Politieke discussie abortus (schokkend)

'Late abortus om sociale redenen niet van deze tijd' berichtte de Volkskrant van afgelopen zaterdag.

"AMSTERDAM - De grens voor abortus om sociale redenen kan best worden verlaagd van 24 naar 18 weken zwangerschap. De grens voor abortus om medische redenen zou daarentegen juist moeten worden verhoogd. Dit stelt hoogleraar verloskunde Frank Vandenbussche van het UMC St. Radboud naar aanleiding van de politieke discussie om de abortusgrens te verlagen.

Foetus van 20 weken

Volgens Vandenbussche moet er onderscheid gemaakt worden tussen abortus om sociale redenen en abortus om medische redenen. 'Ik heb er moeite mee als een normale zwangerschap van 22 weken wordt afgebroken om sociale redenen. Ergens doet het toch pijn als je hoort dat het leven van volkomen gezonde kinderen zo laat wordt beëindigd.' Een abortus om medische redenen  is totaal iets anders, zegt hij. 'Dat zijn kinderen die in principe heel gewenst zijn, maar die zeer ernstige lichamelijke en geestelijke afwijkingen hebben. Daarvoor zou je de termijn juist moeten verlengen. Als ouders daar bij de 20-wekenecho achterkomen, moeten ze juist de tijd krijgen om een zorgvuldige afweging te maken."

Ik ben persoonlijk nooit tegen abortus geweest. Er zijn nu eenmaal omstandigheden waarin een zwangerschap zeer ongewenst is. Bijvoorbeeld als de moeder zelf nog een kind is, of wanneer er sprake is geweest van verkrachting. Er zijn vast nog wel een aantal redenen denkbaar die het beëindigen van een zwangerschap 'rechtvaardigen'. Ik vind echter wel dat er niet te lang gewacht moet worden met een abortus en ik schrik er eigenlijk van dat de grens nu bij 24 weken ligt. Vanaf 28 weken is een baby officieel levensvatbaar.

(Vervolg artikel)

"(...) Een late abortus om sociale redenen, zoals die in abortusklinieken plaatsvindt, is volgens hem 'niet meer van deze tijd'. Hij noemt de manier waarop dit meestal wordt uitgevoerd 'schokkend': 'Je moet je voorstellen hoe dat gaat: de baarmoedermond wordt geopend en met een tangetje wordt een voet of een armpje van het kind afgedraaid. Vervolgens wordt dat herhaald, net zo lang tot het kind zoveel bloed verliest dat het doodgaat.' 

(...)  'In klinieken wordt eerst de navelstreng doorgesneden, zodat de foetus overleden is voordat je verder gaat met de behandeling. Daar voelt hij dus niets van. In ziekenhuizen gebeurt het door de bevalling op te wekken. Een baby zit uren klem in het geboortekanaal.  Soms komt hij levend ter wereld, waarna hij dan naar adem ligt te happen voor hij overlijdt. Het zijn allebei geen prettige methoden." 

Schokkend! Denk je eens in... een baby van 24 weken dat geaborteerd wordt, happend naar adem als een vis op het droge... slechts een luttele 4 weken verwijderd van een volwaardig leven! Er is maar één woord dat bij mij opkomt: barbaars. We kunnen niet spreken van beschaving wanneer men het zo ver laat komen. Het is dan wezenlijk niet erg verschillend van hoe men voorafgaand aan de middeleeuwen gehandicapte kinderen doodde.
Wat dan wel een goede grens is? Die wijsheid heb ik ook niet, maar je mag toch wel verwachten dat de beslissing tot abortus binnen een redelijke termijn na ontdekking van de zwangerschap wordt genomen. Stel, een vrouw is een maand overtijd, wat erg lang is als er dan pas een belletje gaat rinkelen, dan is de officiële zwangerschapsduur dus nog steeds maar circa 8 weken. Voeg daar wat bedenktijd aan toe, laten we zeggen 4 weken. Is 12 weken dan een erg onredelijke grens? Of denk ik nu te simplistisch?
Laat ik er nog een simplistisch idee ingooien dan. Bevorder het overwegen van adoptie en maak adoptieprocedures makkelijker. Waarom worden kinderen altijd in het buitenland geadopteerd? Is dat omdat er in Nederland gewoon voor abortus wordt gekozen als de zwangerschap ongewenst is? Een heleboel mensen zouden er alles voor over hebben om zo'n kindje te krijgen, maar absurd hoge kosten en belachelijk strenge eisen maken van adoptie geen optie voor veel mensen. Kan dat nou echt niet anders?

