maandag 17 oktober 2011

De dagelijkse confrontaties

Ik vraag mij af of het ooit kan wennen, ongewenst kinderloos zijn. Zal er ooit een tijd aanbreken dat ik babynieuws kan lezen zonder het spreekwoordelijke mes in mijn hart te voelen? Het is verdomd lastig om door het leven te gaan met een denkbeeldig babyharnas aan. Een harnas dat mij moet beschermen tegen plotselinge confrontaties met kinderen en zwangeren. Als ik dan bijvoorbeeld in een winkelcentrum loop en ik zie overal kinderwagens, dan doe ik net alsof ze er niet zijn. Zodra ik een kinderwagen spot kijk ik snel een andere kant op. Om dan meestal weer meteen geconfronteerd te worden met de volgende. Zodra ik er over na ga denken gaat het mis. Dan wordt ik jaloers, verdrietig en boos. Het zal de eerste keer niet zijn dat ik word overmand met emoties en tegen mijn lief zeg "Kom, we gaan naar huis. Nu!" om me vervolgens naar huis te laten rijden. Ik hoef niet meer uit te leggen waarom. Hij weet het al.
Dus ik moet het harnas aan, want anders wordt het onmogelijk om te doen waarvoor ik kwam. Of om plezier te hebben. Als we een dagje naar de dierentuin gaan, dan weet ik dat ik het harnas aan moet, want een dierentuin is bij uitstek een plek om overspoeld te worden met het geluk van jonge gezinnetjes.
Ik zou ervoor kunnen kiezen om dan maar niet meer naar dierentuinen te gaan, want ja, als ik er wel heen ga dan zoek ik het toch op? De volgende stap zou dan zijn om ook nooit meer te gaan winkelen. Ridicuul natuurlijk, maar toch kies ik er soms voor om thuis te blijven.

Niet dat ik thuis bespaard blijf van confrontaties, want er is altijd nog dat venster op de wereld dat internet heet. Wanneer vriend 'X' zijn profielfoto heeft gewijzigd in een afbeelding van zijn eerstgeborene en vriendin 'Y' haar 20 weken echo deelt met al haar Facebookvrienden, ziet niemand de jaloerse blik in mijn ogen, of de rollende traan op mijn wang. Ook ziet niemand mijn gezicht verstrakken wanneer er een geboortekaartje wordt bezorgd van dat ene stel bij wie het de eerste poging meteen raak was.
Confrontaties zijn er elke dag weer. Televisiereclames van luiers, zwangerschapstests, bevallingsprogramma's en babyverzorgingsproducten komen alleen binnen bij hen die er ontvankelijk voor zijn. Zo ook wensouders.
En dan zijn er nog die bedrijven die gewoon post blijven sturen om me te strikken voor een abonnement op een tijdschrift voor ouders en me e-mails sturen met de mededeling dat 'mijn kindje' nu 16 maanden oud is en dat "veel ouders verbaasd staan van de sterke persoonlijkheid van hun kind op deze leeftijd". Het aanmelden voor 'de Blije Doos' toen ik in 2009 zwanger was bleek heel makkelijk. Het afmelden na mijn miskraam bleek een stuk lastiger.
Nog altijd heb ik de hoop dat ook ik me ooit eens mag abonneren op zo'n burgerlijk tijdschrijft, het nieuwe smaakje Olvarit mag uitproberen en me mag gaan verdiepen in de pasvorm en het absorberend vermogen van wegwerpluiers. Tot die tijd zeg ik "Opzouten, Pampers!"

4 opmerkingen:

  1. Heel herkenbaar! Of die Clearblue spotjes tijdens reclame op de tv.......Hele dikke knuf
    Sas

    BeantwoordenVerwijderen
  2. ontroerend mooi..
    Verdrietig onderwerp..
    Liefs nette

    BeantwoordenVerwijderen
  3. Hey lieverd,
    Wat een waardeloze wereld voor een ongewenst kinderloze hè...Soms kan je het hebben, soms hakt het erin, letterlijke pijn... Maar we geven niet op hoor! Jij ook niet,de kilo's zijn er weer af en nu met goede moed volle kracht vooruit!!!
    Dikke kus Jippiejee

    BeantwoordenVerwijderen
  4. Alexandra wat is het toch ontzettend herkenbaar wat je schrijft .... je verwoordt het precies zoals ik het ook voel.
    Ik weet dat wij nu echt ongewenst kinderloos blijven. Ik hoop met heel mijn hart dat de volgende ICSI-poging voor jullie gaat slagen.

    Veel sterkte en liefs,
    Ilona (I S van ZP)

    BeantwoordenVerwijderen