dinsdag 21 december 2010

In reparatie

Al vanaf mijn kindjaren kamp ik met een chronische depressie, die tot vorig jaar door niemand werd herkent. Toen ik uitendelijk zelf vorig jaar met deze diagnose bij een psycholoog kwam, mocht ik na een tijdje wachten deelnemen aan CBASP therapie, die bij wijze van experiment in groepsverband werd gegeven. Dus de afgelopen maanden heb ik daar wekelijks aan deel genomen. Totdat ik na de miskraam weer in een oneindig diep gat flikkerde en -hoe ironisch- te depressief was om naar therapie te gaan.
Omdat de twee fantastische therapeuten die de groep geven, mij niet zomaar loslaten om verder naar beneden te vallen, had ik vandaag een individueel gesprek met één van hen. Hoe nu verder.
"Wat is er gebeurd?" vroeg ze. "Nou eigenlijk niet zoveel" antwoordde ik. Ze wist al dat ik een miskraam had gekregen dus ik had er eigenlijk niet zoveel aan toe te voegen. Maar mijn therapeute is een zeer scherp analytische doordrammer dus ik moest in detail gaan. Mijn gevoel in gaan. En dus deed ik dat en ben niet meer gestopt met huilen.



Omdat ik haar niet had gesproken bij mijn intake, kende ze mijn verleden en achtergrond nog niet. Nu wel. Ze schrok. Ze vond dat er nog veel moest gebeuren. Ze nam het woord "kutleven" in de mond, refererend naar mijn verleden. Nu ga ik hier niet alles vermelden wat er in het gesprek is gezegd, want dat zou shockerend kunnen zijn. 'Bottom line' is dat het volgens haar helemaal niet gek is dat mijn situatie is zoals die is. Ik moet me nu niet waardeloos voelen omdat ik bijvoorbeeld niet werk, want ik ben "in reparatie". En omdat ik nog maar heel weinig therapie heb gekregen -wat haar verbaaste- vond ze dat het terecht was om hoopvol te zijn dat ik weer beter ga worden. Ze vertelde ook over een andere patient van haar, die 2 jaar lang intensieve cognitieve therapie en zelfs shocktherapie heeft gekregen en nu gewoon beter was! Ja, dat gaf mij hoop. Maar hoop is bij mij heel fragiel. Hoop heeft mij namelijk nooit iets opgeleverd. Maar ik heb genoeg hoop om vanaf volgend jaar bij haar individuele therapie te volgen.

En dan nog die kinderwens... Naast cognitieve therapie nog in een medisch traject zitten. Toch ervaar ik dat traject niet zo zwaar als andere mensen doen. Denk ik. Want ik heb wel voor hetere vuren gestaan. "Maar probeer nu niet te stoer te zijn" zei mijn therapeute nog. Stoer doen, of sterk zijn is nooit mijn intentie, maar op de een of andere manier zien mensen mij als een heel sterke vrouw, terwijl ik mijzelf juist zo zwak vind. Ik verwijt mijzelf een gebrek aan zelfdiscipline, doorzettingsvermogen, alles dat nodig is om iets te bereiken in het leven.
Dat World of Warcraft het enige is dat ik nog leuk vind, wijt mijn therapeute aan het feit dat ik in die wereld veel contact met fijne mensen heb en de pijn van 'deze wereld' niet hoef te voelen. Als World of Warcraft daadwerkelijk mijn vlucht uit de werkelijkheid is, hoe sterk ben ik dan echt?

Enfin. Het gesprek gaf me een goed gevoel. Ik ben zelfs nog even gaan shoppen daarna!

5 opmerkingen:

  1. Lieve Alexandra, wat fijn dat je bij deze therapeute 1 op 1 therapie gaat doen. Goed dat ze zo diep in is gegaan op je gevoelens...

    Ik vind je geen gebrek hebben aan zelfdiscipline en doorzettingsvermogen, juist niet, ik vind dat je dat juist enorm aanwezig hebt. Helaas loopt je leven daar niet door zoals je zou willen, zoals je zelf zegt, je bereikt niet wat je wilt, maar je gaat wel allerlei zware medische trajecten door, dus je doorzettingsvermogen is er zeker wel.

    Ik hoop dat 2011 voor jullie mooier gaat worden dan de voorgaande jaren. Ik denk aan je..

    Liefs, MVL

    BeantwoordenVerwijderen
  2. dit is een heftige blog alex.. ik weet ook even niet wat ik moet zeggen..
    behalve dat ik je sterk blijf vinden..

    Het stuk roept een hoop vragen en gedachten bij mij op.. dus je zet mijn hoofdje even aan de kraak..
    Nu heb ik daar tijd zat voor;) dus dat geeft niks!

    liefs Nanette

    BeantwoordenVerwijderen
  3. Lieve Alex,
    Dat jij vorig jaar zelf met een diagnose bij een psycholoog hebt aangeklopt vind ik juist getuigen van een hele sterke persoonlijkheid. Je wilde niet bij de pakken gaan neerzitten en hebt hulp gezocht. Vind het erg fijn voor je dat je therapeute doorgevraagd heeft naar de problemen nu en je niet in het diepe heeft laten zwemmen.
    Liefs Sas

    BeantwoordenVerwijderen
  4. Doet me denken aan een tekst van John Mayer "I am in repair, I am not together, but I am getting there..."

    Wat goed dat je nu iemand hebt gevonden die met jou mee op zoek gaat naar datgene wat er stuk is en je kan helpen jezelf te repareren. Fijn dat je nu eindelijk dat pad in kan gaan. Het zal vast een heel zwaar proces worden, maar je gaat dat pad nu tenminste eindelijk in! Heel veel succes en sterkte gewenst meid, de eerste stappen heb je gezet!

    En hoop is een vluchtig iets, misschien is realistisch positief beter...?

    Dikke knuffel, Sprokkel

    BeantwoordenVerwijderen
  5. Lieve Alex,

    Het is niet niks om "in reparatie" te zijn...
    Knap dat je zelf hebt aangeklopt... En wat goed dat je nu 1-op-1 therapie krijgt van haar...
    Ik wens je voor 2011 het aller-allerbeste toe en hoop dat het een veel mooier jaar wordt dan de afgelopen paar ;)

    Dikke knufffff
    Karine

    BeantwoordenVerwijderen