Niet alleen

Op subfertiliteit lijkt een taboe te rusten. Mensen praten er niet over. Waarom? Uit schaamte wellicht. Het kunnen verwekken van kinderen wordt vaak gezien als iets vanzelfsprekends en soms zelf als iets om over op te scheppen. (Nee heren, snel zaad maakt jullie niet mannelijker.)
Omdat er zo weinig over gesproken wordt, wordt het ook maar weinig begrepen. Voor iemand die met gemak een paar kinderen op de wereld heeft gezet is het erg moeilijk voor te stellen wat het met iemand doet als een kinderwens steeds maar niet vervuld wordt. Het onbegrip dat hier uit voortkomt heeft helaas ook tot gevolg dat verminderd vruchtbare stellen er nóg minder over gaan praten. Goed bedoelde kwetsende opmerkingen worden weggeslikt, tranen worden bedwongen wanneer zij de zoveelste zwangere feliciteren en smoesjes worden verzonnen om niet naar gelegenheden te gaan waar ook kinderen of zwangere buiken van de partij zijn.

Maar ik doe het niet. Wie een kwetsende opmerking maakt kan op een pittig weerwoord rekenen, wie zwanger is feliciteer ik wanneer het enigszins oprecht mijn mond uit kan komen en als ik geen zin heb om met kinderen of zwangere buiken geconfronteerd te worden dan zeg ik dat gewoon. Ik heb gevoel, daar ben ik mens voor en daar hoef ik mij niet voor te schamen.

Gevoelens die gepaard gaan met ongewenste kinderloosheid zijn in bijna alle gevallen zeer heftig. Deze gevoelens worden veelal alleen gedeeld met zij die hetzelfde meemaken en het begrijpen. De wetenschap niet de enige te zijn, niet raar, "abnormaal" of een jaloerse heks te zijn, werkt troostend.

Een greep uit de ervaringen van een paar lieve vrouwen die mij tot troost zijn geweest:

Nina:
(3 miskramen, eindelijk zwanger na 3 jaar)

Ik denk dat voor bijna iedereen die zwanger werd in de medische malle molen geldt dat er zoveel momenten zijn dat je dacht dat het gewoon nooit, maar dan ook nooit kan lukken. En dan toch meestal wanneer je het totaal al niet meer verwachtte, dan komt die dag waar we het allemaal voor doen... Was er maar een manier om te weten hoe lang je nog moet wachten, maar helaas bestaat dat niet.Ik had op een gegeven moment zo'n permanent hopeloos, lusteloos, verdrietig gevoel, dat ik bijna verbaasd was als ik me een dag eens wat vrolijker voelde. Het is best eng om te zien hoe snel en 'makkelijk' ik kon wennen aan zo'n dal. Naarmate het langer duurde merkte ik dat ik over heel veel ongevoeliger werd, waarschijnlijk puur uit functie van zelfbescherming. Zowel mijn man als ik hebben ook een veel donkerder soort humor ontwikkelt om toch af en toe maar eens om al onze ellende te lachen. Wat bij ons bijvoorbeeld een 'running gag' werd was dat wanneer we wat dan ook probeerden te plannen in de toekomst, dat de een dan tegen de ander zei 'maar misschien zijn we dan wel zwanger' en we dan allebei in lachen uitbarstten. Het was natuurlijk helemaal niet grappig en diep van binnen kon ik ook wel huilen, maar dit was onze rare manier om er mee om te gaan. 

Isabelle: 
(5 miskramen, kinderwens sinds 2005, bijna uitbehandeld)

Je gewoon weer een beetje happy voelen ..... dat lijkt mij zo heerlijk. Je leven staat in het teken van de kinderwens en wordt bepaald door de kinderwens. Ik moet eerlijk zeggen dat ik ergens ook snak naar de tijd dat wij weten waar we aan toe zijn. We verleggen zelf steeds de grens, maar je bent ook zo bang dat als je stopt het misschien een maand later wel was gelukt. Wij moeten binnenkort wel stoppen, vanwege mijn leeftijd. Aan de ene kant vind ik dat ontzettend erg, want dan is het afgelopen en uit. Maar aan de andere kant vind ik het wel ontzettend fijn om de draad van het 'gewone' leven weer op te pakken, alhoewel dat natuurlijk niet direct lukt op het moment dat wij stoppen om onze droom uit te laten komen.Helaas is het bij mij de laatste jaren continue in de put zitten en dit geldt helaas ook voor mijn vriend. Zo nu en dan kruipen we omhoog uit het dal, maar we komen nooit helemaal boven en donderen dan weer net zover terug als waar we zaten. Ooit komen we er wel uit.

Madelon:

(Kinderwens sinds 2006, eindelijk zwanger na 7e IVF/ICSI)

Ik heb me zo lang en zo vaak me zo vreselijk kut gevoelt. Heb zo vaak de strijdbijl willen neergooien. Maar op andere momenten, of soms ook op hetzelfde moment bedacht ik me dat ik dat echt niet ging doen en knalde maar weer verder....En nu, nu ik tot de bofkonten behoor kan ik me soms niet voorstellen waar ik de moed en de energie en de kracht vandaan heb gehaald. Maar weet wel dat het het nu al zo waard is geweest. 

Lieve meiden, bedankt voor jullie openheid en steun!