Welkom op de wereld, Merlijn!

Het is zo ver, ik en mijn lief zijn op 30 augustus papa en mama geworden van Merlijn!

Het ging allemaal niet van een leien dakje, maar het resultaat mag er zijn. Vorige week woensdag ochtend naar het ziekenhuis gekomen voor het inleiden van de bevalling. Methode 1, het "ballonnetje" mislukte, want de baarmoeder lag te diep. Over op methode 2, hormoontabletten en afwachten. Om de twee uur aan de ctg en de hele dag geen noemenswaardig resultaat. Vincent 's avonds alleen naar huis, want dit ging nog wel even duren. Prima, kan hij lekker slapen, kijk ik nog even naar Nederland Kiest... Boem! Daar kwamen opeens de weeën, en niet zo'n klein beetje ook, en dat om de minuut! Toch maar even afwachten want het kan een valse start zijn en Vincent kan wel wat slaap gebruiken, dus ik bel hem nog niet uit bed. Anderhalf uur -in mijn eentje de weeën wegpuffend- later zegt de verpleegkundige dat ik mijn man wel kan bellen, want ik zou niet meer slapen die nacht, en alleen is maar alleen. Dus Vincent weer terug in het ziekenhuis, mij assisteren met een warme douche op mijn onderrug ter verlichting. Na een paar uur is het duidelijk dat ik dit niet de hele nacht zonder pijnstilling ga trekken, want ik had amper tijd om op adem te komen. Het wordt een ruggenprik. Even infuusje prikken. Naald raakt een klep in de ader, mislukt. Andere plek dan... mislukt. Ik hou vocht vast, dus het is slecht te zien. De anesthesist doet het wel. Dat gaat goed. Dan de ruggenprik, die gaat niet goed... ondertussen gaan de weeën gewoon door en ik moet doodstil blijven zitten. Beetje paniek. Even bijkomen en later nog een keer proberen. Ik verman mezelf en in mijn hoofd herhaal ik de mantra 'stil stil stil'. Gelukt... phew! Een kwartier later ben ik een ander (want pijnvrij!) mens. We hebben weer lol. Best leuk, bevallen. De nacht lekker soezend doorgekomen. De volgende dag krijg ik weer meer gevoel in mijn benen, maar vooral in mijn rug. Een vreselijke pijn tussen mijn schouderbladen, zomaar ineens. Een positie vinden waarin het draaglijk is, is moeilijk te vinden. Ondertussen schiet het ook al niet op met de ontsluiting en blijf ik hangen op 6 cm. De gynaecoloog besluit een echo te maken. Het wordt duidelijk dat Merlijntje niet door het bekken gaat passen. Sorry, dit wordt een keizersnede. Goed, het is niet anders en de ruggenprik kan zo weer opgespoten worden dus ik ben "bij" als de baby geboren wordt. Ik wordt naar de voorbereidingskamer voor de ok gereden. Vincent mag een sexy blauw pak met idem mutsje op. De artsen zijn vrolijk en grappen er op los. Ik grap vrolijk mee. Totdat de ruggenprik opnieuw wordt opgespoten... SEVEN HELLS!!! Mijn rug!!! De anesthesist schrikt van dit mysterie, want de pijn zit boven de prik. Deze pijn was ondraaglijk en dus moest ik onder volledige narcose. Ja prima, toe, maak me weg! Verlos me van die pijn! Elke seconde duurt een minuut terwijl alles in gereedheid wordt gebracht. Eindelijk val ik in slaap... en word ik wakker in de wetenschap dat ik moeder ben geworden. Ik ben duf en slaperig, maar vecht ertegen. Waar is mijn kind?! "Hij maakt het goed" zegt een arts in groen pak. Gelukkig... En nu wil ik hem zien. Het duurt nog zeker een uur voordat ik eindelijk word opgehaald. Eerst zie ik Vincent, die me bijpraat en verteld dat hij de geboorte op camera heeft. Merlijn lag op de kinderkamer, want hij had wat koorts, net als ikzelf. Voor de zekerheid ligt hij in de couveuse, want een infectie zou niet goed zijn. Het moment dat ik hem zie begin ik te huilen. Hij herkent me en kijkt me onderzoekend aan en geeft zich aan me over in vol vertrouwen. Hallo mijn lieve kleine Merlijn, welkom op de wereld!