Bloody hate it

Gistermorgen moest ik wederom voor een follikelecho naar het ziekenhuis. De follikel bleek nu goed gegroeid tot een mooie 19mm en ook het baarmoederslijmvlies was nu dik genoeg. Voor de zekerheid nog even bloedprikken daarna, om het oestrogeenlevel te meten. Nou ja, even bloedprikken, ik vind het altijd vreselijk. Ik trof weer iemand die grote moeite had om mijn ader te vinden en het duurde me veeeeel te lang. Bloedprikken prima, maar dan wel effe gauw die naald erin jassen en bloed trekken voor ik in paniek raak graag. Maar deze prikker was niet snel genoeg om te voorkomen dat ik het vertrouwen in haar prikkunst verloor. "Dit duurt te lang, ik heb er geen vertrouwen meer in." zei ik al. "Mag ik een ander?" Nou, toen schoot ze een beetje op en daarna zei ze "Dat viel toch wel mee?" Ja, als het voorbij is... Maar hoewel bloedprikken inmiddels routine is geworden, het geeft me nog altijd een eng gevoel. Zelfs daarna nog. Noem me een raar mens, maar dat is nou eenmaal wat een bloedfobie kan doen.
's Middags kreeg ik te horen dat het eitje inderdaad op springen stond, dus ik mag dinsdag weer naar het LUMC voor de terugplaatsing van één van mijn cryo's die nu zitten te bibberen in de vriezer. One cryo down, five to go.

Het is nog geen pasen, stom ei!

Vanmorgen om half elf had ik een afspraak bij dokter Geluk voor de tweede follikelmeting. Ik en m'n lief moesten ons een beetje haasten om op tijd te komen, waarna we uiteraard nog een klein half uur moesten wachten in de wachtkamer, die deze keer weer eens vol zat met zwangere vrouwen die opvallend chagrijnig keken.
Het was niet erg om te wachten, want ik moest toch nog even naar het toilet. Vervolgens trof ik één van die toiletten nogal smerig aan, alsof iemand er behoorlijk naast had zitten urineren. Aangezien die toiletten altijd gebruikt worden wanneer patienten urinemonsters moeten afgeven leek het mij waarschijnlijk dat één van die chagrijnige zwangere vrouwen het door toedoen van in de weg zittende dikke buik het niet was gelukt om een beetje deftig in een potje te plassen. Maar dan nog... zwanger zijn maakt je nog niet debiel zou je zeggen. Geef het tenminste even aan bij de balie -door middel van discreet gefluister- dat je het toilet als rampgebied hebt achtergelaten. Enfin, ik heb mopperend het volgende toilet maar genomen.

Lezing Odile van Eck: Kinderloosheid in de sociale omgeving

Eind vorig jaar werd bij de landelijke dag van Freya een lezing gegeven door Odile van Eck voor mensen met vruchtbaarheidsproblemen en mensen uit hun omgeving. 
Ze vertelde in deze lezing over een interessant fenomeen: splitsen.

Van jongs af aan hebben we allemaal  in meer of mindere mate geleerd om onze gevoelswereld in te delen in goede en slechte gevoelens, positieve of negatieve. De positieve willen we voelen, de negatieve proberen we te onderdrukken. In de psychologie wordt dit splitsen genoemd. Eigenlijk is splitsen een manier om je gevoelsleven te managen. Je bent of gelukkig of verdrietig. Je bent of blij of boos. Dit mechanisme van splitsen treedt sterk op als je te maken krijgt met ingrijpende situaties zoals vruchtbaarheidsproblemen.

