De hoop voorbij

Gisteravond werd het duidelijk: de cryobehandeling is mislukt. Ik had een heel klein sprankje hoop gehouden tot op het laatste moment. Natuurlijk kwam het juist op het moment dat ik gezellig met twee lieve vrienden in een restaurant zat. Zul je altijd zien. Maar ik bleef er rustig onder. Bijna zen gewoon. Nadat ik terugkwam van het toilet ben ik weer aan tafel gaan zitten en bestelde een zoete witte wijn om even later toe te lichten waarom een wijntje nu opeens wel oké was. Mijn gezelschap wist van de hele situatie en als ik ter plekke in huilen was uitgebarsten hadden ze het ook helemaal begrepen. Maar ik heb het droog gehouden. Ik zei tegen mezelf dat het fijn was dat ik niet lang in onzekerheid heb hoeven zitten en hoe gek dit ook mag klinken, het is beter dan wél zwanger zijn en het daarna weer verliezen. Ik weet dat ik door die eerste onzekere 13 weken heen moet om ooit een kindje te kunnen krijgen, maar ik zie er nu alvast tegenop. Hoe dubbel kan het zijn?
Uiteraard ben ik verdrietig, teleurgesteld en zinkt de moed me in de schoenen. Moet ik het nog wel willen? Is het gewoon niet de bedoeling dat ik moeder word? Maar is het dan wel de bedoeling dat 16-jarige meisjes per ongeluk zwanger raken? Of verkrachte vrouwen? Of heroïnehoertjes? Verstandelijk gehandicapten? (Oohh gevoelig onderwerp!) Of al die mensen die hun kinderen verwaarlozen, mishandelen, misbruiken, vermoorden...

Heeft alles een dieperliggende/goddelijke/spirituele reden? En als dat zo is, wat moet ik er dan van leren? Moet ik leren dat niet alles in het leven te controleren is? Check! Moet ik leren dat het een wonder is om een kind te mogen krijgen? Check! Moet ik leren om niet op te geven wanneer het moeilijk wordt? Ehm... check? Is mijn portie geluk helemaal opgegaan aan het fantastische huwelijk dat ik en mijn lief hebben? Mag ik daarom niet klagen en niet meer wensen?
Als het er niet in zit voor ons, goed, dan zal ik dat moeten accepteren. Maar waarom moet ik daar jaren-freaking-lang over doen om dat uit te vinden? Wat is het nut ervan, om er jarenlang voor te vechten, me ellendig te voelen, bloed zweet en tranen te vergieten, om aan het einde van de rit nog stééds met lege handen te staan? Oké, ik heb mijn lief en ik weet dat anderen er heel wat voor over zouden hebben om dergelijke liefde te vinden en ik zou hem nooit, ik herhaal: nooit opgeven voor mijn kinderwens. If thát is what it takes, dan zijn we uitgepraat... ik en God/ het universum/ welke hogere macht dan ook.
En daarmee basta.