Wriemel wriemel!

Vandaag ben ik 9 weken en 6 dagen zwanger. De magische grens van 12 weken is nabij!
Vanmiddag had ik mijn derde echo. Mijn lief was van tevoren erg nerveus, ik had iets meer vertrouwen.
Deze keer was het voor het eerst een uitwendige echo, maar omdat een inwendige meestal duidelijker is hebben we die ook nog gedaan.
Het hartje klopte en voor het eerst konden we ook armpjes en beentjes zien wriemelen. Super!

Vandaag was het de laatste keer dat ik bij de lieve vertrouwde nursepractitioner van het fertiliteitsteam was. Ik ben nu een "normaal zwangere" en ga over 2 weken naar de "gewone" gynaecoloog of assistent. Erg jammer, vonden mijn lief en ik, maar het is ook een heuglijk feit, want wij staan nu aan de andere kant, de kant van de zwangeren. Er is een hele grote kans dat wij in augustus kunnen zeggen "We hebben het ICSI-traject met succes afgesloten." Het blijft nog steeds spannend, maar zolang ik af en toe het gewriemel van ons beebje kan zien, heb ik er vertrouwen in.

Een nog altijd kloppend hartje!

Vanmorgen togen we weer naar het ziekenhuis voor de tweede echo. Ik was nog altijd erg nerveus, bang voor slecht nieuws. Mevrouw Ransijn, de nurse practitioner, liet mij niet onnodig lang in spanning en liet mij meteen in de welbekende stoel plaatsnemen.  Ik haalde nog even diep adem en tuurde naar het scherm. Wat kunnen een paar seconden lang duren...
Ik zag de bekende zwarte vlek, maar ik zag niet meteen wat ik zocht.
"Geen conclusie trekken, ze moet gewoon nog even de juiste plek bepalen" dacht ik bij mezelf.
Toen kwam het gewenste witte vlekje in beeld en meteen zocht ik naar het knipperlichtje dat een kloppend hartje zou verraden. Ik zag het niet... lichte paniek. Maar toen wees ze naar het scherm en ik wist dat ze dat alleen zou doen om het hartje aan te wijzen. Het kloppende hartje. Nu zag ik het ook duidelijk. Yes!
Was ik vorige week nog bezorgd om de kleine afmeting, nu was het frummeltje bijna drie keer zo groot! Met 14.2mm ligt het mooi op schema.
Vervolgens zei ze dat ze het hartje ook nog even zou laten horen. Wauw, dat was meer dan ik op had durven hopen... en toen hoorde ik het... Met het horen van het hartje dat zo regelmatig en dapper klopte, kwam ook de ontlading. Tranen van geluk dit keer. Geen idee wat ze verder nog allemaal zei, mijn aandacht was op het scherm gefixeerd, mijn linkerhand in die van mijn lief. Ongeloof maakte plaats voor verwondering. Dit is ons kindje!

Een heel klein kloppend hartje

Zowel ik als mijn lief hadden vannacht bijna geen oog dicht gedaan van de spanning. Toen dat even wel het geval was droomden we ervan. De echo.
In de auto onderweg naar het ziekenhuis schakelde ik mijn zelfbeschermingsmechanisme in: mezelf voorbereiden op slecht nieuws en dat we terug zouden keren met een afspraak voor een curettage...
Eenmaal gearriveerd werden we al snel naar binnen geroepen door de aardige nurse practioner die al zo vaak mijn follikelecho's had gedaan. "Hoe gaat het?" vroeg ze, en ik antwoordde dat ik nerveus was. "Nou laten we dan maar gauw gaan kijken."
Ik keek mee op het schermpje en zag eerst alleen maar een zwarte vlek. Na een beetje zoeken was daar dan toch echt een heel klein frummeltje met een knipperlichtje. Ik had verwacht dat dit me minder zenuwachtig zou maken, maar nee... "Klopt het snel genoeg?" vroeg ik. Het was goed genoeg voor dit prille stadium.
Het kleine frummeltje lag helemaal tegen het randje aan en was moeilijk op te meten. Ongeveer 5mm is het nu.
Volgende week weer een nieuwe echo. De spanning blijft...

De dag voor de 1e echo

Morgen ben ik 7 weken zwanger en krijg ik mijn eerste echo om 9.30 uur. Hoewel ik steeds meer last heb van misselijkheid en vermoeidheid weet ik ook dat het niets zegt over een gezonde zwangerschap. Het bevestigd slechts de aanwezigheid van hCG in mijn lichaam. Morgen zal ik pas echt een beetje zekerheid hebben.
De eerste echo die ik kreeg in 2009 zit nog vers in het geheugen. Toen was het mis. Zal de geschiedenis zich herhalen? Of zal deze keer ook voor ons het geluk zijn weggelegd?
We zullen het zien morgen.