zaterdag 16 april 2011

Diep dal

Weliswaar een dag te vroeg, maar ik heb negatief getest. Ik had geen zin in valse hoop te koesteren. 
Veelcellige top cryo of niet, het maakt geen ruk uit. Het gaat gewoon nooit lukken. 



Ik trek dit niet meer. 


Moe van het vechten, moe van het verdriet. Als ik in de spiegel kijk zie ik duidelijk dat het verdriet zich op mijn gezicht heeft afgetekend. 
Ik weet niet hoe anderen dit langer dan drie jaar vol kunnen houden, maar ik kan het niet. Dit is de grens van mijn kracht en positiviteit. Ik wil er verdomme eens klaar mee zijn. 


Ik probeer mij een leven voor te stellen zonder dat ik ooit deel zal uitmaken van een eigen écht gezin. Alleen ik en mijn lief en verder niemand. Alle vrijheid om te doen en laten wat we willen, maar wel uiteindelijk de ander moeten verliezen om daarna slechts te wachten tot de dood je komt halen.
Geen herinneringen aan de geboorte van een eigen kind, de eerste stapjes, de eerste woordjes en alles dat daarna zou kunnen zijn geweest. 


Het lijkt alsof mijn leven niet had moeten zijn, denk ik soms.
Toen ik werd geboren ging mijn moeder bijna dood. Mijn vader bracht me de eerste weken van mijn leven bij zijn zusje, omdat hij niet voor me "kon" zorgen.
Een geboortekaartje had ik niet. Foto's van mij als baby zijn er niet gemaakt door mijn ouders, ook niet in de jaren erna. Ik heb twee zwart-wit portretfoto's die een kennis heeft gemaakt, dat is alles. 
Mijn moeder hield wel van me, dat heb ik altijd gevoeld, maar ze was simpelweg niet in staat om dat warme veilige nest te creëren dat elk kind zo ontzettend nodig heeft. Ze had genoeg aan zichzelf.


En mijn vader, tja... tot op de dag van vandaag weet ik niet of hij van me houdt. Hij heeft het wel gezegd, maar ik heb het nooit gevoeld. Na een jeugd waarin hij vooral de man was die mijn fiets repareerde en om de kleinste dingen kon ontploffen, heeft hij voor de tweede keer zijn gezin verruild voor een nieuw gezin met kinderen. Inmiddels is hij opa voor het kind van mijn stiefzusje, die zwanger werd toen ik net een missed abortion had gekregen. Auw. Omdat hij mijn intense verdriet om mijn eigen kinderloosheid niet begreep hebben we inmiddels helemaal geen contact meer. Die deur heeft hij definitief dicht gegooid. Maar het is niet zo dat ik opeens een liefhebbende vader mis. Het is niet veel anders dan toen hij en zijn vrouw mij op veertienjarige leeftijd het huis uit zetten omdat ik depressief was. ("Ga maar weer terug naar je moeder.") Ik snap het wel, een dochter die depressief is daar word je niet vrolijk van. Gezinstherapie was echter beter geweest.


Juist omdat ik zelf een liefdevol en warm thuis heb gemist, is het verlangen om een eigen kind dat wél te bieden zo groot. Natuurlijk heb ik niet de illusie dat ouderschap makkelijk is, maar ik wil er wel voor vechten en ik heb een heleboel liefde te geven. 
Mijn lief zou ook echt een liefhebbende vader zijn, daar durf ik alles op in te zetten. En wat gun ik hem dat vaderschap! Helaas houdt de natuur daar geen rekening mee. We zullen het ermee moeten doen.


Of er nog een volgende ICSI-poging komt weet ik niet. Eerst eens eindelijk aan die antidepressiva beginnen. 

4 opmerkingen:

  1. Lieve lieve Alex (en "Alexman"). Ik heb geen woorden die enige verzachtende of troostende werking hebben. Wel heb ik de woorden om jullie te laten weten dat ik aan jullie denk Verder alleen nog: je weet ons te vinden als je daar behoefte aan hebt!
    Een hele dikke knuffel van Knuffel!

    BeantwoordenVerwijderen
  2. Lieve meid, wat erg. Sterkte.

    Voor je aan de antidepressiva gaat, zoek eerst het schildkliergebeuren uit!!! Uit ervaring en na therapie: het antwoord was schildklierhormoon en niet anti-depressiva en niet de psychiater. Hoewel de laatste heel prettig was om je gevoelens uit te spreken. Mijn TSH was vergelijkbaar met de jouwe nu.

    BeantwoordenVerwijderen
  3. De arts(en) bij dit ziekenhuis zijn de topspecialisten in Europa op dit gebied. Zij doen onderzoek in de richting schildklier/IVF en problemen in zwangerschap. Misschien dat deze je verder op weg kunnen helpen in de zin van ondersteuning op schildkliergebied en adequate behandeling? Collega in Nederland bijvoorbeeld?
    Zie in dit artikel. Overigens op de site nog veel meer zwanger/schildklier info te vinden.
    http://www.schildklier.nl/asp/invado.asp?t=show&id=1443

    BeantwoordenVerwijderen