Confrontaties

Ik zit met een probleem. Ik wil een stukje schrijven, maar ik kan de woorden niet vinden. Tenminste, niet de juiste. Of beter gezegd: de sociaal wenselijke. Het liefst zou ik nu namelijk in een zin ALLE scheldwoorden die ik ken opsommen. Op z'n Haagse Harries, want dan klinkt het nog leuk. Om ze nog meer kracht bij te zetten zou ik dat ook nog in hoofdletters willen doen. Ken je dat gevoel, beste lezer? Dat je alles eruit wil gooien? (Al dan niet in combinatie met servies werpen.) Nou, zo voel ik me dus. Ik weet gewoon niet wat ik met de frustratie van het niet zwanger worden aan moet, terwijl om me heen de een na de ander zwanger wordt, voor de eerste, tweede, derde, ja toe maar, de vierde keer. Overal om me heen zie ik lieftallige gezinnetjes en het doet pijn mensen! Oneindig, venijnig, afschuwelijk veel pijn! Al die trotse ouders... trots op de kinderen die ze veelal zomaar in de schoot geworpen kregen. En ze zijn overal. Net als ik even niet denk aan zwanger worden, zie ik weer een Pampers reclame. Of gaat het in een spelshow over geslachtsbepaling. Of een reclame over zwangerschapstesten. Oh en daar komt weer een nieuwsbrief van dat blad voor ouders. En ga zo maar door. Ja ik weet het nu wel! Ik weet nu wel dat de rest van de wereld kinderen heeft of krijgt en ik niet. Even time-out graag. Even geen confrontaties. Bestaat er niet zoiets als een kindvrije zondag? Of een "Dag van de ongewenste kinderloosheid"? Misschien een idee om dat in te voeren? De dag na moederdag lijkt mij wel een mooie datum. Een dag om ongewenst kinderlozen eens in het zonnetje te zetten voor hun vruchteloze inspanningen, hun bovenmenselijk incasseringsvermogen en dagelijks verdriet.
Een dag om een kaartje te sturen aan die moeder of vader zonder kinderen. Of een lelijke maar goed bedoelde zelfbeschilderde mok met de tekst "Voor de liefste IVF-patient!" cadeau te doen.
Wordt het toch nog een beetje leuk. ;)

Bestemming onbekend

Aankomende donderdag is het weer zover, de eerste follikelmeting van deze nieuwe ronde. Mijn gynaecoloog had me zoals afgesproken vandaag gebeld. Ze vroeg hoe het met me ging. "Oh... wel goed. Maar het is dus mislukt, die cryo terugplaatsing."
Ze uitte nog wat woordjes van medeleven. Hoe vervelend ze het voor me vond. Lief, want dat doet niet elke arts. Ik bleef echter niet bij de aardige woordjes stil staan. Ik wilde graag weer gauw door naar de volgende ronde. Huppetee, afspraak! Kom maar weer op met die follikelmetingen, het bloedprikken en de volgende cryo terugplaatsing.

Let's get this over with.

Des te eerder kan ik beginnen aan mijn rouwproces voor de kinderen die ik nooit gekregen heb. Misschien, heel misschien, kan ik dan ook weer een normaal leven hebben. Een leven zonder follikelecho's, terugplaatsingen, injecties, puncties en zonder de bijbehorende emotionele achtbaan.

Ja, ik ben wanhopig en moedeloos. What gave it away? 

Ik ben niet altijd wanhopig en moedeloos. Als ik er even niet aan denk voel ik me helemaal niet wanhopig en moedeloos. Ik zal het je nog sterker vertellen. Ik lach nog elke dag. Hoe zwart mijn dag ook is, er is altijd wel iets waar ik om kan lachen. Al is het maar om mijn eigen desperatie. Een prachtige voedingsbodem voor zwartgallige humor! Het is werkelijk een emotionele achtbaan waar ik in zit. Of een voortdenderende trein van waaruit ik naar buiten kijk. Het ene moment kijk ik naar buiten en zie iets moois, en het volgende moment zie ik iets dat me emotioneel volledig onderuit haalt. Het is niet te stoppen. Ik moet het uitzitten en hopen dat ik veilig aankom. Waar ik uiteindelijk aankom weet ik niet, maar ik hoop dat deze reis niet lang meer zal duren. Ik heb genoeg gezien.

Outsider

Zolang als ik mij kan herinneren ben ik een outsider geweest. Een einzelgänger.
Op de basisschool had ik één vriendinnetje -uiteraard ook een outsider- met wie ik optrok. Voor de rest van de klas was ik gewoon onzichtbaar. Behalve als ze hulp nodig hadden met schoolwerk. Dat dan weer wel.
Ondanks mijn angst en verlegenheid, besloot ik het roer om te gooien toen ik in de brugklas zat. Ik werd punker! Ik verfde mijn haar zwart, lippen en nagels idem dito, wat gescheurde kleding, legerkistjes aan en daar was de 'new and improved' Alexandra. Als ik dan een outsider moest zijn, dan een stoere outsider. Volwassen mensen die niet door het masker van een twaalfjarig meisje heen konden prikken, liepen met een boog om me heen. Ja, meisjes van twaalf met zwarte lippen zijn doodeng, toch?

