dinsdag 15 februari 2011

Bestemming onbekend

Aankomende donderdag is het weer zover, de eerste follikelmeting van deze nieuwe ronde. Mijn gynaecoloog had me zoals afgesproken vandaag gebeld. Ze vroeg hoe het met me ging. "Oh... wel goed. Maar het is dus mislukt, die cryo terugplaatsing."
Ze uitte nog wat woordjes van medeleven. Hoe vervelend ze het voor me vond. Lief, want dat doet niet elke arts. Ik bleef echter niet bij de aardige woordjes stil staan. Ik wilde graag weer gauw door naar de volgende ronde. Huppetee, afspraak! Kom maar weer op met die follikelmetingen, het bloedprikken en de volgende cryo terugplaatsing.

Let's get this over with.

Des te eerder kan ik beginnen aan mijn rouwproces voor de kinderen die ik nooit gekregen heb. Misschien, heel misschien, kan ik dan ook weer een normaal leven hebben. Een leven zonder follikelecho's, terugplaatsingen, injecties, puncties en zonder de bijbehorende emotionele achtbaan.

Ja, ik ben wanhopig en moedeloos. What gave it away? 

Ik ben niet altijd wanhopig en moedeloos. Als ik er even niet aan denk voel ik me helemaal niet wanhopig en moedeloos. Ik zal het je nog sterker vertellen. Ik lach nog elke dag. Hoe zwart mijn dag ook is, er is altijd wel iets waar ik om kan lachen. Al is het maar om mijn eigen desperatie. Een prachtige voedingsbodem voor zwartgallige humor! Het is werkelijk een emotionele achtbaan waar ik in zit. Of een voortdenderende trein van waaruit ik naar buiten kijk. Het ene moment kijk ik naar buiten en zie iets moois, en het volgende moment zie ik iets dat me emotioneel volledig onderuit haalt. Het is niet te stoppen. Ik moet het uitzitten en hopen dat ik veilig aankom. Waar ik uiteindelijk aankom weet ik niet, maar ik hoop dat deze reis niet lang meer zal duren. Ik heb genoeg gezien.

1 opmerking: