Wat er aan vooraf ging

De ontmoeting


Vincent en ik. We leerden elkaar kennen via World of Warcraft, een online spel waarbij je met vele spelers tegelijk op een server zit en met elkaar kan praten. Maandenlang voerden we persoonlijke gesprekken  voordat we besloten elkaar in het echt te ontmoeten.

Toen het eenmaal zo ver was, bleek het ook in de echte wereld liefde op het eerste gezicht. Het ging toen heel snel allemaal, het voelde goed en we woonden al snel samen. We wilden allebei hetzelfde en hoefden dat amper naar elkaar uit te spreken. Trouwen? Ja! En voor de eerste keer in mijn leven dacht ik "Dat is de vader van mijn toekomstige kinderen. Met hem word ik oud."


De kinderwens


Nog voordat we trouwden spraken we onze kinderwens uit. Juni 2008 gingen we ervoor. Het mocht gebeuren. We zouden twee maanden later trouwen en als ik dan al zwanger zou zijn zou ik vast nog wel in mijn trouwjurk passen. En anders maar niet.
Op onze trouwdag was ik -zoals verwacht- niet zwanger, wel ongesteld. Desondanks beleefden we de mooiste dag van ons leven. De weken erna liepen we met onze hoofden in de wolken. Vol verwachting keken we naar onze toekomst samen. Project baby had nu de volle aandacht. Ik kocht een boek over zwanger worden, bezocht allerlei zwangerschapssites en de maanden werden nu cyclussen. Vol overgave stippelden we uit wanneer we het beste konden vrijen en voor alle zekerheid ook nog maar wat vaker. Maar ook weer niet té vaak, nee dat was niet goed voor het zaad.
Ik wist dat het wel een jaar kon duren, maar na 9 maanden begon ik toch echt wel ongeduldig te worden. We timeden het elke maand toch heel goed? Hoe moeilijk kon het zijn? Elke cyclus eindigde toch weer in een teleurstelling. Een afspraak met de huisarts volgde. Ik wilde niet oeverloos proberen om er later achter te komen dat het geen zin had. Als er wat aan de hand was wilde ik het nu weten. Met 32 jaar werd ik er niet bepaald jonger op. Mijn huisarts begreep het. Vincent kreeg een verwijzing voor een zaadonderzoek.


Zwanger? Nee toch?


Ik was 7 dagen overtijd. So what? Dacht ik. Vorige maand was ik dat ook en toen was ik niet zwanger. Ik laat me mooi niet voor de gek houden door dat onbetrouwbare lijf van mij. Maar de volgende dag was ik nog altijd niet ongesteld en ik besloot dat dit nieuwe record aanleiding was om te testen. Ik had er toch nog een liggen. Vincent had die dag een afspraak om zijn zaad in te leveren, maar we deden eerst nog even samen een test. Nou ja, eigenlijk ging ik plassen en hij deed de test. "Het is toch negatief" zei ik tegen Vincent. Ik geloofde er niet in en liep ervan weg.Vincent staarde naar het venstertje en ik hoor hem vanuit de keuken zeggen "Ehm... nou... volgens mij is ie positief." Ik was verbijsterd. Blij en verbijsterd. Echt? Wauw! We zijn zwanger!!!! Ik wilde het van de daken schreeuwen en ik geloof dat ik dat nog nét niet heb gedaan. Die dag straalde ik. En ook de weken erna.

Omdat ik het de eerste dagen nog niet kon bevatten had ik voor de zekerheid nóg een test gedaan. Ja, hij stond er toch echt. Een dikke vette roze streep. Wat was ie mooi! Het was de mooiste streep die ik ooit had gezien!
En toen moesten er natuurlijk dingen geregeld worden. Waaronder een afspraak bij de verloskundige voor een intake en een echo. Mijn hoofd liep om. Ik wilde het liefst alles in één maand regelen!


En toen ging het mis


Juni 2009. Ik was 10 weken en 3 dagen zwanger toen ik eindelijk voor een echo mocht. Maar wat was ik ongerust! Ik voelde me eigenlijk helemaal niet zo zwanger... Toen de echoscopiste het echo apparaat op mijn buik zette en  ging zoeken, zag ze in eerste instantie niks. Ze zocht verder. "Wanneer heb je getest?" vroeg ze. Alle alarmbellen in mijn hoofd gingen af. Dit was niet goed. "Ik moet je heel erg teleurstellen...." zei ze met medelijden in haar stem. Ze kon een vruchtzakje zien, maar het was gestopt met groeien met 7 weken en 3 dagen. Ik huilde. En links van me zat Vincent die wit wegtrok. Hij voelde zich niet lekker. De echoscopiste zag het en bood hem mijn plek aan om te liggen. De schok kwam ook bij hem hard aan en het echokamertje was om hem heen gaan draaien. Na een paar minuutjes ging het alweer en met een paar echofoto's van een levenloos vruchtzakje gingen wij op huis aan. Ik geloof niet dat ik die dag ben gestopt met huilen.
Oh ja, de verloskundige nog bellen. Of ik een curettage wilde of gewoon afwachten tot het vanzelf mijn lichaam zou verlaten. Ik koos voor het laatste. Maar na een paar dagen was er nog steeds niks en ik werd er steeds nerveuzer voor. Toch maar een curettage. Dezelfde week nog werd ik huilend in een ziekenhuisbed naar de OK gereden.


