zondag 28 november 2010

En nu wil ik.

Al ben ik dan nu -hopelijk nog steeds- zwanger, mijn blik op de wereld om mij heen is nog niet veranderd. Ik ben nog steeds jaloers op zwangere vrouwen. En op vrouwen én mannen met kleine kinderen. Vooral als die kinderen in een vloek en een zucht op de wereld zijn gezet. Oke, misschien niet in een vloek en een zucht, maar wel nádat ík ben begonnen met proberen. En nog daarna zelfs, toen ik er al een missed abortion op had zitten.
Vandaag was ik op een verjaardag. Paar kleine kindjes erbij. Leuk hoor, vooral de jongste dreumes, die vreselijk lief in zijn kinderstoeltje zat, met een lief klein duimpje in zijn mond, onderwijl de omgeving goed observerend. Ik stelde me voor dat ik een kindje krijg, precies zo.
Toen kwam er een dikke buik binnen met daar achteraan de eigenaresse ervan. Ouch... weer iemand die me ingehaald heeft. Ach, ik ben het inmiddels gewend. Om me heen krijgen stelletjes opeens kinderen en ik wist niet eens dat ze ze wilden. Het zwangere stel van vandaag ken ik niet goed, maar ik weet dat hij rookt en drinkt... en op de één of andere manier, ja echt heel gek is dat, moet ik dan altijd de vergelijking trekken met mijn Vincent, die niet rookt, niet drinkt, maar desalniettemin zich tevreden moet stellen met trage zwemmers.

Soms denk ik wel eens dat ons portie geluk helemaal is opgegaan aan het fijne huwelijk dat we hebben. We zijn zo absurd gelukkig met elkaar, dat ik me kan voorstellen dat andere mensen daar jaloers op zijn. Cirkeltje rond.
Dit is natuurlijk suf gefilosofeer van mij, zoekend naar een reden, een betekenis, zingeving. Het is menselijk. Als er dingen gebeuren die moeilijk te accepteren zijn gaan we vaak op zoek naar dieperliggende redenen om er troost uit te putten.

Er is ook een voordeel aan heel lang moeten wachten. Ik heb namelijk al heel veel tijd gehad om me voor te bereiden op het moederschap. Ik heb kennis genomen van verscheidene pedagogische visies, heb geleerd over kinderziektes, ontwikkelingsfasen, verzorging etcetera. En dat moet ook wel, want ik heb geen moeder meer die me met raad en daad bij zou kunnen staan. Oke, wel een schoonmoeder die een prachtige prestatie heeft geleverd met de opvoeding van vier zoons. Maar ik ben niet iemand die snel een beroep doet op anderen. Ik ben gewend mijn eigen problemen op te lossen en als ik me in een onderwerp heb verdiept, dan ben ik dikwijls een vraagbaak voor anderen.
Alhoewel ik het heel belangrijk vind om de keuze voor het ouderschap bewust te maken en er voorbereid in te stappen, is dit niet voor iedereen vanzelfsprekend. Ik zie jonge vrouwen om mij heen, verblind door een roze fantasie van kleine schattige babietjes. En dan opeens hebben ze er één. Paniek! Help! De werkelijkheid eist zijn plek op en opeens voelen ze die loodzware verantwoordelijkheid op hun schouder drukken. There is no way back.

Ik ben er klaar voor.

4 opmerkingen:

  1. Mooie eindzin! You go Mama!

    X Sprokkel

    BeantwoordenVerwijderen
  2. Je bent er klaar voor meis, en het is je zo gegund! Je wordt zeker weten een top mama.....

    Dikke knuff hexje

    BeantwoordenVerwijderen
  3. leuk verhaal weer en zo herkenbaar. De mijne rookt ook niet, eet gezond sport veel en toch heeft hij ook trage zwemmers en die niet goed van vorm zijn. Ik weet dat je niet wilt vergelijken maar ik doe het ook stiekem ook al zou ik het niet willen. Zal de natuur wel zijn.....

    X Maria

    BeantwoordenVerwijderen
  4. @Maria
    Voor jou is het nu ook een heel spannende tijd toch? Hoe lang nog op het wachtbankje?

    BeantwoordenVerwijderen