Tussen hoop en vrees, maar toch vooral vrees

Nog 10 nachtjes slapen... dan krijg ik de gevreesde eerste echo. Ik kan de ongerustheid niet van me afschudden. In gedachten stel ik me voor dat het wéér mis is. Dat dokter Geluk naar de echo monitor tuurt.. zoekt... en dat ze dan de bom laat vallen... "Helaas, ik heb geen goed nieuws..." Vervolgens stort mijn wereld nog een keertje in en ben ik ontroostbaar.
Deze nachtmerrie heeft zich nu in mijn hoofd genesteld, precies naast het plekje waar mijn hoop zich heeft genesteld. Het hoopscenario gaat als volgt; Dokter Geluk vindt vrijwel onmiddelijk het embryo en zoomed er op in op de echo monitor. "Kijk, dat is 'm. En dat bewegende stipje is het hartje dat heel snel klopt." Vervolgens barst ik uiteraard in vreugdetranen uit, evenals Vincent.
Echter, ik mag van mezelf niet in het goede scenario geloven want ik wil mezelf niet voor de gek houden. Dus dan maar doemdenken. Dat gaat ongeveer als volgt;
Het kan gewoon niet waar zijn dat ik dat geluk zou mogen meemaken. Dat geluk is altijd voor anderen, niet voor mij. Het zou gewoon niet kloppen met mijn beeld van de werkelijkheid. Ik?! Een gezond kind op de wereld zetten? Nou, dat is echt vergezocht hoor. Als deze zwangerschap zich blijft ontwikkelen dan zit er vast een addertje onder het gras.
Jaaaaah gezellige gedachten.
Nu ben ik al een beetje hypochondrisch van aard, dus toen ik gisteravond buikpijn kreeg dacht ik al onmiddelijk "Dit is het dan. Het gaat mis." Maar het ging niet mis. Gelukkig kan ik er met Vincent goed over praten. Hij snapt precies mijn ongerustheid. Hij heeft er wel meer vertrouwen in dan ik. "De kans dat het goed gaat is veel groter." benadrukte hij nog maar een keer. Maar ook hij kan pas echt genieten als we een goede echo gehad hebben.
Tot die tijd moet ik proberen om er niet aan te denken. Maar je weet hoe dat gaat he:
"Denk NIET aan een witte ijsbeer!"
(...)
"Waar denk je nu aan?"