vijf?), net als bij de vorige terugplaatsingen. In die zin is er deze keer geen verschil, maar dit is wel de eerste keer dat ik een ontelbaarcellig embryo teruggeplaatst heb gekregen. Elke ronde kan dé ronde zijn en misschien wordt dit 'm wel!

Oh jee.... stop... niet hopen. Niet doen, Alexandra! 
- "Maar ik heb een morula in me! Ik en mijn lief hebben een morula voortgebracht! Dit embryootje wil graag!"
Ja, maar dat wil niet zeggen dat het deze keer wel blijft plakken. Er kan van alles misgaan. En vergeet die schildklier niet, die zou ook nog wel eens roet in het eten kunnen gooien.
- "Ik kan niet meer terug... Er is hoop in mijn hart geslopen en ik wil het koesteren."

Lui ei, trage schildklier

Acht dagen geleden had ik de eerste follikelecho van deze ronde. Afgelopen dinsdag kreeg ik de tweede en vandaag de derde. En nog steeds is de dominante follikel niet groot genoeg, maar het zit er aan te komen. Morgenochtend weer terug. Dit ei denkt dat ik alle tijd van de wereld heb of zo.

Na de echo meteen door voor het bloedprikken: oestrogeen om te bepalen of mijn ei niet stiekem al wil springen, chromosomenonderzoek om te bepalen of een chromosoomafwijking misschien de oorzaak is van mijn herhaalde miskramen en TSH en FT4 om nog eens kritisch naar mijn schildklier te kijken. 

Die schildklier, dat is een hot item sinds ik me er in aan het verdiepen ben. Vorig jaar bleek mijn TSH-waarde  te hoog (5,0 mU/l) en dus mijn schildklier te traag. Men spreekt dan van hypothyreoïdie. (Niet te verwarren met hyperthyreoïdie.) Pffff, zelfs ik, dicteewonder, heb moeite met dat woord. Het is onder andere een belangrijke oorzaak van vroege miskramen. Maar de artsen vonden het niet hoog genoeg om iets aan te doen. Echter, er zijn ook artsen (in het buitenland vooral) die een TSH-waarde van 5 véél te hoog vinden. Vrouwen die zwanger willen worden zouden zelfs het meest gebaat zijn bij een TSH van rond de 1. De Schildklierstichting Nederland houdt een norm aan van 0,4 tot 4,0 mU/l dus ik zit hoe dan ook boven de norm. 

Het past ook heel goed in het plaatje van mijn andere klachten, zoals vermoeidheid, kouwelijkheid en... depressie! Dus nu maar even afwachten wat er deze keer uit het onderzoek gaat komen en als ik dan nog steeds boven de norm zit, ga ik met een internist om de tafel zitten want dan wil ik aan de Thyrax. Dat is een zeer goedkoop schildkliermedicijn, dus voor de kosten hoef ik het niet te laten. Het zou zelfs nog talloze dure ICSI-pogingen kunnen voorkomen... Ik hoop nu maar op een abnormaal hoge TSH-waarde zodat niemand er meer omheen kan en er wat aan gedaan wordt. Drie miskramen vind ik meer dan genoeg! 

En ondertussen gewoon weer verder met de volgende poging om zwanger te worden én te blijven... de emotionele achtbaan dendert voort.