dinsdag 3 januari 2012

Een heel klein kloppend hartje

Zowel ik als mijn lief hadden vannacht bijna geen oog dicht gedaan van de spanning. Toen dat even wel het geval was droomden we ervan. De echo.
In de auto onderweg naar het ziekenhuis schakelde ik mijn zelfbeschermingsmechanisme in: mezelf voorbereiden op slecht nieuws en dat we terug zouden keren met een afspraak voor een curettage...
Eenmaal gearriveerd werden we al snel naar binnen geroepen door de aardige nurse practioner die al zo vaak mijn follikelecho's had gedaan. "Hoe gaat het?" vroeg ze, en ik antwoordde dat ik nerveus was. "Nou laten we dan maar gauw gaan kijken."
Ik keek mee op het schermpje en zag eerst alleen maar een zwarte vlek. Na een beetje zoeken was daar dan toch echt een heel klein frummeltje met een knipperlichtje. Ik had verwacht dat dit me minder zenuwachtig zou maken, maar nee... "Klopt het snel genoeg?" vroeg ik. Het was goed genoeg voor dit prille stadium.
Het kleine frummeltje lag helemaal tegen het randje aan en was moeilijk op te meten. Ongeveer 5mm is het nu.
Volgende week weer een nieuwe echo. De spanning blijft...

Geen opmerkingen:

Een reactie posten