Hysterie

Ik heb vandaag het hysterische rotwijf uitgehangen en mijn lief moest het ontgelden. Niet omdat mijn lief niet lief is, maar omdat mijn lief véél beter is dan ik. En omdat ik gewoon onredelijk ben. En dus een rotwijf. En omdat alles dat ik doe in mijn leven miserabel mislukt. Tenminste, alles dat er toe doet. Ramen lappen Afwassen kan ik namelijk prima. Als ik er zin in heb. Nu valt er te twisten over de importantie van afwassen, maar van wezenlijk belang wordt het nooit.

Goed, hysterie dus. De volgende voorwerpen kregen vliegles: 1 appel, 2 tomaten, 1 banaan, de fruitschaal zelf -tja, die was toen leeg en je moet toch wat- en nog wat ander spul dat voorhanden was. Daarna het plan van mijn lief om boven aan mij te ontsnappen gedwarsboomd, waar vervolgens nog een wissellijst sneuvelde, dat dan wel weer per ongeluk want ik had het alleen op de strijkplank gemunt. (Note to self: nieuwe wissellijst kopen.) Deze hysterie ging langzaam over in héél hard huilen. Maar niet voordat ik mijn lief had uitgedaagd om me hier en nu te wurgen als ultieme blijk van liefde. Ik rust, hij beter af zonder mij. Maar mijn lief wil niet zonder mij. En algauw was ik niet de enige die huilde. En dat was mijn schuld. Ironisch genoeg was dat een bevestiging dat hij inderdaad beter af zou zijn zonder mij, want door mij heeft hij verdriet. Mijn wanhoop drijft hem tot wanhoop. Mijn verdriet maakt hem verdrietig. En toch wil hij het allemaal op de koop toe nemen als er ook maar één gelukkig moment per jaar van ons samen tegenover staat. In een film met romantische muziek ter ondersteuning zou dit wel voor wat kippenvel kunnen zorgen.



Hoe dan ook, hysterie gaat ook weer voorbij. Uitgeput en hyperventilerend van het huilen viel ik daarna heel langzaam in slaap, met mijn lief naast me. Voordat ik in slaap viel probeerde ik aan allerlei dingen te denken die mij gelukkig kunnen maken en mijmerde over een plek om te wonen in de natuur, een boerderij met een houtkachel en een fluitketel er op... een pot kuidenthee op een houten tafel, een keuken waar op het houten aanrecht een broodplank met een vers bruin brood ligt, ongesneden... een pot biologische pindakaas waar de olie bovenop drijft... de eerste zonnestralen van het jaar... fluitende vogels in de ochtend... een paar kippen... een klein geitje... een paar spelende kittens... En dan nog dat ene... je weet wel. Wat een mooie dagdroom...

"Ik tel tot drie en dan bent u weer wakker. Als u weer wakker bent belt u het ziekenhuis voor een afspraak met uw gynaecoloog, want het is weer bijna tijd voor uw eerste follikelmeting."
Oh ja, nieuwe ronde, nieuwe kansen. Want het is weer die periode in de maand. Luid en duidelijk.