Outsider

Zolang als ik mij kan herinneren ben ik een outsider geweest. Een einzelgänger.
Op de basisschool had ik één vriendinnetje -uiteraard ook een outsider- met wie ik optrok. Voor de rest van de klas was ik gewoon onzichtbaar. Behalve als ze hulp nodig hadden met schoolwerk. Dat dan weer wel.
Ondanks mijn angst en verlegenheid, besloot ik het roer om te gooien toen ik in de brugklas zat. Ik werd punker! Ik verfde mijn haar zwart, lippen en nagels idem dito, wat gescheurde kleding, legerkistjes aan en daar was de 'new and improved' Alexandra. Als ik dan een outsider moest zijn, dan een stoere outsider. Volwassen mensen die niet door het masker van een twaalfjarig meisje heen konden prikken, liepen met een boog om me heen. Ja, meisjes van twaalf met zwarte lippen zijn doodeng, toch?

Het was een fase, zoals ik er wel meer zou hebben later. Maar een outsider bleef ik, zelfs als ik mij uiterlijk aanpaste aan de grijze massa. Ik was geestelijk te oud voor mijn leeftijdgenoten dus aansluiting vond ik niet.
Toen ik mijn vreselijk eenzame schooljaren voortijdig verliet en me in het werkende leven stortte, werd ik iets minder een outsider. Jaren later trof ik zelfs een aantal leuke collega's om me heen die ik nog altijd tot mijn vrienden reken. Het is dus nog redelijk goed gekomen met het outsiderschap.

Sinds enkele jaren realiseer ik me dat ik weer een outsider ben, maar dan op een andere manier. Ik ben namelijk geen moeder in een wereld waarin bijna iedereen om me heen dat wel is. Behalve de mannen dan, dat zijn vaders. Of verwekkers.
Deze ontwikkeling kwam niet van de ene op de andere dag natuurlijk. Toen mijn vijf jaar oudere broer elf jaar geleden voor het eerst vader werd was dat leuk en bijzonder. Geen jaloerse vezel in mijn lichaam. Kort erop kreeg mijn beste vriendin haar dochter. Ook prachtig. In de jaren erna werden er eigenlijk maar weinig kinderen om me heen geboren. Omdat ik nooit veel mensen om me heen heb gehad heb ik ook nooit een babyboom om me heen ervaren. Ik kon dus ook niet "aangestoken" worden. Toch kwam de kinderwens zo nu en dan de hoek om kijken, maar werd vrijwel direct weer weggestopt bij gebrek aan juiste partner.

Toen dan ook eindelijk de liefde van mijn leven zijn entree maakte, was het snel beklonken. Graag kinderen en het liefst zo snel mogelijk. Gelukkig heb ik hem niet hoeven te overtuigen dat enige haast geboden was gezien mijn bijna bejaarde leeftijd in termen van vruchtbaarheid. Dat het later zíjn vruchtbaarheid bleek dat het probleem vormt noemt men nou ironie.

Waar ik er vroeger nog wel lak aan had om een outsider te zijn, is het nu een verschrikking. Zelfs de laatsten der kinderlozen krijgen kinderen en overal waar ik kom zijn ze er. In de dierentuin zie ik ze op schouders van papa's. In de stad struikel ik over hun wandelwagens. In winkelgangpaden moet ik plaats voor ze maken. Zelfs de Didi heeft tegenwoordig een kindercollectie. En op een bijeenkomst van schoonfamilie ben ik de enige kinderloze vrouw in de vruchtbare leeftijd.
Overal trekken moeders naar elkaar toe en is het kroost doorgaans onderwerp van gesprek. Zij delen iets dat ik niet heb. Niet zelden gaat dat gepaard met gezucht en geklaag, want ze hebben het maar zwaar als moeders. Niet dat hen dat belet om meer dan één kind te krijgen. Dat dan weer wel.
Het frappante is echter dat een vrouw zonder kinderen vaak bij voorbaat gediskwalificeerd wordt als volwaardig gesprekspartner waar het kinderen betreft. Een veel gehoorde uitspraak is bijvoorbeeld "Wacht maar tot jij kinderen hebt..." Ja en dan? Is er zo'n moeder die deze zin voor mij durft af te maken? Voordat je antwoordt, bedenk dan dat ik een groot voorstellingsvermogen en een bovengemiddelde interesse voor pedagogiek heb. 
Let's hear it.