Nieuwe hoop


"Na een miskraam ben je extra vruchtbaar!" wisten diverse vrouwen mij te vertellen. Nou dat vond ik eigenlijk wel hoopgevend. Let's go for it! Geen tijd te verliezen. Niks wachten, gewoon doorgaan. We kunnen het, dat hadden we bewezen. Ik kon zwanger raken!
Maar de eerste ronde na mijn curettage was ik toch niet zwanger. En ook de ronde daarna niet. Extra vruchtbaar aan me hoela! Niks extra vruchtbaar. Tijd voor een onderzoek.


Het zijn luie donders, die zwemmers!


Vincent moest er dit keer toch aan geloven. Het semenonderzoek in vakterminologie. De huisarts belde met de uitslag. Aan de stem en het gezicht van Vincent kon ik al opmaken dat het slecht nieuws was. Traag zaad.
Volgende stap: naar een gynaecoloog in het Haga ziekenhuis. Nu zullen we vast wel voor IUI in aanmerking komen. Dacht ik.

Op de dag van de afspraak werden we ontvangen door de assistent van de gynaecoloog. Zij vulde samen met ons wat formulieren in. Toen kwam de dokter binnenstappen. Het gesprek was kort. Volgens hem was het zaad niet zo slecht om verdere stappen te ondernemen en bovendien moesten we gewoon weer opnieuw beginnen met tellen vanaf de missed abortion. Een half jaar wachten dus. Ik probeerde nog wat in te brengen en wat vragen te stellen, maar meneer de botte gynaecoloog onderbrak me en was geenszins van plan om een beetje begrip op te brengen of om mijn vragen te beantwoorden. "Nou, bedankt voor het begrip!" brieste ik en ik beende de spreekkamer uit. Vincent achter me aan.
Thuis gekomen mijn huisarts gebeld. Ja, ze vond het ook raar. Second opinion dus! Ze wist wel iemand in het MCH ziekenhuis en regelde een afspraak met mevrouw Geluk. Dat konden wij wel gebruiken!


Onderzoeken en Geluk


De Medische Malle Molen noemen ze het op zwangerschapsfora. En wij kwamen er nu in terecht. Dokter Geluk bleek een lieve begripvolle jongedame. Wat een verschil met dr. Botterik. Het zaad was inderdaad niet zo goed, maar voor de zekerheid nog een zaadonderzoek, want het is altijd een momentopname. Helaas, maar toch ook verwacht, was de uitslag van het tweede onderzoek niet veel beter. Vincent was inmiddels begonnen met vitaminepreparaten slikken. Meer dan dat kan hij niet doen om zijn zaadkwaliteit te verbeteren. Hij rookt niet, drinkt niet, draagt geen strak ondergoed en neemt nooit hete baden etcetera. Voor de zekerheid toch maar zonder ondergoed slapen 's nachts, wie weet helpt het...
Ik werd ondertussen ook aan allerlei onderzoeken onderworpen. Bij mij was alles goed. Phew, dat scheelt weer! We kwamen voor IUI in aanmerking. Joepie! Er gloort weer hoop aan de horizon!


Intra Utera... Uteri... Kunstmatige inseminatie!


We zouden eerst 3 keer IUI zonder hormonen proberen. Als ik daar niet zwanger van zou worden zou ik een pijnlijk HSG onderzoek krijgen en dan 3 keer IUI met hormonen. Zover kwam het echter niet. Op de dag van de IUI bleek het zaad van Vincent nog slechter te zijn dan de keren daarvoor. Hé?!! Hoe kon dat nou?? Hij had toch geen koorts gehad? Hij had toch alles in het werk gesteld om de kwaliteit te verbeteren? Rechtvaardigheid of logica bestaat niet bij vruchtbaarheid. De eerste de beste rokende, drinkende vent met slecht eetpatroon kan een kind verwekken. Hoppa! Zonder moeite. Maar mijn Vincent, die er werkelijk alles voor over heeft en bovendien een fantastische vader zou zijn heeft traag zaad. Hoe onrechtvaardig kan het lot zijn.


ICSI. En doe nog maar een onderzoekje.


Ondanks het slechte zaad ging de IUI door, je weet maar nooit, maar deze leidde zoals verwacht niet tot een zwangerschap. En toch voelde ik me ellendig toen de menstruatie zich weer aandiende. Een bekend gevoel.

Er volgden meer onderzoeken voor ons beiden, waaronder een chromosomenonderzoek bij Vincent waarvan de uitslag lang op zich liet wachten. Wachten.... daar was ik expert in geworden. Maar alle uitslagen waren goed. We mochten wachten op de intake voor ICSI.
De intake hadden we weer bij een andere lieve en begripvolle vrouwelijke arts. Ze dacht met ons mee en stippelde een tijdschema uit zodat we niet al te lang meer hoefden te wachten. Het hele ICSI-traject werd uitgelegd. Wat ingewikkeld! En we leerden hoe we hormooninjecties konden zetten in mijn buik. Brrr! Dat was wel even iets om tegenop te zien.


