maandag 21 februari 2011

Het is nog geen pasen, stom ei!

Vanmorgen om half elf had ik een afspraak bij dokter Geluk voor de tweede follikelmeting. Ik en m'n lief moesten ons een beetje haasten om op tijd te komen, waarna we uiteraard nog een klein half uur moesten wachten in de wachtkamer, die deze keer weer eens vol zat met zwangere vrouwen die opvallend chagrijnig keken.
Het was niet erg om te wachten, want ik moest toch nog even naar het toilet. Vervolgens trof ik één van die toiletten nogal smerig aan, alsof iemand er behoorlijk naast had zitten urineren. Aangezien die toiletten altijd gebruikt worden wanneer patienten urinemonsters moeten afgeven leek het mij waarschijnlijk dat één van die chagrijnige zwangere vrouwen het door toedoen van in de weg zittende dikke buik het niet was gelukt om een beetje deftig in een potje te plassen. Maar dan nog... zwanger zijn maakt je nog niet debiel zou je zeggen. Geef het tenminste even aan bij de balie -door middel van discreet gefluister- dat je het toilet als rampgebied hebt achtergelaten. Enfin, ik heb mopperend het volgende toilet maar genomen.

Toen we naar binnen werden geroepen hebben we het eerst nog even over mijn depressie gehad. De vorige keer had ik namelijk aangegeven dat dit me misschien wel in de weg stond bij het zwanger worden. Ik wilde toch graag het gebruik van medicatie heroverwegen en blijkbaar hoeft dat helemaal geen probleem te zijn bij het zwanger worden. Binnenkort dus een afspraak bij een psychiater om dit te bespreken. Prima. Wat minder prima is, is de verplichte rustmaand die ik in acht moet nemen als ik aan medicatie begin. Anders is het moeilijk af te stellen, was het argument. Erg jammer, maar het zou ook wel fijn zijn om weer eens een keer wat prettiger in het leven te staan en dat is het die rustmaand wel waard, hou ik mezelf voor. Toch hoop ik hierdoor des te meer dat het deze ronde echt raak zal zijn, zodat ik niet aan die rustmaand kom.

De terugplaatsing laat vooralsnog op zich wachten. De vorige ronde was op deze cyclusdag een follikel van voldoende grootte te zien, maar deze keer heb ik last van een verstopt ei. Dokter Geluk kon het niet goed zien op de echo, ondanks dat ik meehielp door op de linkerzijde van mijn buik te drukken terwijl dokter Geluk nog wat meer gingen porren. Auw.
Dit ei heeft er geen zin in blijkbaar. Dit ei denkt dat het al pasen is en vindt het blijkbaar grappig om zich te verstoppen. Als gevolg hiervan moest ik toch nog voor de zekerheid bloed laten prikken om uit te sluiten dat mijn eisprong er aankwam. Nou, die komt dus -surprise surprise- nog niet en overmorgen mag ik weer voor de volgende meting. En weer bloedprikken. Niet zo fijn als je een bloedfobie hebt en alleen bij de gedachte er aan al de neiging hebt om flauw te vallen. Gelukkig was de jonge bloedprikdame die ik vandaag had erg kordaat. Whoppa, naald erin, bloed eruit, klaar. "Dat kun je snel!" zei ik. -"Jaaah, ik hou niet van treuzelen." antwoordde ze. Ik ook niet. Dus schiet op, stom ei.

1 opmerking: