donderdag 25 november 2010

Van kinderwens naar gezinswens

Ik zou wel graag een egeltje willen zijn. Dan zou ik nu lekker een winterslaap houden en dan word ik wel weer wakker over 8 weken. Dan ben ik over die magische grens van 12 weken en dan kan ik mijn buitenproportionele ongerustheid een beetje laten varen. Maar helaas, ik zal me door elke lange dag heen moeten slepen en ondertussen mijn bloglezers met mijn zieleroerselen vervelen. ;)

Gisteren schreef ik over de ongewenst kinderlozen. Vandaag wil ook hen noemen die al wel een kind (of 2,3) hebben maar te maken hebben met wat in vaktermen secundaire infertiliteit genoemd wordt.
Natuurlijk is er een verschil tussen kinderloos zijn en problemen ondervinden bij het krijgen van een volgend kind. Wie nog helemaal geen kind heeft (en ik richt me in dit voorbeeld even op de vrouwen maar uiteraard zijn er gelijkwaardige voorbeelden denkbaar voor mannen) heeft immers nog nooit mogen ervaren wat het betekent om een zwangerschap te voldragen, te bevallen, verrast te worden met moederdag en last but not least: het mogen voelen van die befaamde overweldigende allesomvattende liefde voor een kind. Als ik ouders mag geloven, dan kun je je dat simpelweg niet voorstellen totdat je het meemaakt. Ik mag me wel schrap zetten dan, want ik ben ervan overtuigd dat ik heel wat liefde te geven heb.
Goed, terug naar secundaire infertiliteit. Wie reeds een kind heeft zal nooit meer kinderloos zijn, maar de kinderwens wordt een gezinswens. In de contacten die ik heb met vrouwen die een onvervulde gezinswens hebben, is gebleken dat die wens niet onderdoet voor de kinderwens van de kinderlozen. Juist omdat zij weten hoe mooi het is, doet het pijn als deze wens niet in vervulling gaat. Eenieder bepaalt of voelt zelf wanneer een gezin 'compleet' is. Voor het ene stel is één genoeg, terwijl een ander stel droomt van een groot gezin.
De mensen die hiermee te maken hebben stuiten ook vaak op onbegrip. Zij moeten hun wens vaak verdedigen tegenover mensen die van mening zijn dat ze tevreden moeten zijn met wat ze hebben. Maar laten we eens heel eerlijk kijken naar onszelf en naar de maatschappij om ons heen: hoeveel mensen stellen zich tevreden met wat ze hebben? Leven we niet in een graaicultuur waarin geld, macht en materiële zaken als hoogste goed wordt gezien? Twee auto's voor de deur, drie keer per jaar op vakantie, een tweede huis in een goedkoop land, het is allemaal heel normaal en niemand die er iets van zegt. Maar o wee als je verdrietig durft te zijn om een onvervulde gezinswens. En laat nou juist dát eens een keer niet gaan over geld, macht en materiële zaken. Nee, we hebben het hier over iets existentieels, iets puurs. Een wens die uit liefde geboren wordt. Laten we daar toch begrip voor opbrengen en het koesteren.

Zo. Dit egeltje heeft gesproken.

(Maria, Ineke, Karen, Suussuus, Nanette, Twijfel, MvL, Lentebloempje, Elba en last but not least Marjolein. Het is jullie gegund, go for it!)

4 opmerkingen:

  1. Jeetje Alexandra wat ontzettend mooi geschreven weer! En wat ontzettend lief van je! Gr. Sas

    BeantwoordenVerwijderen
  2. doing the best I can;)

    Jij bent lief!

    liefs Nanette

    BeantwoordenVerwijderen
  3. Wouwie, geweldig verwoord! Ik had het zelf niet beter kunnen doen. Ennuh, je verveelt nooit met je verhalen. Het is mooi om te zien/lezen hoe je er mee om gaat en je verhalen vervelen nooit. Ik vind je een erg sterke vrouw en weet zeker dat als het zover is je heeeeeeeel veeeeeel liefde te geven hebt want een gedeelte van die liefde is te lezen in je verhalen!

    X Maria

    BeantwoordenVerwijderen
  4. Lieve lieve Alexandra, ik wil even zeggen dat ik aan je denk. Uit je blog kan ik opmaken dat je bloed hebt laten prikken of niet?
    Dikke knuff goofy

    BeantwoordenVerwijderen