Tears and Hope - the infertility awareness project

Dit filmpje is al een aantal jaren oud, maar de inhoud is tijdloos voor hen die met subfertiliteit te maken hebben.
Ik kwam het net weer toevallig tegen en bekeek het nog eens. Mooi omschreven...

De hoop voorbij

Gisteravond werd het duidelijk: de cryobehandeling is mislukt. Ik had een heel klein sprankje hoop gehouden tot op het laatste moment. Natuurlijk kwam het juist op het moment dat ik gezellig met twee lieve vrienden in een restaurant zat. Zul je altijd zien. Maar ik bleef er rustig onder. Bijna zen gewoon. Nadat ik terugkwam van het toilet ben ik weer aan tafel gaan zitten en bestelde een zoete witte wijn om even later toe te lichten waarom een wijntje nu opeens wel oké was. Mijn gezelschap wist van de hele situatie en als ik ter plekke in huilen was uitgebarsten hadden ze het ook helemaal begrepen. Maar ik heb het droog gehouden. Ik zei tegen mezelf dat het fijn was dat ik niet lang in onzekerheid heb hoeven zitten en hoe gek dit ook mag klinken, het is beter dan wél zwanger zijn en het daarna weer verliezen. Ik weet dat ik door die eerste onzekere 13 weken heen moet om ooit een kindje te kunnen krijgen, maar ik zie er nu alvast tegenop. Hoe dubbel kan het zijn?
Uiteraard ben ik verdrietig, teleurgesteld en zinkt de moed me in de schoenen. Moet ik het nog wel willen? Is het gewoon niet de bedoeling dat ik moeder word? Maar is het dan wel de bedoeling dat 16-jarige meisjes per ongeluk zwanger raken? Of verkrachte vrouwen? Of heroïnehoertjes? Verstandelijk gehandicapten? (Oohh gevoelig onderwerp!) Of al die mensen die hun kinderen verwaarlozen, mishandelen, misbruiken, vermoorden...

Heeft alles een dieperliggende/goddelijke/spirituele reden? En als dat zo is, wat moet ik er dan van leren? Moet ik leren dat niet alles in het leven te controleren is? Check! Moet ik leren dat het een wonder is om een kind te mogen krijgen? Check! Moet ik leren om niet op te geven wanneer het moeilijk wordt? Ehm... check? Is mijn portie geluk helemaal opgegaan aan het fantastische huwelijk dat ik en mijn lief hebben? Mag ik daarom niet klagen en niet meer wensen?
Als het er niet in zit voor ons, goed, dan zal ik dat moeten accepteren. Maar waarom moet ik daar jaren-freaking-lang over doen om dat uit te vinden? Wat is het nut ervan, om er jarenlang voor te vechten, me ellendig te voelen, bloed zweet en tranen te vergieten, om aan het einde van de rit nog stééds met lege handen te staan? Oké, ik heb mijn lief en ik weet dat anderen er heel wat voor over zouden hebben om dergelijke liefde te vinden en ik zou hem nooit, ik herhaal: nooit opgeven voor mijn kinderwens. If thát is what it takes, dan zijn we uitgepraat... ik en God/ het universum/ welke hogere macht dan ook.
En daarmee basta.

Dromen in het donker

De zon schijnt

Maar het is donker

Langzaam laat ik mij zakken

In de poel van apathie

Waar ik niet hoef te vechten

Daar heb ik rust

Mijn ogen zijn open

Maar zien de wereld niet

Ik ben alleen

In een droom

Hier wil ik blijven

Maar ik mag het niet

Ik moet leven

De dag plukken

Ik moet genieten

Van kleine dingen

Ik moet

Ja, ik moet

Begrijp me niet verkeerd

Ik vind het leven aardig

En ik wil best vriendjes zijn

Maar meer dan dat

Nee

Meer zit er niet in

En dus droom ik 

In het donker

Met mijn ogen open

Van een zon die schijnt

Mij verwarmd

Mij verlicht

CliniClowns voor wensmoeders?

Vandaag stuitte ik op het volgende bericht op een Amerikaanse nieuwssite. Vrij vertaald:

Studie suggereert dat clowns succes IVF verhogen.

Een recente studie toont aan dat vrouwen een betere kans hebben op een zwangerschap tijdens een IVF-procedure als zij entertained worden door een professionele "medische clown" vlak nadat de embryo's in de baarmoeder zijn geplaatst. Hoe vreemd het ook klinkt, de resultaten spreken voor zich.