Prikken, prikken, prikken. En echo's. En prikken.


Op de 21e cyclusdag moesten we beginnen met injecties. Ik had me voorgenomen om de injecties zelf te zetten, maar toen het eenmaal zover was vond ik het een veel beter idee dat Vincent het ging doen. Die eerste keer ging ik op de bank liggen met mijn buik ontbloot en nog voordat Vincent de spuit uit de verpakking had gehaald raakte ik toch lichtelijk in paniek. Neeeee..... ik wil dit niet! Maar ik moest wel. Vincent vond het zoooo zielig voor me, maar hij bleef rustig en zette de eerste injectie. En dat werd voorlopig een vast avondritueel. De ene keer voelde ik niks, de andere keer prikte het venijnig. Maar ik wende er aan.
Na een paar weken volgde de eerste echo om te zien hoe mijn follikels het deden. Veel was goed, maar te veel was niet goed. Het ging goed. Ook werd er bloed geprikt. En dat zou zich nog regelmatig herhalen. Nu heb ik ook nog eens een bloedfobie (handiiiig!), dus ik stond niet bepaalt te trappelen en moest telkens de angst om flauw te vallen onderdrukken.
Toen er voldoende follikels gerijpt waren mochten we beginnen met het volgende hormoon erbij te injecteren. Puregon, dat ingespoten wordt met een speciale pen vergezeld met ingewikkelde handleiding. Oh jee, als we nou maar niks verkeerd doen. Maar Vincent had alles onder controle.

De echo's en bloedafnames gingen vrolijk door totdat de follikels groot genoeg waren en we de volgende stap mochten zetten. 's Avonds om half 11 naar de EHBO voor een fijne dosis Pregnyl in mijn bilspier. Intramusculair ja. Nou dat voel je hoor. Zelfs de volgende dag. Maar ach, alles voor het goede doel.


De hel  punctie!


De dag van de punctie vroeg opgestaan, want 2 uur van tevoren moest ik 1000mg Paracetamol innemen en om 8 uur moesten we in het ziekenhuis zijn. We mochten vrijwel meteen door naar de poliklinische OK. Ik kreeg een ziekenhuisschort aan en een infuus in mijn arm. Dat infuus lukte niet zo erg. Na vele malen bloedprikken te hebben doorstaan, ging ik nu daadwerkelijk bijna van mijn stokje. Lekker begin. Andere arm dan maar. Hehe, gelukt. Ik mocht in de welbekende behandelstoel gaan liggen. Fijn. Steriele doeken er overheen, nog ergens inwendig een verdoving en punctie kon beginnnen.... AUWWWW!!!!!!! Nee, "auw" is een understatement. Het was hels! Ik had van tevoren gelezen dat de de punctie 'over het algemeen goed te verdragen' was. Ik viel duidelijk niet onder het algemene groepje vrouwen dat geinteresseerd meekijkt op de monitor om te zien hoe haar follikels aangeprikt en leeggezogen worden. Iets wat ik me nog had voorgenomen te doen, want dat leek mij wel interessant. Maar nee... mijn universum bestond op dat moment uit inademen en uitademen, inademen, uitademen.

Ik had veel follikels, en blijkbaar liggen mijn eierstokken ook niet op de meest gunstige plek. Ook toen de punctie voorbij was had ik nog een half uur dusdanig erge pijn, dat de tranen in mijn ogen sprongen. Ik begon te denken dat ik kleinzerig was, maar dokter Geluk zei achteraf dat ze respect had voor de wijze waarop ik met de pijn was omgegaan. Ik had goed doorgeademd en ik was stil blijven liggen.
Ondertussen was Vincent met mijn 13 eicellen naar het LUMC onderweg om ze daar af te leveren en nog een eigen donatie in een potje te doen. Niet bepaald zonder gêne, daar in een hokje naast de wachtruimte. Maar het resultaat mocht er zijn! Trots vertelde hij later hoeveel het wel niet was. ;)


Bevruchten, delen, terugplaatsen en poolexpeditie


De volgende dag werd me verteld dat er 9 eitjes bevrucht waren. Joepie! Weer twee dagen later werd er een 7-cellig klasse A pre-embryootje in mijn baarmoeder geplaatst. Van de 9 bevruchte eitjes waren er 7 gaan delen. De overige 6 waren van dusdanige kwaliteit dat ze ingevroren konden worden. Dat was super nieuws! Er zijn nu 6 eskimootjes op poolexpeditie, maar het idee dat ze daar bibberen van de kou vind ik toch een beetje zielig... Ja, mijn fantasie is groot.


Op het wachtbankje...


En nu is het wachten to 23 november. Dan zal een bloedtest op hCG uitwijzen of ik zwanger ben of niet...
Maar eigenlijk wil ik eerder testen met een thuistest...