Ga weg, verdriet

Het gaat de afgelopen dagen relatief goed met me. Zolang ik mezelf maar bezig hou en niet blijf hangen in gedachten over zwanger worden. Maar oh... wat is deze balans fragiel. Er is maar weinig voor nodig om me weer aan het wankelen te brengen. Een opmerking, een foto, iets dat mij weer keihard naar de realiteit terugbrengt. De realiteit van nog altijd kinderloos zijn.
En dan overspoelt het me, een golf van verdriet. Onontkoombaar, hoe hard ik er ook tegen vecht. Ik voel de tranen prikken, maar ik buig mijn verdriet om naar boosheid. Gewoon boos zijn op het verdriet. Fuck off, verdriet! Ga eens een keer iemand anders lastig vallen. Ik weet nu wel dat jij er bent en je zal vast wel ergens nut voor hebben op de een of andere rare manier, maar ik heb genoeg van jou!
En zo voorkom ik dat ik weer met een noodgang die put in kletter. Boosheid geeft energie en kracht en van daaruit is het makkelijker om weer in een positieve gemoedstoestand terecht te komen.
Ik wil even niet bezig zijn met het zwanger worden, maar ik wil ook geen tijd verliezen, dus aankomende vrijdag weer de eerste follikelmeting. Niet aan denken. Gewoon doen.