Dr. Shevach Friedler, die de studie opzette, vermeldde dat "patienten die lijden aan infertiliteit en IVF ondergaan zijn exceptioneel gestrest. Dus ik dacht dat deze interventie heilzaam zou kunnen zijn op cruciale momenten na de embryotransfer. Uiteindelijk is dit één van de minst risicovolle interventies op ons terrein."
In de studie documenteerden onderzoekers dat 36% van de patienten die entertained werden door een "medische clown" zwanger werden tegenover 20% van vrouwen die een "komedievrij" herstel na een implantatie hadden. (...)

Riiiiight. Heb je net je embryo transfer gehad, staat Bassie daar met z'n handjes te zwaaien... "Hállo vriend-jus, en vriendiiin-nuh-tjus!" -We willen een kind, we zijn niet infantiel!
Op wat voor vrouwen hebben ze dat onderzocht? Mogen die ook stemmen? En is het de bedoeling dat je je nog wel even aankleedt of haalt dat het verrassingseffect weg? De term 'onderbroekenlol' zou zowaar een extra dimensie krijgen.

Zal wat zijn om tegen het kind te vertellen later. "Lieverd, Pipo heeft jou mogelijk gemaakt. Ga maar een mooie tekening voor hem maken."

Het nut van hoop

Vanmorgen toen ik onder de douche stond (wat totaal irrelevante informatie is) wist ik het gewoon: ik ben niet zwanger. Er is geen enkel signaal meer dat op een zwangerschap zou kunnen duiden. De lichte misselijkheid die ik aanvankelijk had heb ik al een paar dagen niet meer. Hoop, jij was er ongewild... jij vervloekte misleidende hoop! Ga iemand anders lastig vallen! Of ga eens wat voor jezelf doen. Punniken of zo.
Hoop doet leven, luidt het bekende gezegde. En soms is dat waar. Maar hoop kan ook verraderlijk zijn, je vertrouwen aan het wankelen brengen en je wilskracht breken. Als ik na nog een paar pogingen stop met de behandelingen, wat heeft die hoop mij dan gebracht in die drie wanhopige jaren? Ik zal eens proberen een opsomming te maken van wat hoop mij tot nu toe heeft opgeleverd.

• Eén teleurstelling per cyclus
• Twee bezoekjes aan de huisarts
• Eén missed abortion
• Eén curettage
• Stralende zwangere vrouwen in de wachtkamer
• Eén botte gynaecoloog
• Vooruit, ook een hele fijne gynaecoloog
• Gynaecologische onderzoeken
• Talloze bloedonderzoeken
• Eén mislukte IUI-poging
• Talloze inwendige echo's
• Puregon en Decapeptyl injecties
• Een punctie 'from hell'
• Een miskraam
• Een depressie 
• Jaloezie
• Woede
• en liters... nee serieus... liters tranen.

Dus. (Spreek uit als 'Dhuuuuuhss')

Iemand anders nog iets leuks te vertellen? 

Oh ja, het plaatje bij dit artikel slaat nog wel ergens op. Vandaag ben ik naar de bioscoop geweest met een vriendin. 'Black Swan' hebben we gezien. "Een film die over je heen dendert als een stoomtrein." zei de vriendin toen de aftiteling verscheen. En dat was niets teveel gezegd. Subliem acteerwerk van Natalie Portman. (Die Oscar heeft zij zo goed als op zak.) Intens!!!

Praatjes vullen geen wiegjes

Wat een mens al niet doet om bezig te blijven. Gisteravond in bed lag ik te bedenken hoe ik bekende spreekwoorden en gezegden zodanig kon verhaspelen dat het iets met subfertiliteit te maken heeft. Dat leverde de volgende onzin op:

"Geen commentaar"

Het is nu vijf dagen sinds de cryo terugplaatsing. Voel ik al wat? Afgezien van wat brandend maagzuur, nee. Wat zegt mijn gevoel? Hmm... geen idee?

Verslaggever: Gevoel van Alexandra, Gevoel van Alexandra! Een paar vragen alstublieft! Denkt u dat het gelukt is?

- Gevoel van A: Geen commentaar.
Verslaggever: Hoopt u dat het gelukt is?
- Gevoel van A: Uiteraard.
Verslaggever: Denkt u dat Alexandra kan wachten tot de officiele testdatum?
- Gevoel van A: Dat lijkt mij onwaarschijnlijk.
Verslaggever: Wat vind u daar van?
- Gevoel van A: Geen commentaar. Ik moet nu verder.

Mijn gevoel waagt zich dus niet aan een voorspelling. Iemand nog een kristallen bol te koop toevallig?